Συνεπής σε όλη τη διάρκεια, η ιστορία παραμένει αφόρητα πληκτική.

Τι κάνεις όταν είσαι ο αρχιτέκτονας μίας από τις μεγαλύτερες εμπορικές τηλεοπτικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων και έχεις συμβόλαιο με το Netflix; Προσπαθείς. Αυτό ακριβώς φαίνεται να έκανε ο δημιουργός του «La Casa de Papel», Alex Pina, με το νέο του τηλεοπτικό εγχείρημα, τη σειρά «White Lines».

Η σειρά ακολουθεί τη Zoe (Laura Haddock), και μακράν τον πιο εκνευριστικό χαρακτήρα της ιστορίας, η οποία ζει στο Μάντσεστερ σεμνότυφα και στουμπωμένα με την οικογένειά της αλλά αποφασίζει να φύγει για την Ίμπιζα όταν μετά από 20 χρόνια (!!)εντοπίζεται νεκρός ο αδελφός της. Εκεί αναζητά την αλήθεια για τον δολοφόνο του αδερφού της, ανακαλύπτοντας πως τελικά δεν γνώριζε ούτε τον ίδιο ούτε τον εαυτό της καλά καλά. Μην ενθουσιάζεστε, γιατί κυρίως βλέπουμε πολύ κακή υποκριτική και αδικαιολόγητες ψυχολογικές ψυχολογικές εκρήξεις.

Η ιστορία της εξαφάνισης του φόνου ξετυλίγεται με φόντο την Ίμπιζα και τις παραλίες της, την ελευθερία και την αίσθηση της ματαιότητας που συνεπάγεται η κακή της χρήση, τα ναρκωτικά, τις συμμορίες και τη διακίνηση στα club, τα πάρτυ, τη μουσική και τους djs, το σεξ και τα όργια, ένα γκρουρού που καλεί να «αγκαλιάσεις την αγελάδα», τα οικογενειακά θέματα του κάθε ήρωα και μια μάλλον διαστρεβλωμένη, αν και πλέον σχεδόν εδραιωμένη, αντίληψη για τα προβλήματα των πλούσιων οικογενειών. (Θα αφήσουμε επίσης ασχολίαστο το γεγονός πως στη σειρά φαίνονται να δουλεύουν πραγματικά μονάχα οι έμποροι ναρκωτικών, όπως και το σούπερ χαλαρό backpack με το οποίο η Zoe φτάνει στην Ίμπιζα και από το οποίο βγαίνουν δεκάδες διαφορετικά outfit.)

Αν και διαθέτει τις- λίγες- καλές της στιγμές, η σειρά σταθερά και σε κανένα επεισόδιο δεν καταφέρνει να ξεπεράσει την αφόρητη μετριότητά της. Πληκτική, δίχως λόγο ύπαρξης, από ένα σημείο και μετά δεν αναρωτιέσαι καν ποιος είναι ο δολοφόνος. Δεν σε νοιάζει. Θες απλά να βρεθεί για να σταματήσει η αδικαιολόγητη υπόκωφη υστερία και η κακή υποκριτική.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]