Αν θες να εκτιμήσεις το μέτριο «The Haunting of Bly Manor», πρέπει πρώτα να δεις το «Emily in Paris».

Πολλή συζήτηση έχουν προκαλέσει οι δύο τελευταίες σειρές του Netflix. Το «The Haunting of Bly Manor» από τη μία καθώς πρόκειται για τον δεύτερο κύκλο της εξαιρετικής σειράς του Mike Flanagan «The Haunting of Hill House» που είχε κερδίσει την μικρή οθόνη της πλατφόρμας με την οικογενειακή της ιστορία για το παρελθόν, το τραύμα και τα φαντάσματα. Και το «Emily in Paris» από την άλλη για… τους λάθος λόγους.

Ξεκινώντας με την σαφώς χειρότερη εκ των δύο, η οποία παρά τον παριζιάνικο αέρα της δεν καταφέρνει ούτε στιγμή να αποκτήσει λίγη από τη φινέτσα των Γάλλων που με τέτοια ευκολία στριμώχνει στο κουτάκι των κλισέ, το «Emily in Paris» οφείλει κανείς προτού το παρακολουθήσει να είναι προετοιμασμένος, ή καλύτερα συνειδητοποιημένος.

Η σειρά απέκτησε αρχικά (μάλλον) δημοσιότητα λόγω του δημιουργού της Darren Star ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με μία σειρά- θρύλο,το «Sex and The City». Μακριά όμως από την σαρκαστική διάθεση και την εύστοχη κριτική που διέθετε το «Sex and The City», το «Emily in Paris» βυθίζεται σε ένα ωκεανό ελαφρότητας, στερεότυπων και κλισέ. Είναι τόσο ανώδυνη και σε στιγμές απολαυστική που η αφέλεια την οποία πρεσβεύει καταντά «πολιτική». Κι όλα λύνονται τόσο μαγικά και ωραία από την ικανή ηρωίδα που αγγίζει τα όρια του μαγικού ρεαλισμού. 

Αν όμως παρακολουθήσει κανείς πρώτα το «Emily in Paris» που φέρει την κατάρα της μυωπικής αναπαράστασης θα βαθμολογήσει σίγουρα καλύτερα το «The Haunting of Bly Manor», σειρά που τελικά στοιχειώνεται από το τηλεοπτικό της αδερφάκι.

Αν στο «The Haunting of Hill House» η βάση της ιστορίας ήταν η δυσλειτουργικές σχέσεις μιας οικογένειας που φέρει τραύματα και αναμνήσεις φαντασμάτων, στο «The Haunting of Bly Manor» ο πυρήνας της ιστορίας εστιάζει σε μια ιστορία αγάπης.

Ο δημιουργός προσπαθώντας να συνδυάσει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν το «The Haunting of Hill House» α’ ποιότητας  και παράλληλα προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από τον εαυτό του, τελικά δεν καταφέρνει τίποτα από τα δύο σε ικανοποιητικό βαθμό.

Η ιστορία της σειράς αν και διατηρεί τις μετατοπίσεις ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ακολουθεί μια βραδυφλεγή πορεία αρχικά που σίγουρα θα της έχει στερήσει αρκετούς θεατές καθώς αναλώνεται σε λεπτομέρειες που ούτε σημασία έχουν ούτε την ιστορία προωθούν. Το αποτέλεσμα; Χρειάζονται τέσσερα ολόκληρα επεισόδια προτού αρχίσει κάτι να κινείται, προτού μας θυμίσει πως πρόκειται για τον ίδιο δημιουργού του «The Haunting of Hill House».

Ίσως κάποιος ισχυριστεί ότι στη σειρά στοιχίζει το γεγονός πως ο Flanagan σκηνοθετεί μόνο το πρώτο επεισόδιο, κάτι που μάλλον δεν ισχύει. Αφενός γιατί το πρώτο επεισόδιο πληγώνεται από την αίσθηση βαρεμάρας, αφετέρου γιατί το πέμπτο επεισόδιο αποκτά την κλάση του «The Haunting of Hill House». Απλά η σειρά δεν μπορεί να κρατήσει τις ισορροπίες.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]