Τέσσερις ταινίες που είδαμε και μας εντυπωσίασαν. Ή και όχι.

Έχοντας αφήσει πίσω μας μια από τις πιο περίεργες χρονιές που στοίχισε ιδιαίτερα (και) στον χώρο της κινηματογραφικό χώρο περιορίζοντας την παραγωγή και κυκλοφορία νέων ταινιών και παύοντας παράλληλα για μεγάλα διαστήματα την ίδια την κινηματογραφική εμπειρία, οι απανταχού κινηματογραφόφιλοι κλείστηκαν μέσα προσπαθώντας να ανακαλύψουν νέους τρόπους θέασης και ικανοποίησης της κινηματογραφικής βουλιμίας.

Καθώς περιμένουμε ανυπόμονα το «Pieces of a Woman» που θα είναι διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Netflix στις 7 Ιανουαρίου και ενώ τρέφουμε ελπίδες να απολαύσουμε σε μια ωραία κλειστή αίθουσα το «Nomadland» τον Φεβρουάριο, ας αναλύσουμε τι είδαμε το τελευταίο διάστημα και αν αξίζει να το δείτε.

Οι νέες κυκλοφορίες

Από αναβολή σε αναβολή μας πήγαινε η «Wonder Woman», όπως συνέβη με την πρεμιέρα των περισσότερων μεγάλων κινηματογραφικών παραγωγών. Η Warner Brothers αποφάσισε τελικά να πειραματιστεί με ένα υβριδικό μοντέλο κυκλοφορώντας το πολυαναμενόμενο «Wonder Woman 1984» ταυτόχρονα σε αίθουσες και HBO Max στο τέλος του Δεκεμβρίου. Το αποτέλεσμα; Ανυπομονούσαμε όλοι… άδικα. Απαράδεκτα εφέ, ελάχιστη δράση άστοχα κατανεμημένη στον κινηματογραφικό χρόνο, ιστορία τόσο προβλέψιμη που ανέδειξε εύηχα την ανεπάρκεια της Gal Gadot. Με δύο λόγια πολύ κακό για το τίποτα καθώς δεν προσεγγίζει καν το επίπεδο της πρώτης solo ταινίας της Αμαζόνας ηρωίδας.

Μια άλλη ταινία που περιμέναμε τον Δεκέμβριο με μεγάλες προσδοκίες αποδείχτηκε επίσης κατώτερη των προσδοκιών, αν και τεχνικά τουλάχιστον ήταν πολύ ανώτερη από το «Wonder Woman 1984». Ο λόγος για την ταινία «Ο ουρανός του μεσονυχτίου» (The Midnight Sky), το δημιούργημα του Τζορτζ Κλούνεϊ για το Netflix όπου ο μέσα από διάφορα πόστα, και ως σκηνοθέτης, και ως παραγωγός και ως κεντρικός ήρωας, μας μπάζει σε ένα κόσμο μετά την καταστροφή. Το μετα-αποκαλυτικό σκηνικό προσφέρει όμορφες εικόνες και σε στιγμές κάτι περισσότερο από όμορφες. Αν παραβλέψεις την μεγάλη διάρκεια και την μεγάλη κοιλιά που γίνεται μόνο και μόνο για να μας προσφέρει ακόμα μερικές όμορφες εικόνες, η ιστορία που επικεντρώνεται στη μάχη του ανθρώπου που παλεύει με αντίξοες συνθήκες, ρέει ομαλά και χωρίς εμπόδια. Ρέει, ωστόσο, προβλέψιμα και δίχως ίχνος ψυχής.

Τα σιγουράκια

Σε κάτι πιο ευχάριστο, πιο αισιόδοξο και σίγουρα πιο αποτυχημένο, στην πλατφόρμα του Cinobo φιλοξενείται μια ιδιαίτερη ταινία που γνωρίσαμε φέτος το καλοκαίρι. Πρόκειται για την ταινία «Έλα όπως είσαι» (Come as you are) η οποία ακολουθεί τρεις νέους με ειδικές ανάγκες στο road trip τους για το Μόντρεαλ όπου εδράζεται ένας οίκος ανοχής που ειδικεύεται στα άτομα με αναπηρίες. Αστεία, αληθνική και συγκινητική, η ταινία γίνεται διπλά απολαυστική αν λάβουμε υπόψη μας ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Όχι για να μας διδάξει, αλλά για να μας αφυπνίσει για το ζήτημα της διαφορετικότητας και της αναπηρίας, για την σεξουαλικότητα των ατόμων με αναπηρίες και ίσως πολύ περισσότερο για το θέμα της ταυτότητας των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Γιατί πρόκειται για ανθρώπους με ελαττώματα, κάφρικο χιούμορ, ορμές. Άνθρωποι με προσωπικότητα, με καλές και κακές στιγμές.

Μια ταινία που ξεχώρισε φέτος μας συστήνει ταπό την πλευρά του το Cosmote Cinema 1HD (Πέμπτη 7/1, 21:00). Η ταινία «Corpus Christi» μας έρχεται από την Πολωνία και φέτος έκανε σαματά κόβοντας ρεκόρ εισιτηρίων στην Πολωνία. Παράλληλα απέσπασε υποψηφιότητες σε σημαντικά βραβεία, όπως τα Oscar και τα Ευρωπαϊκά Βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Τι την κάνει ιδιαίτερη; Ακολουθεί την ιστορία ενός νεαρού άνδρα ο οποίος μετά το αναμορφωτήριο επιθυμεί να γίνει ιερέας. Κάτι τέτοιο δεν είναι όμως εφικτό λόγω του ποινικού του μητρώου. Όταν με αφορμή ένα αστείο και μια παρεξήγηση, βρίσκει την ευκαιρία να ισχυριστεί ότι είναι ιερέας, ξεκινάει την δική του προσωπική ερμηνεία αναλαμβάνοντας πολύ επιτυχημένα τον ρόλο του ιερέα σε μια τοπική κοινωνία με ανοιχτά τραύματα. Το πρόσωπο του ήρωα, αγγελικό και αινιγματικό τόσο που υπαινίσσεται τη βία, η πίστη και η θρησκεία που ξεστρατίζει από το καλό όταν αναμετράται με τον ανθρώπινο πόνο, και φυσικά η ωμή βία που επισκιάζει κάθε αγώνα μεταμόρφωσης δομούν αυτό το πνευματικό παραμύθι κάνοντάς το ιδιαίτερα ελκυστικό. Και είναι άκρως ελκυστικό αν προσμετρήσουμε ότι στη βάση του έχει τις ανθρώπινες αδυναμίες και ατέλειες, ένα χαρακτηριστικό άκρως γήινο και κοινό.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]