Η ιστορία αγάπης της Marvel σε ένα συναισθηματικό φινάλε

Είναι ιστορία αγάπης ή κωμική σειρά; Είναι sitcom ή σειρά με υπερήρωες; Ή μήπως είναι δραματική σειρά που πραγματεύεται την απώλεια; Είναι ασπρόμαυρη ή έγχρωμη σειρά; Είναι μία τηλεοπτική σειρά μέσα σε μια τηλεοπτική σειρά, κάτι σαν το «τέχνη μέσα στην τέχνη»;  

Και η απάντηση είναι όλα αυτά. Η σειρά «WandaVision» πιάνει την ιστορία του χαρακτήρα της Marvel Wanda Maximoff, ή αλλιώς Scarlet Witch, (Elizabeth Olsen) αρχικά σε ένα ασπρόμαυρο σύμπαν που μοιάζει με την δεκαετία του ’60 όπου ζει ευτυχισμένη και νιόπαντρη με τον Vision (Paul Bettany). Για αρκετά επεισόδια ζουν μέσα στην τρελή χαρά και η καθημερινότητά τους είναι σαν να είναι βγαλμένη από sitcom παλιάς εποχής.

Τα επεισόδια, ωστόσο, αλλάζουν συνεχώς μορφή. Δεν είναι σταθερά sitcom ούτε παραμένουν σε μια εποχή. Αντίθετα υιοθετείται ένα υβρίδιο μεταξύ κωμικής και δραματικής σειράς με αρκετές αναφορές σε σύγχρονα φορμάτ σειρών, όπως πχ του Modern Family. Η σειρά στην πραγματικότητα πάει σε άλλο επίπεδο την έννοια της «ανάπλασης» ανατρέποντας συνεχώς την ίδια της την δομή. Έτσι αποκτά το επίπεδο εφευρετικότητας που αξίζει στην ιστορία που αφηγείται.

Σε μια spoiler-free περιγραφή της σειράς, θα λέγαμε πως πρόκειται για μια πρωτότυπη ιστορία με ενδιαφέρον και συνεπές σενάριο που συνδυάζει το χάος με το σκοτεινό στοιχείο τόσο όσο και όταν πρέπει.Η σειρά βρίθει επίσης, όπως προαναφέρθηκε, αναφορών αλλά και λεπτομερειών που διαθέτουν διπλά νοήματα. Παράλληλα ξετυλίγονται λογιών λογιών χρωματικές παλέτες και τολμηρές στιλιστικές επιλογές άλλων εποχών μπροστά σου. 

(Ακολουθούν μικρά spoilers) Επιπλέον πρόκειται για ένα στοίχημα της Marvel και μια διαφορετική σύλληψη καθώς  βάζει τους υπερήρωες να υπόκεινται σε κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει, στον ανθρώπινο πόνο.  Ό,τι συμβαίνει στην ιστορία από την πλευρά τουλάχιστον της βασικής ηρωίδας είναι αποτέλεσμα αγάπης και πένθους.

Η Wanda Maximoff είδε ως παιδί τους γονείς της να πεθαίνουν από βόμβα που εξερράγη στο σπίτι τους. Είδε επίσης τον αδερφό της να σκοτώνεται στη μάχη με τον Ούλτρον. Και είδε δύο φορές τον αγαπημένο της Vision να χάνει τη ζωή του. Αν κάτι χαρακτηρίζει την Wanda είναι η απώλεια των αγαπημένων της προσώπων.

Για τρία επεισόδια ζει σχεδόν ανενόχλητη σε αυτόν τον weird κόσμο της σειράς, δημιουργώντας μια αίσθηση μυστηρίου στους θεατές και έπειτα στο τέταρτο πια επεισόδιο αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τοπίο και η Wanda καλείται να αντιμετωπίσει τη ζωή και τον πόνο που της αποφέρει.

Στη συνέχεια η σειρά αποκτά χρώμα (από το 3ο επειδ.) και περιπέτεια και συνεχίζοντας τους πειραματισμούς φτάνει ακάθεκτη και αλώβητη ως το έβδομο επεισόδιο που κάπως σαν να στέρεψε η φαντασία και επιλέγονται τα σιγουράκια αλλά δεν πειράζει γιατί ακολουθεί ένα από τα καλύτερα και πιο δραματικά επεισόδια, οπότε τους το συγχωρούμε. Με το ένατο επεισόδιο να θέτει στο repeat τις τραυματικές εμπειρίες της Wanda το μεγάλο φινάλε φαντάζει κάπως συναισθηματικά «τσιμπημένο» και αναμενόμενο. Αλλά και πάλι δεν πειράζει γιατί προηγήθηκε το ένατο επεισόδιο. 

Από το πρώτο επεισόδιο ένα σημαντικό στοιχείο που φαίνεται ανησυχητικό χωρίς, ωστόσο, να προκαλεί ανησυχία στους ήρωες – γιατί είπαμε όλα είναι τέλεια στον κόσμο τους- είναι το γεγονός ότι δείχνουν να μην μπορούν να θυμηθούν μικρολεπτομέρειες. Παρόλα αυτά ο Vision μας ενημερώνει από το πρώτο επίσης επεισόδιο ότι διαθέτει μνήμη ανίκανη να ξεχάσει.  

Η μνήμη αποτελεί το κύριο στοιχείο της ταυτότητας ενός ατόμου, φιλτράρει τις αναμνήσεις, τα βιώματα, τα πάθη και τους πόνους του. Και η σειρά μας το δίνει αυτό το στοιχείο από την αρχή. Οι ήρωες πάσχουν από ελλιπή μνήμη. 

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- [email protected]