Η Δήμητρα Γιαννακού αναλύει τη νέα ταινία του Σπάικ Γιόντζι «Δικός της» ή Her, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της κωμωδίας επιστημονικής φαντασίας που μας βάζει να σκεφτούμε ...πού πάμε αλήθεια;

Είναι γεγονός ότι η τεχνολογία εδώ και αρκετά χρόνια έχει εισβάλλει για τα καλά στη ζωή μας, καθορίζοντας τη σκέψη, τις συνήθειες και κάποιες φορές και τη μοίρα μας.

Ο παρεμβατικός χαρακτήρας της τεχνολογίας στη ζωή του ανθρώπου είναι τόσο ισχυρός που θα φθάσει μια μέρα να ελέγχει και να διαμορφώνει ακόμη και τα συναισθήματα.

Αυτή τη διπολική σχέση άνθρωπος-μηχανή έρχεται να εξετάσει η φανταστική δραματική κομεντί «Her»του Σπάικ Γιόντζι («Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων»).

Από τα πρώτα πλάνα της, βυθιζόμαστε στον κόσμο ενός κοντινού μέλλοντος όπου οι άνθρωποι μιλάνε μόνοι τους, με ακουστικά στα αυτιά, δίνοντας εντολές σε μια virtuel προσωπική γραμματέα. Η αποξένωση και η αλλοτρίωση στις διαπροσωπικές (πραγματικές) σχέσεις αναπαρίσταται με ποικίλα επεισόδια μέσα από την αλληγορική ιστορία του Σπάικ Γιόντζι.

Πρωταγωνιστής της είναι ο Χοακίν Φοίνιξ, ο οποίος δίνει για άλλη μια φορά μια performance ερμηνείας (μετά το βραβευμένο «The Master») σε ένα ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει. Η Έιμι Άνταμς, επίσης, ερμηνεύει μια γυναίκα εντελώς διαφορετική από την προκλητική με τα βαθιά ντεκολτέ του «Οδηγού Διαπλοκής». 

Ο Φοίνιξ υποδύεται τον Θέοντορ, ένα πρόσωπο μοναχικό που προσπαθεί να «χωνέψει» τον αμετάκλητο χωρισμό με την αγαπημένη του. Η δουλειά του Θέοντορ είναι να γράφει τα γράμματα των άλλων, προσωπικά γράμματα γεμάτα συναισθηματισμό και όμορφες ιδέες που θέλουν να στείλουν οι πελάτες του σε «αγαπημένα» πρόσωπα αλλά δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να τα γράψουν οι ίδιοι.

Ο σκηνοθέτης με ένα ευφυές «σινιάλο» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το πού οδεύουν οι σχέσεις των ανθρώπων, πόσο ψεύτικες, σκληρές και αξιολύπητες μπορούν να γίνουν.

Ο Θέοντορ μην μπορώντας να αντέξει τη μοναξιά, κάνει σεξ μέσω μιας φωνής από το τηλέφωνο. Η γελοιοποίηση της «συνεύρεσης» τον οδηγεί σε μια άλλη λύση, ακόμη πιο virtual και πλασματική.

Ένα λειτουργικό σύστημα που λέγεται OS θα αρχίσει να «συνάπτει σχέσεις» μαζί του, οργανώνοντας τη δουλειά του, κάνοντάς του παρέα, συζητώντας, λέγοντας αστεία και συντροφεύοντας τον στη ζωή.

Η Σκάρλετ Γιόχανσον δανείζει τη φωνή της σε αυτό το σύστημα, μια φωνή αισθαντική, γεμάτη παλμό και ζωηράδα που σαγηνεύει ακόμη και τον πιο απαθή.

Mε άλλα λόγια, ο σκηνοθέτης μας λέει ότι η τεχνολογική εξέλιξη δημιουργεί υποκατάστατα των ανθρώπων, με τις «μηχανές» να τείνουν να αντικαταστήσουν σχεδόν εξ ολοκλήρου τους ανθρώπους, αφανίζοντας κάθε αξία κάτω από το πέπλο της διευκόλυνσης και του εκσυγχρονισμού.

Ο Γιόντζι καταφέρνει να διατηρήσει ένα ρυθμό που ανταποκρίνεται με ακρίβεια στον παλμό της διήγησης. Ο ήρωας του κινείται μέσα στο άχαρο ντεκόρ της μεγαλούπολης, περιζωμένος από ουρανοξύστες και υπερσύγχρονα κτήρια, με το μπετόν και το γυαλί να λειτουργούν σημασιοδοτικά, ως σημεία της σκληρότητας και της ανελέητης ψυχρότητας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο κόσμο.

Χαρακτηριστικό είναι το πλάνο όπου συνειδητοποιεί την απέραντη μοναξιά του μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων που τον προσπερνά αδιάφορα, όλοι μιλώντας μόνοι τους, ίσως σε ένα OS.

Κατά το Jean-Pierre Barthomé, «το ντεκόρ στο σινεμά μετατρέπει σε εικόνες τα όνειρα του κινηματογραφιστή». Αξίζει πραγματικά να δείτε αυτό το «όνειρο» του Σπάικ Γιόντζι.

Σκηνοθεσία: Σπάικ Γιόντζι, παίζουν: Χοακίν Φοίνιξ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ολίβια Γουάιλντ, Έιμι Άνταμς, Ρούνεϊ Μάρα. Η ταινία προβάλλεται από την Audio Visual.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ