12 χρόνια σκλάβος ή Gravity; Dallas buyers club ή Οδηγός διαπλοκής; Και με το Nebraska τι γίνεται;

Η μάχη για την καλύτερη ταινία της χρονιάς βρίσκεται μια ανάσα μακριά. Τα στοιχήματα και οι προβλέψεις δίνουν και παίρνουν αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι αν δεν ακουστεί το γνωστό «and the winner is…», κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια θα πάρει το χρίσμα της «best picture» 2014. Και αυτό το έχει αποδείξει, ουκ ολίγες φορές, η ιστορία των Όσκαρ.

Ταινίες που όλοι…έκαιγαν τα πτυχία τους ότι θα κερδίσουν τον υπέρτατο τίτλο αρκέστηκαν τελικά σε μία απλή υποψηφιότητα. Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι το 1995 το «Pulp Fiction» έχασε τον τίτλο από το «Forrest Gump»; Και σίγουρα αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο.

Η κλασική ταινία «Ο μάγος του Οζ» το 1940 μπορεί να κέρδισε 2 Όσκαρ αλλά έχασε το βραβείο της «Καλύτερης ταινίας» από το «Όσα παίρνει ο άνεμος» και …ειλικρινά αγαπητοί μου, η επιτροπή δε έδωσε δεκάρα.

Η θρυλική «Chinatown» του Πολάνσκι ήταν υποψήφια για 11 Όσκαρ αλλά ο «Νονός 2» αναδείχτηκε ταινία της χρονιάς το 1975 ενώ 5 χρόνια αργότερα το «Αποκάλυψη τώρα» αναμετρήθηκε και έχασε από το οικογενειακό δράμα των Κράμερ (Κράμερ εναντίο Κράμερ).

Ο «Πολίτης Κέιν», που πολλοί έχουμε την εντύπωση ότι αναδείχτηκε ταινία της χρονιάς το 1942, πήρε μόλις ένα Όσκαρ και έχασε το βραβείο από την «Κοιλάδα της κατάρας» του Φορντ.

Ο Ρίντλει Σκοτ και το «Blade Runner» φυσικά και θεωρήθηκαν ιδιαίτερα πρωτοποριακοί για την ακαδημία, η οποία επέλεξε να κάνει μία πιο safe επιλογή και να χρίσει το «Γκάντι» καλύτερη ταινία για το 1983, αγνοώντας στην ίδια κατηγορία και το «E.T» του Σπίλμπεργκ. Μάλιστα, το «Blade runner» δεν ήταν καν υποψήφιο στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας.

Την ίδια τύχη είχε και το «Μπόνι και Κλάιντ» το 1968, που έχασε από έναν «Πρωτάρη» ενώ αν πάμε ακόμη πιο παλιά, τα «Φώτα της Πόλης», η θρυλική αυτή ταινία του Τσάρλιν Τσάπλιν όχι μόνο δεν πήρε Όσκαρ για καλύτερη ταινία της χρονιάς, αλλά ούτε καν προτάθηκε για ένα χρυσό αγαλματίδιο.

Μάλιστα ο ίδιος ο Τσάπλιν πήρε μόλις ένα Όσκαρ (διαγωνιστικό όχι τιμητικό) στην καριέρα του  και αυτό ήταν καλύτερης μουσικής για το «Limelight».

Οι αδικίες συνεχίζονται από την ακαδημία κινηματογράφου και έτσι το 1977 το «Network» χάνει από τον «Ρόκι» (απορίας άξιο ακόμα και σήμερα). Τότε έγινε και το κορυφαίο λάθος της επιτροπής της ακαδημίας (και ναι ξέρω επαναλαμβάνομαι) όπου στην ίδια κατηγορία παρέβλεψε την υπέρτατη ταινία «Ο Ταξιτζής» του Σκορτσέζε με τον Ντε Νίρο να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Ούτε αυτός πήρε το Α’ ανδρικό αλλά τουλάχιστον δεν το έχασε από τον Σταλόνε.

Στις περίεργες επιλογές για την καλύτερα ταινίας της χρονιάς, έχουμε το 1953 το «The Greatest Show on Earth» του Σεσίλ Ντε Μιλ που «άρπαξε» το χρυσό αγαλματίδιο από το «Χορεύοντας στη βροχή».

Υπόθεση Χίτσκοκ: Ο μάστερ του τρόμου έχει πάρει μόλις ένα Όσκαρ στην κατηγορία «Καλύτερη ταινία» και δεν ήταν το 1961 για το «Ψυχώ», το οποίο έχασε από τη ρομαντική κομεντί του Μπίλι Γουάιλντερ «Η γκαρσονιέρα».

Το 1955 ο Χίτσκοκ κερδίσει το Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη αλλά η επική ταινία του «Σιωπηλός Μάρτυς» χάνει από το επίσης κλασικό δημιούργημα του Ελία Καζάν «Το λιμάνι της αγωνίας».

Τέλος, ο Χίτσκοκ παραβλέπεται ακόμη μία φορά και ο «Δεσμώτης του ιλίγγου» το 1959 δεν ανακηρύσσεται ταινία της χρονιάς. Αντ’ αυτού, το Όσκαρ πήρε το μιούζικαλ το Βινσέντε Μινέλι «Ζιζί».

Τελικά ίσως να μην είχε άδικο ο Χίτσκοκ, όταν παραλαμβάνοντας το Όσκαρ είπε στον ευχαριστήριο λόγο του απλά «Ευχαριστώ» και αποχώρησε.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]