Η Ελευθερία Αρβανιτάκη μιλά αποκλειστικά στο click@Life για τις εμφανίσεις της, τις μουσικές της επιλογές, την Αθήνα, την κοινωνική κρίση και τη δική της πολιτική στάση.

Για δέκα μόνο παραστάσεις η Ελευθερία Αρβανιτάκη ανεβαίνει στη σκηνή του Παλλάς για να συνομιλήσει, να επαναδιαπραγματευτεί και να επανασυστήσει τα πιο εμβληματικά τραγούδια από το ρεπερτόριό της και να αποδείξει ότι όλα μπορούν να αρχίσουν αλλιώς…

Λίγο πριν αρχίσει να ανακατεύει χρονολογίες και μνήμες, από τη σκηνή του Παλλάς, η Ελευθερία Αρβανιτάκη μιλά αποκλειστικά στο click@Life για τις εμφανίσεις της, τις μουσικές της επιλογές, την Αθήνα, την αλλαγή, την κοινωνική κρίση και τη δική της πολιτική στάση.

Ανεβαίνετε στη σκηνή του Παλλάς για 10 παραστάσεις. Τι ετοιμάζετε;

Η αλήθεια είναι ότι έχω αλλάξει τον ήχο μου. Ο ήχος είναι ακουστικός, δυναμικός βέβαια, αλλά ακουστικός, όχι ηλεκτρικός. Όλη η μπάντα δηλαδή, προσαρμόζεται προς αυτόν το ήχο. Δράττομαι της ευκαιρίας του Παλλάς και ενορχηστρώνονται ξανά με ένα άλλο μάτι τα κομμάτια. Θα υπάρχουν τραγούδια που δύσκολα λέω σε άλλους χώρους, γιατί σε έναν χώρο σαν το Παλλάς, σαν τα θέατρα δηλαδή, έχεις και το περιθώριο να πεις και κάποια τραγούδια που δεν είναι αυτονόητα. Το στοιχείο της ερμηνείας θα υπάρχει περισσότερο από αυτό της διασκέδασης ή των πιο δυναμικών στιγμών. Θα υπάρχουν βέβαια, πολλές δυναμικές στιγμές στο πρόγραμμα. Υπάρχει κι ένα καινούργιο τραγούδι που έχει γράψει για μένα ο Σταμάτης Κραουνάκης για αυτές τις παραστάσεις.

Σας αγχώνει καθόλου ο χώρος του «Παλλάς»;

Είναι ένας θεατρικός χώρος και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το Παλλάς, το οποίο ανεβάζει και παραστάσεις μουσικές. Σε βάζει σε μια άλλη διαδικασία που είναι πολύ κοντά σε εμένα, γιατί όλες οι παραστάσεις που κάνω στο εξωτερικό είναι σε θέατρα, άρα είναι κάτι που το ξέρω αρκετά και που έχω την περιέργεια να δω πως αυτό το πράγμα, με τον τρόπο που το ετοιμάζουμε στο Παλλάς και με τα σκηνικά και την σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με ποιόν τρόπο θα περάσει. Ένα θέατρο σε βάζει πάντα σε άλλο τρόπο να φτιάξεις ένα πρόγραμμα από ότι ένας χώρος διασκέδασης ή ένα clubάκι που είναι πιο χαλαρά τα πράγματα με ένα ποτό.

Ποια είναι τα βήματα που ακολουθείτε για να σχεδιάσετε μια μουσική παράσταση;

Φτιάχνεις την ουσία, φτιάχνεις έναν τίτλο. Όχι μόνο αναγκαστικά τον τίτλο της παράστασης, μπορεί να μην έχει τίτλο η παράσταση, μπορεί να έχεις βάλει εσύ έναν δικό σου προσωπικό τίτλο. Μετά κάθεσαι και κεντάς. Φτιάχνεις ένα πρόγραμμα με μια λογική. Πάντα υπάρχει μια λογική, ένα θέμα.

Σας αρέσει να είστε μόνη σας στη σκηνή ή προτιμάτε να την μοιράζεστε;

Μου αρέσει και το ένα και το άλλο. Όπως η γοητεία του ανύπαντρου και η γοητεία του παντρεμένου! Και τα δυο έχουνε βάρη και χαρά!

Ταυτίζεστε με τα τραγούδια σας;

Συνδέεσαι με τον στίχο ακόμα κι αν δεν σε αφορά. Και με τη μελωδία, εννοείται. Μπορεί να μην σε αφορά ή να μην είναι ο τρόπος που βλέπεις εσύ τα πράγματα, αλλά μπορεί να είναι ένας τρόπος εξαιρετικά γοητευτικός και θαυμαστός, οπότε να τον υπηρετείς ως ηθοποιός. Δεν πάει να πει ότι πρέπει εσύ να είσαι σε κάθε τραγούδι μέσα. Υπάρχουν φορές που και ο λόγος σου υπαγορεύει ένα αίσθημα, η ενορχήστρωση σου υπαγορεύει έναν τρόπο και αν συναισθηματικά είσαι κοντά σε αυτό, είναι η απόλυτη αρμονία.

Στο παρελθόν έχετε κάνει δίσκους με στίχους σημαντικών ποιητών. Πώς προέκυψαν αυτές οι επιλογές και τι σήμαιναν για εσάς;

Είναι ένα σημαντικό κομμάτι της πορείας μου και πολύτιμο αναμφισβήτητα. Είναι και «Τα τραγούδια για τους μήνες» και ο δίσκος που κάναμε με τον Νίκο Ξυδάκη το «Γρήγορα η ώρα πέρασε» με βάση τη Σαπφώ. Είναι δίσκοι που για μένα έχουν ιδιαίτερο ρόλο στη ζωή μου, αλλά είναι και κάτι με το οποίο ξεκίνησα εγώ, μέσα από έργα ποιητών.

Έχετε πει και διασκευές ξένων τραγουδιών που έχουν αγαπηθεί πολύ, όπως το «Μην ορκίζεσαι», «Δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ» κ.α. Σας αρέσει να φέρνετε ξένα τραγούδια στην ελληνική πραγματικότητα;

Δεν το κάνεις ως αυτοσκοπό, το κάνεις γιατί αυτή τη στιγμή κάτι ακούς εκεί. Κάτι σου άρεσε, κάτι σε ενδιαφέρει και το κάνεις. Άλλωστε αυτή τη στιγμή περνάει και μια κρίση το τραγούδι, οπότε το αυτί σου είναι παντού.

Επίσης, έχετε ερμηνεύσει τραγούδια για τηλεοπτική σειρά. Υπήρχε κάποια ιδιαιτερότητα σε αυτά τα κομμάτια ως προς την ερμηνεία σας;

Για μένα είναι εξίσου σημαντικά κομμάτια. Για την τηλεόραση έχω τραγουδήσει μια και μοναδική φορά, τότε με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Δεν είναι κάτι το οποίο με ενδιαφέρει να το κάνω συνέχεια. Και όσα πράγματα μου προτάθηκαν από εκεί και μετά δεν ήταν τραγούδια που μου προκάλεσαν τον ενθουσιασμό, όπως αυτή η συνεργασία και για αυτό δεν τα έκανα κιόλας.

Για να αλλάξω λίγο το θέμα, σας αρέσει η Αθήνα, η εικόνα της; Σας αρέσει να τριγυρνάτε στην πόλη;

Ναι, μου αρέσει η Αθήνα. Στην Αθήνα ζω, στο κέντρο της. Έχει μεγάλα προβλήματα όμως. Και για αυτό νομίζω ότι οι πολίτες της ψήφισαν έναν άνθρωπο στον οποίο δείχνουν μεγάλη εμπιστοσύνη. Ήταν εκτός πολιτικής και είναι, ας πούμε, ένας κανονικός άνθρωπος… Δεν είναι δηλαδή το θύμα μια πολιτικής συμπεριφοράς και λόγου και εκεί ελπίζουμε όλοι πολλά.

Ελπίζετε στην αλλαγή; Υπάρχουν κάποια πράγματα τα οποία θα θέλατε να αλλάξουν;

Ελπίζουμε πολλά! Και νομίζω ότι είναι μια περίοδος αλλαγών. Είναι μια περίοδος που πρέπει να τολμήσουμε να κάνουμε πράγματα. Από το να τολμήσουμε να σιωπήσουμε, μέχρι να τολμήσουμε να φωνάξουμε. Θέλω να πω ότι πρέπει να τοποθετηθούμε στα πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας και πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή.

Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα ενεργήσει απέναντι σε αυτή τη μιζέρια η οποία αναμφίβολα επικρατεί;

Δεν είναι η μιζέρια που πρέπει να επικρατήσει, είναι τα προβλήματα. Η μιζέρια από κάπου προκαλείται. Όταν λοιπόν, υπάρχουν προβλήματα τα οποία είναι τόσο σοβαρά και τόσων χρόνων, προβλήματα τα οποία προς το παρόν δεν φαίνεται να λύνονται, πρέπει με κάποιο τρόπο ο καθένας, από τη δική του πλευρά να βάλει ώμο και να στηρίξει προσπάθειες, να δούμε τι γίνεται, πως μπορούμε να αποφύγουμε αυτή την ιστορία. Το μόνο στο οποίο έχουμε φτάσει είναι να αισθανόμαστε ένοχοι. Είμαστε ένοχοι γιατί φαίνεται ότι δεν ψηφίσαμε αυτούς που έπρεπε. Ψηφίσαμε ανθρώπους οι οποίοι το μόνο που έκαναν ήταν να μας παραπλανούν όλα αυτά τα χρόνια.

Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα ενεργήσει σε αυτό ή θα εφησυχαστεί;

Μα πώς να εφησυχαστεί; Ο κόσμος αυτή τη στιγμή πρέπει να λύσει πολύ βασικά του προβλήματα. Και βασικά ένα και κύριο: να σιγουρευτεί ότι αυτοί που ψηφίζει, αυτοί τους οποίους ορίζει, τους πληρώνει για να φέρνουν σε πέρας το κοινωνικό κράτος για το οποίο όλοι στην ουσία θέλουμε να υπάρχει, κάνουν τη δουλειά τους. Και αν δεν την κάνουν, πρέπει να αλλάξουν δουλειά.

Μέσα από τα τραγούδια σας και τις μουσικές επιλογές σας, πιστεύετε ότι ασκείτε κάποιου είδους πολιτικό ρόλο μέσα στην κοινωνία;

Μέσω των τραγουδιών όχι. Νομίζω μέσω της στάσης. Μέσα από τη στάση και τη συμπεριφορά σου βγαίνει ο τρόπος με τον οποίο θα τοποθετηθείς απέναντι στα πράγματα και όποτε σου δίνεται η ευκαιρία να μιλάς και να τοποθετείσαι. Αλλά τραγουδώντας ένα ερωτικό τραγούδι, ένα τραγούδι που αφορά τη φιλία, τη χαρά, τον έρωτα ή το θάνατο, δεν είναι πολιτική στάση. Πάντα βέβαια, έχει σημασία ο τρόπος που τοποθετείσαι σε αυτά τα μόνιμα, μεγάλα ζητήματα, αλλά ούτε η μουσική ποτέ έχει λύσει καταστάσεις πολιτικές και κοινωνικές. Κοινωνικές έχει βοηθήσει, έχει δώσει συνθήματα, αλλά το θέμα είναι η θέση που παίρνεις κάνοντας ή μην κάνοντας, μιλώντας ή μη μιλώντας.

Πληροφορίες: Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα, 210-3213100, στις 18, 19, 20, 23, 24, 25, 26 και 27 Φεβρουαρίου, εισιτήρια 30, 40 , 50 και 60 ευρώ.

ΒΑΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ