Ομολογώ ότι έχω πολύ καιρό να δω ένα καλό θρίλερ. Το τελευταίο ήταν το «Prisoners» που δεν το λες και ταινία τρόμου, μάλλον περιπέτεια με λίγο από… θανατικό.

Βέβαια, θα μου πείτε ότι έχει πολύ καιρό να βγει μία καλή ταινία τρόμου. Θρίλερ, σπλάτερ ή ό,τι να ‘ναι τέλος πάντων που θα ικανοποιήσει στο έπακρο τα αδηφάγα ένστικτα που διψούν για αίμα.

Πριν όμως βγάλουμε τα πιο ενδόμυχα και δολοφονικά καλά κρυμμένα μυστικά ο καθένας μας στη φόρα, θα σας πω ποια θρίλερ με σημάδεψαν και φυσικά περιμένω ανταλλαγή απόψεων.

Το πρώτο που είχα δει ως παιδί είναι από τα αγαπημένα μου. «Τα πουλιά» του Χίτσκοκ (η μαμά μου είχε μία ιδιαίτερη λατρεία τότε προς τις ταινίες τρόμου και μάλλον είναι κληρονομικό. Ένα ευχαριστώ της το χρωστώ αν μη τι άλλο).

Βιντεοκασέτα (εννοείται) και τα δάχτυλο κολλημένο στο rewind. Και ξανά και ξανά. Μέχρι να «λιώσει» το κουμπί. Μπορεί σήμερα να μη φαίνεται τρομαχτικό αλλά πιστέψτε με, για ένα πιτσιρίκι 8 ετών ήταν (ενώ η προσμονή του remake που ετοιμάζεται, ξυπνά παιδικές μνήμες, είναι η αλήθεια).

Τα σαγόνια του καρχαρία

Μεγαλώνοντας, ήρθαν «Τα σαγόνια του καρχαρία». Άλλη αίσθηση. Πιο…εφηβική. Περιπετειώδης και απροσδόκητη. Λίγο πιο cool και πιο τεχνολογικά εξελιγμένο φιλμ (τουλάχιστον για την εποχή του).

Πλέον, σήμερα αποτελεί μία από τις cult επιλογές, που όμως δεν πρόκειται να ξαναδώ, γιατί δε θέλω να μου φανεί «λίγη», ψεύτικη και να μου χαλάσει το αίσθημα του φόβου.

Στα λυκειακά χρόνια  (αν και με καθυστέρηση ομολογώ) ήρθε η γνωριμία με τον ιταλικό σπλάτερ κινηματογράφο. Μία σχολή ολόκληρη. Λούτσιo Φούλτσι, Μάριο Μπάβα (προ 80ς εποχή), Ντάριο Αρτζέντο συμπληρώνουν την τριάδα της επιτυχίας. «Οι πύλες της Κολάσεως», «Suspiria»,  «Tenebre». Ναι, ειδικά το δεύτερο ακόμα με στοιχειώνει ευχάριστα.

Στον αντίποδα, το «Wickerman» (1973) με τον Κρίστοφερ Λι. Βουκολικό, λιγότερο …σε επίπεδο αίματος τουλάχιστον (εξάλλου τα σπλάτερ της γείτονα χώρας είχαν την υπερβολή στο…αίμα τους) και ένας Κρίστοφερ Λι επιβλητικός και τρομακτικός, που δεν ξεχνάς εύκολα. (Υ.Γ Για τον Δράκουλα δε θα μιλήσω καν, καθώς είναι μία κατηγορία μόνος του).

Tenebre

Η ταινία όμως που όσο ανόητο και παιδαριώδες ακούγεται, με στοιχειώνει ακόμα (αρκετά χρόνια μετά είναι η αλήθεια) είναι το «Candyman» (1992). Μην απορείτε γιατί, όλοι έχουμε τα «κολλήματά μας».

Βέβαια, θα μου πεις «καλά από όλες τις ταινίες τρόμου, αυτή βρήκες να μην αντέχεις;». Ε, ναι λοιπόν. Ντρέπομαι, αλλά ναι. Το ύφος και μόνο του ηθοποιού Τόνι Τοντ φτάνει για να σε στοιχειώσει. Όποιος το έχει δει, φαντάζομαι με καταλαβαίνει.

Δεν τολμώ καν να πω το όνομά του ρόλου που υποδύεται δεύτερη φορά καθώς ακόμη και σήμερα έχει τη δύναμη να με κάνει να επιβάλλω στον εαυτό μου να ενεργώ σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας – να μην επαναλάβω το όνομά του δηλαδή 3 φορές-  έστω και αν ξέρω ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα.

Και αυτό θα πει καλό σινεμά.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]