Ο Harold Pinter (Χάρολντ Πίντερ), ο συγγραφέας πολλών επιτυχημένων θεατρικών έργων, ο ταλαντούχος θεατρικός σκηνοθέτης, κάτοχος Νόμπελ Λογοτεχνίας και ακτιβιστής, εξακολουθεί να υπάρχει στο θεατρικό στερέωμα 6 χρόνια μετά το θάνατό του.

Ο Harold Pinter γεννήθηκε το 1930 στο Χάκνεϋ του Λονδίνου από Εβραίους γονείς εργατικής τάξης και πέθανε το 2008 από καρκίνο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός και μετά από τις σπουδές του στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης (RADA),  στην δεκαετία του’ 50 εργάστηκε, για ένα μικρό διάστημα, σε ένα περιφερειακό θέατρο χρησιμοποιώντας πολλές φορές το όνομα David Baron.

Το 1957, ο Pinter έγραψε ένα σύντομο έργο, «The Room» και στη συνέχεια ολοκλήρωσε το δράμα «The Birthday Party» («Πάρτι γενεθλίων»), το οποίο έκανε την πρεμιέρα του στο Λονδίνο το 1958. Όμως οι κριτικές  που δέχτηκε ήταν αρνητικές και κατέβηκε μέσα σε μια εβδομάδα.  

Την πρώτη επιτυχία του, την απέκτησε με το έργο «The Caretaker» («Ο επιστάτης») το οποίο οδήγησε τον Pinter να ανεβάσει ξανά την προηγούμενη δουλειά του «The Birthday Party», και να κερδίσει πλέον καλή αποδοχή.

Τα έργα αυτά, μαζί με το «Homecoming» και άλλα πολλά,  έχουν λάβει από πολλούς τον τίτλο «κωμωδία της απειλής» γιατί ξεκινούν από μια αθώα κατάσταση η οποία εξελίσσεται σε απειλητικό τυφώνα γεγονότων, λόγω των δράσεων των ηρώων του έργου.

Οι πολιτικές παρεμβάσεις του Χάρολντ Πίντερ

Ο Harold Pinter, ήταν γνωστός και για τον ακτιβισμό και την αντίθεσή του σε πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της εποχής.

Το 1985 σε μια τελετή στης Αμερικάνικης πρεσβείας στην Τουρκία που τιμούσε τον Μίλερ συνάντησε θύματα της πολιτικής καταπίεσης μίλησε για ανθρώπους στους οποίους διοχετεύεται ηλεκτρικό ρεύμα στα γεννητικά τους όργανα, γεγονός που οδήγησε στο να τον εκδιώξουν κακήν κακώς.

Η εμπειρία του για την καταπίεση στην Τουρκία και η καταστολή της Τουρκικής γλώσσας, τον ενέπνευσε για το θεατρικό του έργο , «Mountain Language».

Επίσης, εξέφρασε την αντίθεση του στον βομβαρδισμό της Σερβίας, στην Αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν και στην εισβολή στο Ιράκ το 2003, ενώ πολύ συχνά εφημερίδες δημοσίευαν επιστολές του με πολιτικό περιεχόμενο.

Ο Harold Pinter έχει υπάρξει επίσης ενεργός αντιπρόσωπος της Εκστρατείας Αλληλεγγύης για την Κούβα, επικριτής της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρίγκαν.

Επιρροές

Το συνολικό του έργο έχει σημαδευτεί από την επιρροή του στενού του φίλου Σάμιουελ Μπέκετ ενώ η δουλειά του έχει εμπνεύσει ολόκληρες γενιές συγγραφέων, όπως του Τομ Στόπαρντ και του Ντέιβιντ Μάμετ.

Σε χειρόγραφά του και όχι μόνο έχει μιλήσει για τη σχέση του με το δράμα και έχει περιγράψει τον φόβο, τον πόνο, τις αποδοκιμασίες και τις παύσεις που έχουν χαρακτηρίσει τη δουλειά του.

Για τον Pinter, το θέατρο είναι μια μεγάλη ενεργητική, δημόσια δραστηριότητα, ενώ το γράψιμο είναι κάτι τελείως προσωπικό. Όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, «η ευθύνη μου δεν βρίσκεται απέναντι στο κοινό, τους κριτικούς, τους παραγωγούς και τους σκηνοθέτες, αλλά στο ίδιο το έργο».

Για τον Pinter, υπάρχουν δύο σιωπές. Η μία είναι όταν δεν βγαίνουν οι λέξεις και η άλλη όταν  υπάρχει ένας χείμαρρος λέξεων. Και οι δύο σιωπές μπορούν να αποκαλύψουν πολλά, και μερικές φορές η σιωπή, «φωνάζει» πολύ περισσότερο.

Θεατρικά έργα του εξακολουθούν να εκτελούνται σε όλο τον κόσμο, με νέα ακροατήρια να αντιμετωπίζουν την ξεχωριστή και παράξενη ατμόσφαιρα που δημιουργείται από την ευρεσιτεχνία του συγγραφέα. Όπως είπε κάποτε ο συγγραφέας  Ντέιβιντ Χέαρ, «Η μοναδική αίσθηση που προκαλούν τα έργα του Harold Pinter, κρύβεται στην προσδοκία του απροσδόκητου».

Μαρκέλλα Κουτσομιχάλη