Ήμουν δευτέρα γυμνασίου νομίζω όταν από το σχολείο αποφάσισαν να μας πάνε να δούμε σινεμά. Μεγάλη κίνηση για επαρχιακή πόλη.

Η ταινία: «Το αριστερό μου πόδι». Ταινία, που φυσικά είχε αργήσει κάποια χρόνια να προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες. Στις αρχές των 90s τα φιλμ προβάλλονταν με αρκετή καθυστέρηση στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στην επαρχία.

Αλλά η μέρα εκείνη ήταν η μέρα, που νομίζω ότι λάτρεψα τόσο πολύ το σινεμά, που ακόμα θυμάμαι την αντίθεση της σκοτεινής αίθουσας - με τα κλασικά κόκκινα βελούδινα καθίσματα- με τη λάμψη του Χόλιγουντ.

Ο Daniel Day - Lewis είναι ο μοναδικός άντρας στην ιστορία της αμερικανικής ακαδημίας κινηματογράφου που έχει κατακτήσει 3 φορές το Oscar Α’ ανδρικού ρόλου. Με την Meryl Streep είναι απλά ο τρόμος των υπολοίπων υποψηφίων και όχι άδικα.

Επιστροφή στον Daniel λοιπόν. Η αίθουσα που σας έλεγα πριν ήταν μία μικρή, κλασική (και αμφιβόλου ταυτότητας σήμερα) αλλά η δεύτερη σε μέγεθος στην επαρχιακή αυτή πόλη. Με το που έπεσε το πρώτο πλάνο της ταινίας όμως όλα έμοιαζαν μαγικά.

Η συγκλονιστική ενσάρκωση του Christy Brown στο «Αριστερό μου πόδι» (1989) του Jim Sheridan ήταν η επικύρωση της υποψίας, ότι ο Βρετανός ηθοποιός μόλις ξεκινούσε την, όπως αποδείχτηκε σύντομα, υπέρλαμπρη πορεία του (Την «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», ομολογώ την είδα πολύ αργότερα, αν και προηγήθηκε της ταινίας «Το αριστερό μου πόδι»).

Το Oscar ήρθε ως επικύρωση την επόμενη χρονιά και εγώ έμεινα να περιμένω λίγο ακόμα Daniel επί της οθόνης. Δεν άργησε να έρθει όμως.

«Εις το όνομα του πατρός», «Ο Τελευταίος των Μοϊκανών» , «Τα χρόνια της αθωότητας» μέχρι τα πιο πρόσφατα «Ο μποξέρ», «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης», «Θα χυθεί αίμα» και «Λίνκολν».

Νομίζω ότι δεύτερη αγαπημένη μου είναι το «Εις το όνομα του πατρός». Ή το «Θα χυθεί αίμα». Δε μπορώ να αποφασίσω αλλά ελάχιστη σημασία έχει αυτό.

Η σπουδαιότητα ενός ανθρώπου να «σκίζει» τη σάρκα ενός χαρακτήρα και να μπαίνει αβίαστα μέσα του, να μπαίνει στο μυαλό, στην ιδιοσυγκρασία, στην ψυχή του. Αυτό έχει σημασία. Η μοναδικότητα του Daniel Day - Lewis να υπάρχει για να συγκλονίζει.

Αν και ο συχνός συνοδοιπόρος του Martin Scorsese δεν είναι ο αγαπημένος μου, οι ταινίες που έχουν κάνει μαζί είναι υπέροχες και ιδιαίτερες. Προσωπικά θεωρώ, ότι ο Sheridan του πάει πιο πολύ.

Αυτό δε, που μαγεύει στον Day-Lewis και σου είναι αδύνατο να μην τον θαυμάσεις είναι το πάθος και το ολοκληρωτικό δόσιμο με το οποίο αντιμετωπίζει την κάθε του δουλειά.

Τον κάθε ρόλο που έχει μάθει να επιλέγει πολύ μετρημένα και σοφά, δίνοντας χρόνο στον εαυτό του και στον χαρακτήρα που θα υποδυθεί να γίνουν ένα.

Ίσως αυτό είναι που κάνει το ταλέντο του τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Δεν αναλώνεται σε ρόλους που δεν θα τον εξελίξουν υποκριτικά. Και το υπέροχο είναι ότι αυτές τις συνειδητοποιημένες του ενέργειες τις ακολουθεί πιστά από την αρχή της καριέρας του. Χωρίς παρεκκλίσεις, χωρίς χάρες και υποχωρήσεις για κανέναν και για τίποτα. Προπάντων  για την τέχνη του.

Σήμερα, ο Daniel Day-Lewis κλείνει τα 57 του χρόνια και εγώ εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τη θέση μου στο clickatlife, θέλησα απλά να τον ευχαριστήσω που τότε είχε πάρει την απόφαση να πρωταγωνιστήσει στο «Αριστερό μου πόδι». Μόνο αυτό.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]