Όσοι ήμασταν πιτσιρίκια στα 90’s, άντε και στα 80’s, είχαμε μια εμμονή με κάποια θέματα που αφορούσαν στο μελλοντικό τοπίο της ζωής.

Πολλές διαφωνίες υπήρχαν σχετικά, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο: στο μέλλον τα αμάξια θα είναι ιπτάμενα, τα μποτιλιαρίσματα εναέρια κοκ.

Σίγουρα όσο πιο μικρός είναι κανείς, τόσο περισσότερο οργιάζει η φαντασία του, αλλά αυτό το συλλογικό «σύμπτωμα» είχε μία βασική εξήγηση: το ιπτάμενο Delorean του επιστήμονα Emmett Brown.

«Roads? Where we're going, we don't need roads!» λέει ο «Doc» στο τέλος της πρώτης Επιστροφής στο Μέλλον και ο ίδιος, ο Marty McFly και η κοπέλα του φεύγουν για το μελλοντικό 2015.

Τώρα βέβαια που ένας μόλις χρόνος μας χωρίζει από το… μέλλον, οι διαψεύσεις είναι πολλές: τα ρούχα δεν αλλάζουν μέγεθος ανάλογα με το σωματότυπό μας, τα παπούτσια μας δε δένονται από μόνα τους και – δυστυχώς –   ούτε τ’ αυτοκίνητα είναι ιπτάμενα, ούτε τα skateboards.

Αυτά ήταν λίγα μόνο από τα στοιχεία που έκαναν την «Επιστροφή Στο Μέλλον» μία από τις πιο αγαπημένες και πετυχημένες ταινίες της δεκαετίας του ’80.

Το γρήγορο και χωρίς σοβαρά κενά σενάριο του Bob Gale, ο ιδιοφυής σκηνοθετικός ρυθμός του Robert Zemeckis, οι πρωταγωνιστικές φιγούρες του Michael J. Fox και του Christopher Lloyd σε κάνουν, ακόμα και τώρα, να αγωνιάς για την καλή έκβαση των χωροχρονικών τους μετακινήσεων.

Ποια όμως είναι τα βασικά συμπεράσματα που βγάζεις απ’ την «Επιστροφή Στο Μέλλον»; Πρώτον, ότι το να προσπαθείς υπερβολικά να διορθώσεις τα πράγματα μπορεί να αποδειχτεί εξίσου κακό με το να μην κάνεις τίποτα απολύτως. 

Εξάλλου αν όλα μπορούν να πάνε στραβά, απλώς θα πάνε. Δε μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, εκτός από το να είσαι – ψυχολογικά – προετοιμασμένος.

Παρεμπιπτόντως, πρέπει να θυμάσαι ότι οι νταήδες υπήρχαν πάντα – και πάντα θα υπάρχουν – οπότε ακόμα και να θες να τους αγνοήσεις, δε θα σε αφήσουν στην ησυχία σου. Άρα;

Άρα βρίσκεις ένα τρόπο να σηκώσεις το ανάστημα σου, εκμεταλλευόμενος τη δεδομένη βλακεία τους προς όφελός σου. Αν το κάνεις, θα αλλάξεις το παρόν και το μέλλον το δικό σου κι όσων ακόμη υποφέρουν εξαιτίας τους.

Επίσης, καλό είναι να αποδεχτείς ότι η μόνη ευκαιρία που θα είχαμε να γνωρίσουμε πραγματικά τους γονείς μας, θα ήταν να μπαίναμε στο Delorean και να τους συναντούσαμε στα νιάτα τους incognito. Κατά πάσα πιθανότητα και αντίθετα με τα όσα μας λένε, θα καπνίζουν, θα πίνουν και θα φλερτάρουν αδιάκοπα. Και καλά θα κάνουν.

Νομίζω ότι το τελικό συμπέρασμα έρχεται από τη μεταστροφή που συμβαίνει στο χαρακτήρα του Doc Brown όταν εκείνος ερωτεύεται την Κλάρα, μια δασκάλα που αγαπά όσο και εκείνος τον Ιούλιο Βερν και τις επιστήμες.

Ο Brown μένει πίσω στο 1885 – στην Άγρια Δύση, το Delorean καταστρέφεται με την επιστροφή του Marty στο 1985 και για μια στιγμή, όλοι πιστεύουμε ότι η μετακίνηση στο χωροχρόνο θα πάψει για πάντα.

Ο Doc Brown άλλωστε ήταν εκείνος που έλεγε και στις 3 ταινίες ότι δεν πρέπει να επηρεάζεις τον ρου της ιστορίας – ακόμα και της προσωπικής σου ιστορίας – γιατί οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και ότι η ίδια η μηχανή θα έπρεπε να καταστραφεί, γιατί είναι επικίνδυνη.

Μπροστά όμως στην πραγματική αγάπη, τη συντροφικότητα, αλλά και εξαιτίας της ασίγαστης επιθυμίας για επιπλέον ιστορικές ανακαλύψεις, ο ίδιος ο Emmett Brown αναγνωρίζει ότι εξαιρέσεις μπορούν να γίνουν.

Εξάλλου, όπως έλεγε το μοτο του πρώτου «Back To The Future», «αν το πάρεις απόφαση και το σκεφτείς καλά, μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε».

Άρτεμη Φύσσα
[email protected]