Στη χώρα που ανατέλλει ο ήλιος, το σκοτάδι είναι μοιραίο. Φρικαλέο. Ολοκληρωτικά σαδιστικό. Είναι αναπάντεχα τρομακτικό αλλά το λατρεύω. Κυρίες και κύριοι, ιαπωνικό σινεμά...για όσους αντέχουν.

Η κινηματογραφική απεικόνιση του τρόμου στην Ιαπωνία είναι μοναδική. Ίσως επειδή μας μοιάζει εξωτική; Επειδή ενδεχομένως οι γυναίκες κυρίως ηθοποιοί είναι χαμογελαστές και δεν το περιμένεις ότι μπορούν να μεταλλαχτούν σε φρικιαστικά, ανθρωπόμορφα τέρατα;

Ίσως πάλι να …φταίει ότι τα πιτσιρίκια που υποδύονται χαρακτήρες-κλειδιά στην κάθε ταινία αρχικά σου ενισχύουν το μητρικό φίλτρο με την γλυκιά φατσούλα τους για να στο αρπάξουν και να το κατασπαράξουν αδηφάγα, λυσσασμένα όταν εσύ τους γυρίσεις την πλάτη. Κακή κίνηση.

Ringu ή στην αμερικάνικη πολύ κατώτερη φυσικά εκδοχή The Ring. Το 1998 ο σκηνοθέτης Hideo Nakata μεταφέρει στην οθόνη τη νουβέλα του Kôji Suzuki  σε σενάριο Hiroshi Takahashi.

Μία δημοσιογράφος προσπαθεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τους ξαφνικούς και μυστήριους θανάτους κάποιων νεαρών. Η απάντηση βρίσκεται σε μία «στοιχειωμένη βιντεοκασέτα». Εσύ θα πάταγες το play;

Την επόμενη χρονιά έρχεται στις οθόνες το Audition (1999) του ανήσυχου σκηνοθέτη Takashi Miike -93 ταινίες από το 1991 μέχρι σήμερα δεν είναι και λίγες.

Ο Miike είναι ο σκηνοθέτης που αργότερα, το 2001, έκανε το «Ichi the killer» αν αυτό σας λέει κάτι. Το «Audition» δεν έχει σχέση με τα πνεύματα, που αγαπά το ιαπωνικό σινεμά, αλλά με έναν χήρο που ψάχνει να βρει σύζυγο έπειτα από …ειδικές ακροάσεις που κάνει σε νεαρά κορίτσια. Όποιος έχει τολμηρή φαντασία, απλά η ταινία θα τον ξεπεράσει.

Πίσω σε γνώριμα λημέρια, το λατρεμένο «Ju-On: The Grudge», η κατάρα σε ελληνική μετάφραση. Ο Takashi Shimizu σε σκηνοθεσία και σενάριο, ξέρει πολύ καλά πώς να σε κάνει να μένεις ξάγρυπνος όλη νύχτα. Δολοφονίες, περίεργες εξαφανίσεις και στο βάθος ένα άκακο φαινομενικά (πάντα) παιδάκι.

Πολύ θέλει να τρομάξεις; Δε νομίζω, αν σκεφτείς τον τρόπο που χρησιμοποιούνται τα παιδάκια στο συγκεκριμένο σινεμά.

Και έρχομαι στο «Dark Water» του 2002…πάλι με ένα κοριτσάκι που απλά στέκεται και σε κοιτά. Ανέκφραστο, αγέλαστο, χωρίς λόγο, χωρίς αιτία, απλά σε κοιτά, μερικές φορές γέροντας ελαφρά το κεφάλι αριστερά ή δεξιά.

Τότε καταλαβαίνεις ότι είναι η ώρα να…τρέξεις. Ειδικά μάλιστα αν βρέχει και το κοριτσάκι φοράει ένα κίτρινο αδιάβροχο.

Το 2003 η Ιαπωνία επιμένει και οι φανς της τρέξαμε να δούμε το Chakushin Ari, πάλι του Τakashi Μiike. One missed call, δηλαδή. Χτυπάει το τηλέφωνο. Tι κάνεις; Ρισκάρεις να ακούσεις τον... εαυτό σου να σου αφηγείται τον ανατριχιαστικό σου θάνατο;

Προσωπική εκτίμηση: αν δείτε αυτήν ταινία μάλλον θα γεμίσετε αναπάντητες κλήσεις και δε σας αδικώ.

Και επειδή το τηλέφωνο δε μας τρόμαξε αρκετά (λέμε τώρα) το 2005 επέστρεψε με σίκουελ σε σκηνοθεσία Renpei Tsukamoto αυτή τη φορά.

Χρονικά τοποθετείται ένα χρόνο μετά το πρώτο, σαφώς δεν είναι το ίδιο καλό αλλά ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο βοηθά την ατμόσφαιρα να γίνει όσο πιο creepy γίνεται. Υπήρξε και τρίτο μέρος «Final» αλλά καμία σχέση με τα προηγούμενα.

Αν ακούσεις ότι μία ταινία έχει τον τίτλο «Infection» θα είσαι ανόητος να μη φανταστείς ότι θα δεις ό,τι πιο αηδιαστικό υπάρχει. Σαπιοκίτρινα υγρά, νοσοκόμες μολυσμένες να σε κυνηγούν σα ζόμπι και όλα όσα υπόσχεται και μας προσφέρει κάθε φορά το ιαπωνικό σινεμά του τρόμου.

Την ταινία αξίζει να τη δείτε 2 φορές, εξάλλου μία ποτέ δεν είναι αρκετή, αν αντέχετε φυσικά τον ωμό κινηματογράφο.

Μία παράκληση μόνο: αν δείτε ιαπωνικές ταινίες τρόμου, αποφύγετε τις αμερικανικές εκδοχές.

Έχουν σαφή έλλειψη αυτής της υποδόριας σκοτεινής ατμόσφαιρας, όσο καλές και αν είναι και φυσικά δε διαθέτουν τα πιτσιρίκια που σου προκαλούν σύγκορμη ανατριχίλα.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]