Ο Καλιφορνέζος μουσικός ήρθε για άλλη μια φορά από τα μέρη μας, αποζημιώνοντας και με το παραπάνω αυτούς που τον έχουν ξαναδεί, και περίμεναν ένα live-δυναμίτη και αφήνοντας με το στόμα ανοικτό αυτούς που έζησαν πρώτη φορά την εμπειρία.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Callas,απόλυτα ταιριαστοί με το main act και παραθέτοντας τις δικές τους garage rock αναφορές, με αρκετό θόρυβο. Πλήρως συγκεντρωμένοι στη μουσική τους, διάλεξαν  τα τελευταία λεπτά της εμφάνισης τους να τα περάσουν με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό, ενώ τα «έχωναν» με τις κιθάρες τους, μια κίνηση που ξένισε αρκετά.

Η συνέχεια όμως, αποδεικνυόταν καυτή, πιο καυτή από αυτό που περίμεναν  τα ανυποψίαστα αυτιά και μάτια. Ο Αμερικανός Ty Segall, ένα εμφανισιακά άκακο «Αμερικανάκι», ανέβηκε επί σκηνής ακολουθούμενος από την υπόλοιπη μπάντα του και εν μέσω αλαλαγμών, ξεκίνησε να «δίνει πόνο», χωρίς ανάσα. 

Πιστός στο ύφος της D.I.Y. αισθητικής που πρεσβεύει, πέρναγε από το ένα κομμάτι στο άλλο, παραθέτοντας την υπέρ του δέοντος πλούσια δισκογραφία του (αφού αλλάζει τις μπάντες σαν τα πουκάμισα).

Τα albums «Slaughterhouse» και «Twins» είχαν σαφώς την τιμητική τους,  ενώ μικρά mosh pits στήθηκαν στο άκουσμα του «Thank God For Sinners» και «Oh Mary».  Ο ίδιος επιδόθηκε σε ένα μικρό stage diving, παρέδωσε για λίγο την κιθάρα του στο κοινό και από το πουθενά, πήρε στο χέρι μια μονωτική ταινία και δέθηκε μαζί με τους σκληροπυρηνικούς του fans.

Τρέλα, παράνοια, rock n ‘roll. Η διασκευή που περίμεναν όλοι, όπως την προηγούμενη φορά, ήταν αυτή του «Motorhead», όπου και  τα τελευταία αποθέματα ενέργειας εξαντλήθηκαν.

Ο Ty Segall απέδειξε λοιπόν, γιατί θεωρείται ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος αυτού του κινήματος αναβίωσης της ψυχεδέλειας, με γερές δόσεις punk στο μίγμα. Είναι ένας rock star νέας κοπής, χαμηλών τόνων και χωρίς καμία άλλη δύναμη πέρα από τα κολλητικά του κομμάτια και τις ζωντανές του εμφανίσεις. Και σε αυτή την περίπτωση, αυτά είναι παραπάνω από αρκετά.

Ροζίνα Αράπη