Χθες είδα την «κωμωδία του καλοκαιριού», όπως αυτή διαφημίζεται. «Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις στην Άγρια Δύση» και παρακαλώ να μου επιστραφούν η 1 ώρα, τα 50 λεπτά και τα 3 δευτερόλεπτα (μαζί με τους τίτλους αρχής και τέλους) από τη ζωή μου.

Έχω απαιτήσεις από το σινεμά. Πολλές απαιτήσεις. Ρίχνονται απίστευτα εκατομμύρια για να γίνει μία ταινία. Από τα υψηλότατα κασέ των ηθοποιών, σκηνικά, κοστούμια, σενάριο, όλη η παραγωγή είναι μία τεράστια βιομηχανία. Και έχω την απαίτηση ως θεατής να ικανοποιούμαι από αυτό που θα δω.

Και έχω την απαίτηση τουλάχιστον να μη μου τα «φουσκώνουν» πριν δω την ταινία. Ναι, υπάρχουν γούστα και γούστα. Ναι, δεν έχουμε όλοι την ίδια αίσθηση του χιούμορ αλλά όταν μία ταινία υποτίθεται ότι θα σου προσφέρει γέλιο, αν μη τι άλλο έχεις την προσδοκία να μη σε κάνει να απορείς για το πόσο ηλίθιο σε θεωρούν ως θεατή.

Γιατί προσωπικά έτσι ένιωσα. Το «Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις στην Άγρια Δύση» είχε τα κατάλληλα ονόματα για να γίνει μία ευχάριστη ταινία. Αλλά δεν ήταν. Αν ανήκετε στην ομάδα των ανθρώπων που αγαπούν το έξυπνο χιούμορ, μάλλον θα απογοητευτείτε.

Αν ανήκετε σε εκείνη την κάστα των θεατών που δεν γελούν με αστεία τύπου ξοφλημένης παρωδίας χωρίς λόγο ύπαρξης, τότε μάλλον η ταινία αυτή θα σας απογοητεύσει. Όπως και εμένα.

Και με απογοήτευσε πολύ. Ο Seth MacFarlane αν κατείχε μόνο τη θέση του πρωταγωνιστή θα αισθανόσουν ότι «κρίμα, προσπαθεί ο καημένος αλλά». Όταν όμως δεις ότι έχει τη θέση του σκηνοθέτη και κυρίως του σεναριογράφου απλά θα ενοχληθείς για την αίσθηση του χιούμορ, που όχι μόνο έχει αλλά την προβάλλει κιόλας.

Η δική μου απορία είναι πώς κατάφερε να πείσει κάποιους να επενδύσουν σε αυτή τη «βλακεία». Γιατί ειλικρινά μόνο αυτή η λέξη με την καθαρά παιδική της έννοια, όπως όταν ακούς ένα 3χρονο να τη λέει, μπορεί να περιγράψει την ταινία αυτή, που κάνει ανόητες παρωδίες τύπου «Meet the Spartans» (παρωδία των 300) να μοιάζουν υποφερτές.

Η παρουσία της γοητευτικής Charlize Theron είναι απλά πιο «κράχτης» από ποτέ, η Amanda Seyfried μοιάζει να είχε πολύ ανάγκη τα χρήματα για να πει το «Ok» και ο Neil Patrick Harris προσπάθησε να δεχτεί την πρόκληση (Challenge Accepted) μεταφέροντας την τηλεοπτική του ατάκα από την επιτυχημένη σειρά How I Μet Your Mother. Αποτυχημένα όμως. Έτσι μπας και κερδίσουμε και κανέναν ακόμη θεατή.

Τον μόνο που δικαιολογώ είναι ο Liam Neeson, ο οποίος έχει δηλώσει ότι η δουλειά του είναι η θεραπεία για να μη σκέφτεται το θάνατο της γυναίκας του. Και μόνο αυτή η αιτιολογία είναι βάσιμη ώστε να δεχτεί αυτόν το ρόλο.

Το σενάριο είναι ανούσιο, προβλέψιμο και ανόητο. Τα υποτιθέμενα αστεία είναι πολύ κάτω του μετρίου και η προσπάθεια μίας «επιστροφής» από το μέλλον είναι απογοητευτική.

Το μόνο που αξίζει στην ταινία είναι το τελευταίο πλάνο, που γράφει «Ende». Αν και ακόμα και αυτή η απέλπιδα προσπάθεια για ένα ανορθόγραφο αστείο είναι ταπεινωτική για την κοινή νοημοσύνη.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]