Δεύτερο προσωπικό album για τον άνθρωπο-ορχήστρα, που δεν μπορεί να μείνει μακριά από την επικαιρότητα για πολύ καιρό.

To Lazaretto αναφέρεται στα νησάκια αυτά που στις αρχές του 20ου αιώνα λειτουργούσαν ως ένα μέρος στο οποίο στέλνονταν σε καραντίνα οι μολυσμένοι από μεταδοτικές ασθένειες. Η έννοια της απομόνωσης δεν συνάδει φυσικά και πολύ με τον Jack White και την καριέρα του, μιας και σχεδόν κάθε χρόνο βρίσκει τρόπο να μας απασχολεί.

Από τους White Stripes, στους Raconteurs, στους Dead Weather και στη συνέχεια στη solo πορεία του, αυτός καλλιτέχνης έχει εμφανώς πολλά πράγματα να βγάλει από το βασανισμένο του μυαλό. Με τις κριτικές να τον αποθεώνουν και το όνομα του να δοξάζεται ως αυτός που έφερε την αναβίωση της αμερικανικής μουσικής κληρονομιάς, τα μεσσιανικά ένστικτα τον κυρίευσαν, ήταν επόμενο να έρθουν κάπου στην πορεία.

Με το «Lazaretto», το οποίο χρειάστηκε 18 μήνες για να ολοκληρωθεί, και στο οποίο δούλεψε μαζί με την ίδια ομάδα που επέλεξε για το «Blunderbuss» επιχειρεί να βάλει στο μίξερ όλες τις επιρροές του. Από τα blues και τη πρώιμη rock n’ roll, μέχρι την country και τη garage, συνδυασμένα με στίχους από τότε που ήταν ένας νεαρός άσημος μουσικός.

Το blues rock «Three Women», διασκευή του Blind Willie McTell, ανοίγει υπέροχα το album, και σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Η αγάπη του για την country ξεδιπλώνεται στο «Temporary Ground» και το «Entitlement», ενώ οι κιθάρες φορτσάρουν στο «High Ball Stepper».

Από τα καλύτερα κομμάτια είναι το «Would You Fight For My Love?», με μια σπαρακτική ερμηνεία του White, ενώ τα γκάζια τερματίζουν στο οργισμένο «That Black Bat Licorice». Οι Led Zeppelin, o Bob Dylan και οι Rolling Stones, και ο ήχος της βαθιάς αμερικανικής ηπείρου, παρελαύνουν και μπλέκονται γλυκά, ενώ ο Jack «κηρύττει» από μικροφώνου.

Λίγο απ’ όλα έχει το δεύτερο προσωπικό album του κυρίου White, κυρίως όμως έχει ψυχή. Δεν είναι μια βουτιά στο παρελθόν, αλλά είναι ένας δίσκος φόρος-τιμής σε αυτά που καθόρισαν τον ήχο αυτού του πραγματικά ταλαντούχου μουσικού, λουστραρισμένο και έτοιμο να σταθεί στη σύγχρονη εποχή.

Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο αρνητικό και αυτό είναι η σύγχυση που προκαλεί στον ακροατή το άκουσμα τόσο πολλών διαφορετικών ήχων, στην ώρα που διαρκεί το album. Είναι σαφές ότι δε θέλει να αφήσει τίποτα πίσω και -υπερφίαλος όπως έχει γίνει- πιστεύει ότι το κάνει σωστά. Για αυτό το λόγο οι ορκισμένοι πρώην θαυμαστές του τον αποκηρύσσουν και τον αρνούνται. Η χρυσή τομή αναμένεται στην πορεία και εμείς περιμένουμε το επόμενο βήμα του, που σίγουρα δε θα αργήσει να έρθει.

Album: Lazaretto
Καλλιτέχνης: Jack White
Label: Third Man Records
Βαθμολογία: 8/10

Ροζίνα Αράπη