Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομαχτικό σε ένα θρίλερ (εκτός από τα πιτσιρίκια από την Ιαπωνία) από έναν κλόουν.

Επιμένω και γνώμη δε μου αλλάζει κανείς. Σε μικρή ηλικία θες να πας στο τσίρκο (πριν δημιουργηθούν τα θεματικά πάρκα, μιλάμε για άλλες εποχές) για να δεις τα λιοντάρια, τους ελέφαντες και τους καλοκάγαθους κλόουν, που θα σε πάρουν από το χέρι να σε κάνουν να γελάσεις.

Καλοκάγαθους; Ας γελάσω πρώτη. Γιατί όταν μιλάμε για κινηματογράφο, η αθωότητα αυτή έχει χαθεί εν τη γενέσει της.

Δεν υπάρχει τίποτα το αθώο σε έναν κλόουν στο σινεμά. Τίποτα απολύτως. Ίσα ίσα που η φρικαλέα μάσκα του είναι ιδανική για κάθε αρρωστημένο μυαλό, που επιθυμεί να προκαλέσει τρόμο. Να σκοτώσει. Να πιεί αίμα, τέλος πάντων.

Το Αυτό
Τα ‘λεγε ο Stephen King αλλά ποιος τον άκουσε; Κανείς απαντώ. Γιατί εκ πρώτης όψεως ο κλόουν του Pennywise έμοιαζε σαν τον κλασικό, αστείο (λέμε τώρα) κλόουν σε τσίρκο. Όταν όμως τα μάτια έγιναν κενά, άδεια, διψασμένα για αίμα, τότε καταλάβαινες τα αδηφάγα ένστικτά του.

Το σπίτι με τα 1000 πτώματα

Πιο ξεκάθαρο δε θα μπορούσε να είναι. Το λέει και ο τίτλος: «Το σπίτι με τα 1000 πτώματα», τι περιμένεις αναγνώστη μου; Ότι δεν θα υπάρξει χώρος για ένα ακόμα; Αστεία πράγματα.

Έχει προνοήσει ο Rob Zombie, που σκηνοθέτησε και έγραψε αυτή την ιστορία φόνων το 2003. Πάντως (και συγνώμη στους μουσικόφιλους φαν του) καλύτερα τα καταφέρνει στη οθόνη- και δεν είναι καν από τους καλούς. Κακία;

Poltergeist
Αν δείτε αυτή την ταινία θα καταλάβετε γιατί δεν πρέπει να αγοράζετε δώρο κλόουν σε μικρό παιδί. Αν και δεν είναι ο βασικός χαρακτήρας, ο δαιμονισμένος κλόουν κάνει και αυτός το περασματάκι του. Και μόνο που στέκεται πίσω από το πιτσιρίκι, είναι αρκετό για να ανατριχιάσεις.

Gacy

Ακόμη πιο τρομακτική είναι η υπόθεση του «Gacy». Μα, ρωτάτε γιατί; Γιατί φυσικά είναι πραγματική ιστορία. Ο John Wayne Gacy ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος που στην εποχή του σκότωσε αρκετούς νεαρούς και μικρά αγόρια.

Αν και έκανε τα πάντα για να είναι αστείος, τα τεράστια μπλε μάτια του και το φρικαλέο κόκκινο χαμόγελό του σε κάνει εύκολα να ξεχνάς κάθε διάθεση για γέλιο.

Clownstrophobia
Το 2009 ο κινηματογράφος ήταν ξεκάθαρος. «Clownstrophobia» άρα ο φόβος για τους κλόουν. Το σενάριο θέλει μία νεαρή ψυχίατρο να προσπαθεί να βοηθήσει μία ομάδα ανθρώπων που φοβούνται τους κλόουν (γιατί άραγε; Ειρωνεία εννοείται).

Στο τέλος όμως μάλλον αυτή θα χρειαστεί να δει ποιος κρύβεται πίσω από τη φρικαλέα μάσκα. Προσοχή: η συγκεκριμένη ταινία είχε μεν μία καλή πρώτη ιδέα, αλλά στην υλοποίηση άλλον βγήκε περισσότερο αστεία από όσο θα έπρεπε.

Clownhouse

Ο Cheezo, ο Bippo και ο Dippo είναι τρεις τρόφιμοι ψυχιατρείου, που μετά από την επιτυχημένη απόδρασή τους, σκοτώνουν μοναχικά αγόρια. Το «Clownhouse» του 1989 ήταν αντιπροσωπευτικό του είδους που υπηρετεί.

Amusement
Τα παιδικά ψυχικά τραύματα και αυτό που σήμερα ονομάζουμε «bulling» παίρνουν την εκδίκησή τους στο «Amusement» του 2008. Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος κλόουν σε προϊδεάζει ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γελάσεις.

Out of the Dark
Το «Out of the Dark» ήταν μία ταινία του 1988, που ο κλόοουν έχει μία διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ. Και από εκεί ξεκινούν όλα. Από το σκοτάδι. Μία ολόλευκη, ωχρή μάσκα που γελάει, με κατακόκκινο χαμόγελο, μέσα στο σκοτάδι πότε δεν είναι ένα πρόσωπο… εμπιστοσύνης.

Ο Bobo (Ο Μπόμπος, ο γνωστός δηλαδή; Ειλικρινά, όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο, δεν είχα φανταστεί ότι τα παιδικά μου χρόνια θα στοιχειωνόταν ….αναδρομικά) ηδονίζεται με το να προκαλεί φονικό τρόμο στα θύματά του – γυναίκες συνήθως.

Τελικά, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο. Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβεται κάτω από κάθε είδους προσωπείο. Προσοχή.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]