Μία από τις επιστροφές που περιμέναμε μέσα στη χρονιά είναι αυτή του κοριτσιού που έκανε τους πάντες να μιλάνε για αυτήν με το προηγούμενό της album. Το δεύτερό της δισκογραφικό βήμα, αναμένεται για άλλη μια φορά να διχάσει.

Η Lana Del Rey, ή αλλιώς το φαινόμενο του πώς μια καλοαναθρεμμένη Νεοϋορκέζα, έγινε με τη δύναμη του διαδικτύου και μαρκετινίστικα κόλπα μία από τις σταρ νέας κοπής, κάνει τα πάντα για να κρατηθεί στα δυσθεώρητα ύψη δημοσιότητας που έφτασε.

Δεν είναι πια το κορίτσι που ανέβαζε το αυτοσχέδιο videoclip της για το “Video Games” στο youtube, κοιτάζοντας νωχελικά στον φακό, αλλά ένα brand εκατομμυρίων, η φωνή της εναλλακτικής-ναι-μεν-αλλά Αμερικής.

Τελικά δεν εγκατέλειψε τη μουσική όπως  είχε δηλώσει πριν ένα χρόνο. Αντίθετα, το “Ultraviolence” είναι εδώ και με αρκετά περισσότερη τάση εσωστρέφειας, θέλει να την εδραιώσει περισσότερο ως τη μελαγχολική ντίβα με την πληγωμένη καρδιά.

Οι τόνοι είναι αρκετά κατεβασμένοι, οι ρομαντικές ταινίες του ’50 και του ’60, η Καλιφόρνια, η Νέα Υόρκη, η άνοδος και η πτώση με το τέλος ενός έρωτα, μπολιάζονται στα τραγούδια και η Lana μονολογεί. Ιστορίες για κορίτσια που αγαπάνε κακά αγόρια, όπως το “Brooklyn Baby” και το “Shades of Cool”, ατμοσφαιρικές μπαλάντες όπως το πρώτο single “West Coast” και απολογισμοί ξεπεσμένων γυναικών στο “Sad Girl”,  ποτισμένα με λίγη από την βρωμιά του Dan Auerbach των Black Keys στην παραγωγή.

Το μοτίβο είναι εκεί, αλλά η ψυχή είναι απούσα. Κι αυτό γιατί το μπλαζέ ύφος της Del Rey, αυτή η έμφυτη “βαρεμάρα” που την κάνει τόσο γοητευτική σε κάποιους, καταντάει εώς και μονότονη. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και τις όμορφες ταξιδιάρικες συνθέσεις, το νάζι και τη θλίψη στη φωνή της, τα τραγούδια δεν σε πάνε πουθενά, δε σε

κάνουν να ανατριχιάσεις, να αισθανθείς, να συμμετέχεις, κάτι που μας είχε προκαλέσει η πρώτη ακρόαση του “Blue Jeans”.

Το “Ultraviolence” είναι μέτριο, κατώτερο των περιστάσεων, με πολλά φρου φρου κι αρώματα, και καθόλου ουσία. Το σίγουρο είναι ότι θα προσφέρει για άλλη μια φορά ένα δυνατό κρότο γύρω από το όνομα της Lana Del Rey, δεν είναι όμως το album που θα περιμέναμε από αυτήν αν όντως ενδιαφερόταν να κλείσει τα στόματα όσων την θεωρούν ένα πλαστικό συνοφρυωμένο κατασκεύασμα. 

Album: Ultraviolence
Καλλιτέχνης: Lana del Rey
Label: Interscope/Polydor
Βαθμολογία: 5/10

Ροζίνα Αράπη