Κάθεσαι και βλέπεις μία ταινία. Το ‘χεις σχεδιάσει καιρό. Έχεις ετοιμάσει και τα απαραίτητα ποπ κορν, μπύρες κ.λπ και είσαι πριν την τελική ευθεία για ένα απολαυστικό δίωρο.

Δύο ώρες μετά... «Μα τι βλακεία ήταν αυτή;» «Γιατί έχασα τον ύπνο μου;» «Τέλος. ;Aλλη φορά αντί για ταινία, θα βγω βόλτα». Αν δε θες να αποκτήσεις μία τέτοια εμπειρία (δύσκολο γιατί οι περισσότεροi νομίζω έχουμε δει «κινηματογραφικές πατάτες») τότε άκουσέ με και δες (ή ξαναδές) μία από αυτές που ακολουθούν.

Έκτη αίσθηση. Ο Βruce Willis σε ψυχολογικό θρίλερ; Ναι,. Και μάλιστα είναι αρκετά καλός. Η ταινία αυτή που έκανε τον M. Night Shyamalan ένα από τα πολλά υποσχόμενα ονόματα της σκηνοθεσίας στο παγκόσμιο σινεμά ήταν ιδιαίτερη. Ήταν διαφορετική. Με απλά λόγια ήταν έξυπνη.

Πολύ έξυπνη πλοκή, που η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είσαι αφόρητα καχύποπτος για να κατάλαβεις από την αρχή (ή έστω από τη μέση) τι συμβαίνει. Άσε που αν όντως καταλάβεις, τότε κρίμα, χάθηκε η έκπληξη.

Το ίδιο απροσδόκητο είναι και το τέλος του «Fight Club». Παραδεχτείτε το. Προσωπικά θεωρώ την ταινία κορυφαία στο είδος της. Δεν είμαι η μόνη, σίγουρα. Η ιστορία είναι συγκλονιστική, η σκηνοθεσία υπέροχη, οι πρωταγωνιστές εκπληκτικοί και σε όλο αυτό το υπέροχο κινηματογραφικό σκηνικό, η απροσδόκητη εξέλιξη της υπόθεσης ενός καταπιεσμένου καθημερινού ανθρώπου, σοκαριστικά και αναπάντεχα ιδιοφυής.

Για την «Κάθαρση» σας έχω ξαναμιλήσει. Σχεδόν εμμονικά αλλά το δέχομαι, το αναγνωρίζω και το …επικροτώ. Η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι τόσο γνωστή όσο οι δύο προηγούμενες. Γι' αυτό και δεν θα μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες (δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από κάποιον που σου λέει το τέλος μιας ταινίας).

Η ιστορία από τη βάση της είναι πανέξυπνη. Η ιδέα, μία από εκείνες που θα ήθελες να είχες σκεφτεί εσύ. Από αυτές που ζηλεύεις. Η εκτέλεση το ίδιο καθηλωτική. Η τροπή όμως που παίρνει η ιστορία επιβεβαιώνει ένα και μόνο ζήτημα «ποτέ μη λες ποτέ».

Το ίδιο ανατρεπτική όμως ήταν και η εξέλιξη του «Αντίχριστου» του Lars von Trier. Ο Trier εξάλλου ξέρει καλά πώς να φέρνει τα πάνω κάτω. Μία σπαρακτική πρώτη σκηνή, μία ανθρώπινη ιστορία με αβάσταχτο πόνο (και πολλές γυμνές σκηνές, όπως μόνο ο Trier ξέρει να δημιουργεί) και στο τέλος μία ανατροπή που σε κάνει να αναιρέσεις όλα όσα σκεφτόσουν κατά τη διάρκεια της ταινίας. Ένα τέλος που σε κάνει σχεδόν να ντρέπεσαι για σένα.

Λίγο πριν την κορυφή της δικής μου λίστας, για τις πιο ανατρεπτικές ιστορίες στο σινεμά βρίσκεται αβίαστα το «Oldboy». Το πρωτότυπο, οχι το αμερικάνικο. Ίσως επαναλαμβάνομαι αλλά η συγκεκριμένη ιστορία απέδειξε ότι οι Κάννες εκτός από τα λούσα, τις χολιγουντιανές παρουσίες σε καταγάλανο φόντο και τα απαστράπτοντα φλας των φωτογράφων, ξέρουν πολύ καλά να βραβεύουν το πολύ καλό σινεμά.

Έφτασε η ώρα για την κορυφή, η οποία ανήκει χωρίς αμφιβολία στον master της ανατροπής, τον Hitchcock και το «Ψυχώ». Ο Anthony Perkins σε μία εκπληκτική ερμηνεία ενσάρκωσε έναν σαδιστικό ρόλο, όπως μόνο ο Hitchcock μπορούσε να αναδείξει με την κάμερά του.

Βασισμένο στην πανέξυπνη νουβέλα του Robert Bloch, κανείς δε θα μπορούσε να προβλέψει τις αρρωστημένες εξελίξεις στην ταινία (και φυσικά το τέλος της) με τον ψυχοπαθή Perkins να αλλάζει σελίδα στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]