Η Σουηδέζα που ακολουθούσε ποτάμια πριν από τρία χρόνια, θέλει να αποτινάξει από πάνω της την τεράστια επιτυχία της και να κάνει μια στροφή στην καριέρα της.

Από καλά κρυμμένο μυστικό της alternative κοινότητας, η Lykke Li έγινε mainstream όνομα, όταν το “I Follow Rivers” έλιωσε στα airplay, και ακουγόταν κυριολεκτικά παντού. Η μικρή  Σουηδέζα δε φανταζόταν με τίποτα ότι η φήμη της θα έφτανε σε αυτά τα μεγέθη.

Θέλοντας να μην χαρακτηριστεί ως ένα ακόμη όνομα που μόλις έπιασε τον παλμό του κόσμου, άφησε τις ρίζες της, κυνηγώντας τα μεγάλα hits, παραδίδει ένα album που θα εκτιμήσουν μόνο οι πραγματικοί της fans.

Το “I Never Learn” είναι ένα album εσωστρεφές, με κύρια δύναμη του τις ακουστικές μπαλάντες.  Με τραγούδια που μιλάνε για τον χωρισμό και την αποξένωση, δεν θέλει να μιλήσει στα μεγάλα ακροατήρια. Θέλει να μιλήσει στα ακροατήρια που την ξέρουν πριν την απογείωση της και θα την λατρεύουν και μετά.

Δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που θα γίνει massive hit, δεν υπάρχει ούτε μια χαρούμενη στιγμή. Θλίψη, απόγνωση και μελαγχολία, είναι τα συναισθήματα που δημιουργεί η ακρόαση αυτού του δίσκου.

Η θεματολογία που επιλέγει φυσικά τετριμμένη, όμως όταν ακούς τη θερμή φωνή της στο “Love Me Like I’m Not Made Of Stone” σου ραγίζει την καρδιά και σε συνεπαίρνει. Απενοχοποιημένη, απλή pop, ειλικρινής και γεμάτη.

Το “No Rest For The Wicked”, είναι μια αιθέρια μπαλάντα,  σαν αυτή με τις οποίες μας συστήθηκε.  Άλλες επίσης πολύ καλές στιγμές, είναι το σκοτεινό “Never Gonna Love Again” και το ονειρικό “Gunshot”, με πινελιές της pop της δεκαετίας του ’80.
To “I Never Learn” είναι ένα album στο οποίο η Li θέλει να μας ξανασυστηθεί, όχι ως μια pop τραγουδίστρια του συρμού, αλλά μια σκεπτόμενη τραγουδίστρια/ συνθέτης. Παρότι είναι μονοθεματικό, κάτι που μπορεί να κουράσει ή να ξενίσει ορισμένους ακροατές, είναι κάτι παραπάνω από ελκυστικό.

Album: I never learn
Καλλιτέχνης: Lykke Li
Label: Atlantic
Βαθμολογία: 4/10

Ροζίνα Αράπη