Η ερμηνεία του Μartin Freeman στον απαιτητικό σαιξπηρικό ρόλο του Ριχάρδου του Τρίτου, αποτέλεσε την αφορμή για να ξεσπάσει ένας μικρός εμφύλιος ανάμεσα στις διαφορετικές «φυλές» του κοινού που έσπευσε να τον παρακολουθήσει στη λονδρέζικη σκηνή του θεάτρου Trafalgar Studios.

Ένα μέρος των θεατών,  μάλλον παρασυρμένο  από την κινηματογραφική λάμψη του Martin Freeman ως Μπίλμπο Μπάγκινς, στο μπλοκμπάστερ του Πίτερ Τζάκσον «Χόμπιτ: ένα αναπάντεχο ταξίδι», άρχισε να χειροκροτά και να ζητωκραυγάζει πριν καν προλάβει ο ηθοποιός να εκστομίσει τις πρώτες του ατάκες, ενώ αργότερα συνέχισαν να διακόπτουν την παράσταση με τον ενθουσιασμό τους. Η εν λόγω συμπεριφορά στιγματίστηκε από τους λεγόμενους «παραδοσιακούς» θεατρόφιλους, με αποτέλεσμα να πυροδοτηθεί μια καυτή συζήτηση στα social media για το κατά πόσο μπορεί να αλλάξει τα ήθη στο θέατρο λίγη χολιγουντιανή χρυσόσκονη.

Η ηθοποιός και σεναριογράφος Eileen Atkins σχολιάζοντας το φαινόμενο δήλωσε: «…νομίζω ότι αυτό έγινε λόγω της επιτυχίας της ταινίας Χόμπιτ-ένα αναπάντεχο ταξίδι. Ο Martin Freeman προσελκύει ένα διαφορετικό είδος κοινού που δεν είναι συνηθισμένο στο θέατρο». Η Haydn Gwynne, η οποία είχε εμφανιστεί στο πλευρό του Κevin Spacey, στην περίφημη παραγωγή του Old Vic, για τον Ριχάρδο τον Τρίτο (την παράσταση είχαμε παρακολουθήσει με μεγάλη επιτυχία και στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου πριν λίγα χρόνια) ήταν αρκετά αυστηρή: «αν ο κόσμος χειροκροτά στην αρχή, υπάρχει ο κίνδυνος να βγει εκτός του πλαισίου της ιστορίας. Οι θεατές δεν πρέπει να επικεντρώνονται σε έναν διάσημο, αλλά στο έργο και τον ρόλο».

Δεν έλειψαν και οι διαφορετικές φωνές, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, τον πολυβραβευμένο θεατρικό συγγραφέα, σεναριογράφο και σκηνοθέτη Christopher Hampton (γνωστό από το σενάριο της ταινίας «Επικίνδυνες σχέσεις» του Stephen Frears αλλά και το μιούζικαλ «Sunset Boulevard»): «το να προσελκύσεις κοινό για πρώτη φορά στο θέατρο είναι κάτι σαν την αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου και μας ενδιαφέρει όλους. Θέλουμε να έρθουν όσοι περισσότεροι γίνεται. Υποστηρίζω αυτούς που περνούν καλά στο θέατρο και αν θέλουν να εκφραστούν με αυτό τον τρόπο, πραγματικά δεν βλέπω πού είναι το κακό»… Ω, καιροί, ω ήθη, στο θεατρικό Λονδίνο…

Mάνια Στάικου