Η κλειστοφοβία είναι μια άσχημη κατάσταση που μπορεί να φέρει κόσμο σε πολύ δύσκολη θέση, για τους σκηνοθέτες όμως είναι συνοδοιπόρος αφού τους δίνει τη δυνατότητα να γυρίσουν ταινίες χαμηλού μπάτζετ που να έχουν έντονο συναισθηματικό αντίκτυπο. Ας δούμε κάποια από τα παραδείγματα που μας έκαναν να νιώσουμε άβολα στην αίθουσα.

Panic Room (2002)
Το «Panic Room» ήρθε για τον David Fincher αμέσως μετά το «Fight Club», οπότε υπό αυτή την έννοια δε δικαίωσε τις προσδοκίες και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είναι από τις μέτριες ταινίες του σκηνοθέτη χωρίς να οδηγεί κάπου, ωστόσο στη διαδρομή καταφέρνει να βγάλει την ένταση που χρειάζεται για να ενδιαφερθείς και να μπεις στη θέση της Jodie Foster. Και μέσα σε όλα συμμετέχει και η 12άχρονη Kristen Stewart που μάλλον δε φανταζόταν την επιτυχία που θα σημείωνε λίγα χρόνια αργότερα.

Phone Booth (2002)

Το «Phone Booth» κυκλοφόρησε το ίδιο καλοκαίρι με το «Panic Room» με τις δύο ταινίες να έχουν αρκετές ομοιότητες και δεν αναφερόμαστε στη συμμετοχή του Forest Whitaker. Η ταινία του Joel Schumacher κλείνει τον πρωταγωνιστή της σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο με έναν σκοπευτή sniper να απειλεί τη ζωή του. Το αποτέλεσμα είναι 81 τεταμένα λεπτά με τον Colin Farrell να κάνει το breakthrough και τον Kiefer Sutherland να προκαλεί εφιάλτες με τον τόνο της φωνής του.

Saw (2004)
Δύο άνδρες ξυπνάνε δεμένοι σε ένα υπόγειο δωμάτιο και ανάμεσά τους βρίσκεται ένα πτώμα. Ένας δολοφόνος με το όνομα «Jigsaw» τους δίνει οδηγίες τις οποίες πρέπει να ακολουθήσουν αν θέλουν να επιβιώσουν. Είναι κρίμα για το «Saw» που έγινε franchise και ακολούθησαν αρκετές συνέχειες, γιατί καμία δεν κατάφερε να φτάσει τα επίπεδα του πρώτου. Είναι η ανάδειξη του James Wan ως μάστορα του τρόμου και όχι ακριβώς η ταινία που πρέπει να δεις αν ταυτίζεσαι εύκολα με τους πρωταγωνιστές.

127 Ώρες (2010)
Η ταινία του Danny Boyle δεν είναι σκληρή παρά το περιεχόμενό της, αφού δε δίνει έμφαση στο άσχημο παιχνίδι που έπαιξε η μοίρα στον πρωταγωνιστή της αλλά στην προσπάθειά του να το ξεπεράσει. Παρ' όλα αυτά, όπως και να το κάνεις το να βλέπεις κάποιον να είναι παγιδευμένος για 127 ώρες σε ένα φαράγγι στη μέση του πουθενά και η μόνη λύση για να αποδράσει είναι να αυτοακρωτηριαστεί, είναι κάτι που δε χωνεύεται εύκολα. Ειδικά όταν είναι αληθινή ιστορία.

Buried (2010)

Η ταινία-ορισμός του αφιερώματος. Άνετα ο μεγαλύτερος εφιάλτης κάθε κλειστοφοβικού, ταυτόχρονα όμως και ένα σημαντικό κινηματογραφικό επίτευγμα. Ο Ryan Reynolds βρίσκεται θαμμένος σε ένα φέρετρο στην έρημο και τα μόνα που έχει στη διάθεσή του είναι ένα σπίρτο και ένα κινητό τηλέφωνο. Η ταινία παίζει και με τη φοβία του σκοταδιού πειραματιζόμενη με το απόλυτο σκοτάδι. Νιώθεις στο πετσί σου κάθε λεπτό από τα 95 σαν να είναι αιώνας.

Γιάννης Μόσχος