Το σινεμά έχει την ικανότητα να σε κάνει να αισθάνεσαι. Άλλοτε συγκίνηση. Άλλοτε χαρά, πόνο, θλίψη και άλλοτε πάλι λιγότερο έξυπνος από ό,τι μπορεί να είσαι.

Θυμάμαι όταν πρωτοείδα το «Πι» του Darren Aronofsky. Μπορεί να έχεις μία εντύπωση για τον εαυτό σου ότι αντιλαμβάνεσαι πράγματα. Όχι περισσότερο από το μέσο άνθρωπο αλλά ότι διαθέτεις μια άλφα εξυπνάδα.

Όσοι έχετε δει το «Πι» φαντάζομαι θα αισθανθήκατε όπως και εγώ. Σίγουρα περισσότερο χαζοί από ό,τι μπορεί να είστε. Και δεν είναι άδικο, καθώς η ταινία ενδείκνυται για να προκαλέσει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα.

Η ασπρόμαυρη ταινία του 1998, σε σκηνοθεσία και σενάριο (μαζί με συνεργάτες) του Aronofsky ήταν από τα πρώτα δείγματα ότι αυτός ο άνθρωπος είχε πολλά να δείξει στο μέλλον.

Πρωταγωνιστής του έναν μαθηματικός που έχει βαλθεί να αποδείξει ότι όλα τα στοιχεία της ζωής, του κόσμου, του σύμπαντος είναι αλληλένδετα. Αν όμως ισχύει αυτό, γιατί δε μπορούμε να τα δούμε;

Η παράνοια είναι σημείο –κλειδί για την εξέλιξη της υπόθεσης και το εκπληκτικό τέλος, γεμάτο από μια εξίσου εκπληκτική αίσθηση αισιοδοξίας, υποδηλώνει ότι ίσως θα πρέπει να είμαστε τελικά χαρούμενοι που δεν μπορούμε να δούμε τι υπάρχει εκεί έξω.

Εξάλλου, πόσο εύκολο είναι να μπορεί κάποιος να ξεκλειδώσει τα παγκόσμια «πρότυπα» που βρίσκονται στη φύση;

Προσωπικής ηλιθιότητας συνέχεια το 2004 με το εκπληκτικό φιλμ «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού». Ο σκηνοθέτης Michel Gondry δημιουργεί μία υπέροχη ταινία με τον Jim Carrey να ανατρέπει όλα τα στερεότυπα , που μέχρι τότε τον καθόριζαν.

Συγκινητικός, απλός, αβίαστα υπέροχος. Στο πλευρό του, η «σταθερή αξία», η Kate Winslet, η οποία απέσπασε μία ακόμη υποψηφιότητα για Oscar. Σε καμία περίπτωση άδικα.

Η αδικία μάλλον ήταν ότι δε συνέβη το ίδιο και στον Carrey, αλλά το Χόλιγουντ μάλλον είναι πιο στενόμυαλο από ό,τι θέλει να πιστεύει. Αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία.

Η ταινία πραγματεύεται την προσπάθεια ενός ζευγαριού να σβήσει από τη μνήμη του την κοινή τους πορεία. Η ιδέα από μόνη της είναι μοναδική. Και το αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από αξιέπαινο.

Και εκεί που λες, ότι «ok, δεν ξαναβλέπω ταινία, που θα με κάνει να νιώσω πιο χαζή» έρχεται «Η άλλη Γη». Επιστημονική φαντασία με εκπληκτική φωτογραφία.

Θυμάμαι ότι κατάλαβα από πολύ νωρίς τι συνέβαινε (γεγονός που με έκανε να αισθανθώ λιγότερο χαζή) αλλά αυτό ήταν απλά μία… επιφοίτηση της στιγμής. Μην είμαστε και πλεονέκτες.

Δύο παράλληλοι κόσμοι σε ένα αρχικά συγκινητικό  σεναριακά πλέγμα, θα καταρρίψουν κάθε εμπόδιο μεταξύ της ζωής στη Γη και εκείνης στην άλλη Γη.

Η ταινία είναι περίεργη από εκείνες που λατρεύεις να μην καταλαβαίνεις απόλυτα. Να πιάνεις απλά το γενικότερο αίσθημα. Εξάλλου, πολλές φορές κάποια πράγματα είναι καλύτερο να μένουν σχεδόν ανεξήγητα. Έτσι διατηρείται το μυστήριο.

Και η ταινία του ευφυέστατου τελικά 35άρη Mike Cahill (σκηνοθεσία και σενάριο- σε συνεργασία με την Brit Marling ) σου δημιουργεί την αίσθηση ότι το σινεμά δεν χρειάζεται πολλές ερμηνείες. Μερικές φορές αρκούν τα αισθήματα.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]