Ο Αύγουστος είναι μήνας θερινών και τα θερινά πάνε μαζί με ρομαντικές ταινίες. Και όταν μιλάμε για ρομαντικές ταινίες οι Γάλλοι θεωρούνται ειδικοί στο είδος, οπότε ας ολοκληρώσουμε αυτό το συνειρμό παρουσιάζοντας κάποιες από τις καλύτερες ρομαντικές ταινίες του γαλλικού σινεμά.

La belle et la bête (Η Πεντάμορφη και το Τέρας, 1946)
Πολύ πριν έρθει η ταινία της Disney, ο Jean Cocteau γύρισε την ιστορία της Πεντάμορφης και του Τέρατος με έναν τρόπο που πήγε μπροστά όλο το σινεμά. Σκεφτείτε ότι βρισκόμαστε στο 1946 και μιλάμε για ένα παραμύθι που αν και εύκολα μπορούν να το δουν παιδιά, βρίθει από νοήματα για ενήλικες.

Είναι τρομακτικό πόσο μοντέρνο δείχνει το ασπρόμαυρο της ταινίας μέχρι και σήμερα και αν και δεν είναι η ρομαντική ταινία που έχεις συνηθίσει, στην καρδιά της ίσως να είναι και η πιο ρομαντική απ’ όλες.

Une femme est une femm (A Woman Is a Woman, 1961)

Η δεύτερη ταινία του Jean-Luc Godard είναι και η πρώτη που γύρισε έγχρωμη και σε Cinemascope. Και με περιεχόμενο την ιστορία μιας εξωτικής χορεύτριας που στην απεγνωσμένη της προσπάθεια να μείνει έγκυος, το αγόρι της της προτείνει να δοκιμάσει με το φίλο του, καταλαβαίνει κανείς ότι ειδικά για το έτος 1961, οπότε και γυρίστηκε, μιλάμε για ένα ακραία επαναστατικό φιλμ.

Αποτελεί φόρο τιμής στις μουσικές κομεντί του κλασικού Χόλιγουντ και θα το έχουμε πάντα εκεί ψηλά γιατί μας σύστησε την 21χρονη τότε Anna Karina.

Jules et Jim (Jules and Jim/ Απολαύστε το κορμί μου, 1962)
Ο Francois Truffaut είχε δηλώσει πως ξεκινά μια ταινία πιστεύοντας ότι θα είναι διασκεδαστική για να συνειδητοποιήσει στην πορεία, ότι μόνο η μελαγχολία μπορεί να τη σώσει. Και ακριβώς αυτό το αξίωμα αποδεικνύεται στο «Jules and Jim», ένα ερωτικό τρίγωνο που εξελίσσεται σε διάφορα μέρη της Ευρώπης πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Καταπιάνεται με ζητήματα όπως το κυνήγι της ευτυχίας και το πέρασμα του χρόνου και η προσπάθεια να αναβιώσουμε τις πιο όμορφες στιγμές και, όχι άδικα, θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά, με το soundtrack του Georges Delerue να διαθέτει εξίσου περίοπτη θέση διαχρονικά.

Les parapluies de Cherbourg (Οι Ομπρέλες του Χερβούργου, 2011 σε επανέκδοση)

Μια παράδοση, που θα έπρεπε να τηρείται κάθε χρόνο, είναι να βλέπεις το «The Umbrellas of Cherbourg». Το αριστούργημα του Jacques Demy δεν έχει γεράσει καθόλου παρά τα 50 χρόνια του και όσο περνά ο καιρός, η αισθητική του φαίνεται όλο και πιο μοντέρνα.

Είναι μια ιστορία που φτιάχτηκε εξαρχής για να κάνει το κοινό να δακρύσει, οι προθέσεις είναι όμως τόσο αληθινές ώστε να μην υπάρχει στιγμή που να νιώθεις κάτι ψεύτικο ή επιτηδευμένο. Σε αυτό βέβαια βοηθάει η μουσική του Michel Legrand και ειδικά η αξεπέραστη ερμηνεία της Catherine Deneuve που μόνο με αυτό το ρόλο μπήκε στο πάνθεον της 7ης τέχνης.

Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (Αμελί, 2001)
Ταινία-σταθμός για το ευρωπαϊκό σινεμά. Από τις πιο δημοφιλείς ταινίες της περασμένης δεκαετίας, το φιλμ του Jean-Pierre Jeunet με τη βοήθεια και του εμβληματικού soundtrack από τον Yann Tiersen, έβγαλε μια γλυκιά νοσταλγία ενός Παρισιού μιας αλλοτινής σχεδόν ξεχασμένης εποχής.

Η καριέρα τόσο της Audrey Tautou όσο και του Jeunet παγιδεύτηκαν στην επιτυχία του «Amelie» και δεν έκαναν ποτέ κάτι που να ξεχωρίζει, καμιά φορά όμως αυτό συμβαίνει με τις σπουδαίες ταινίες.

Jeux d'enfants (Αγάπα Με Αν Τολμάς, 2003)

Το ότι οι πρωταγωνιστές Guillaume Canet και Marion Cotillard έγιναν μετά από κάποια χρόνια ζευγάρι που διαρκεί μέχρι και σήμερα, λέει πολλά για την ηλεκτρισμένη χημεία που δημιούργησαν.

Το «Αγάπα Με Αν Τολμάς» έχει συγκριθεί με το «Notebook», αυτό όμως είναι λάθος, αφού αν και δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στις κορυφές των γαλλικών 60s, είναι πανέξυπνο και γεμάτο αυθεντικά συναισθήματα και εν τέλει καταφέρνει να μετατρέψει τα κλισέ του είδους προς όφελός του.

Populaire (Χτυποκάρδια στο γραφείο, 2012)
Μοιάζει σαν να είναι επηρεασμένο από την «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» αλλά παρά το ό,τι ασχολείται με γραφομηχανές έχει ψυχή αθλητικής ταινίας και είναι οπτικά πανέμορφο. Η σχέση των δύο πρωταγωνιστών έχει ενδιαφέρον τόσο σε ρομαντικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο προπονητή-εκπαιδευόμενου και τέλος πάντων ποιος νοιάζεται αν λείπει η ουσία; Όπως σχολιάζει και η ίδια η ταινία, «η Αμερική για τις μπίζνες, η Γαλλία για την αγάπη».

Γιάννης Μόσχος