H 12η Αυγούστου είναι η μέρα του Robin Williams. Δυστυχώς - για το θάνατό του- αλλά και δικαιωματικά, για να τιμήσουμε το ανείπωτο ταλέντο του. Ίσως, η μέρα αυτή πρέπει να καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα κινηματογραφικού γέλιου.

Ο Robin Williams, όσο τραγικός και αν είναι ο τρόπος που αποφάσισε να πεθάνει, δεν παύει να είναι η προσωποίηση της χαράς, του γέλιου.

Η πρώτη φορά που τον είδα να υποδύεται τον αγαπημένο παιδικό ήρωα Ποπάι ήταν συγκλονιστική. Τότε το 1980 είχε καταφέρει να δώσει ζωή σε ένα καρτούν, που λάτρευαν μικροί και μεγάλοι. Σε σκηνοθεσία Robert Altman, η ταινία σημείωσε τρομερή εισπρακτική επιτυχία.

Επτά χρόνια μετά, με το «Καλημέρα Βιετνάμ» μπόρεσε να αστειευτεί με το δικό του μοναδικό τρόπο και να αποτάξει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Σε μία καθαρά αντιπολεμική ταινία, έβαλε μία χιουμοριστική πινελιά και κάπως έτσι την έκανε λιγότερο δυσβάσταχτη. Τότε, επάξια προτάθηκε πρώτη φορά για Oscar.

Δύο χρόνια αργότερα, ήρθε η συγκλονιστική του ερμηνεία ως John Keating στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». Η ταινία είναι από μόνη της υπέροχη. Αν και αρκετά δραματική, σε εμπνέει και σου αφήνει την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Ο Robin Williams είναι όντως ο καλύτερος καθηγητής που θα ήθελαν όλα τα παιδιά να έχουν για να διαπρέψουν. Η ανταμοιβή του ήταν μία ακόμα υποψηφιότητα για Oscar.

Τα «Ξυπνήματα» (1990) είναι μία λατρεμένη ταινία. Δίπλα στον εξαιρετικό Robert De Niro, ο Williams υποδύεται έναν ευφυέστατο γιατρό, που καταφέρνει με την πρωτοποριακή τεχνική του να «επαναφέρει» στη ζωή κατατονικούς ασθενείς. Βασισμένη στο βιβλίου του νευρολόγου Oliver Sacks, η ταινία είναι εξαιρετική.

Το 1991 έρχεται ο «Hook» ή μάλλον ο καλύτερος Peter Pan που έχει εμφανιστεί ποτέ στον κινηματογράφο. Επιστροφή στον φυσικό του χώρο, στη Χώρα του Ποτέ ο Robin Williams μεγαλουργεί, συγκινεί, χαρίζει αισιοδοξία και γέλιο δίπλα σε έναν γερασμένο Captain Hook (Dustin Hoffmann) και σε μία μικροσκοπική και ερωτοχτυπημένη Tinkerbell (Julia Roberts).

Την ίδια χρονιά αποσπά μία ακόμη υποψηφιότητα για oscar για την ερμηνεία του στον «Βασιλιά της Μοναξιάς» και η ασταμάτητη πορεία του έχει ήδη πάρει τον δρόμο που της αξίζει.

Η άνοδος μίας εκπληκτικής καριέρας συνεχίζεται και το 1993 μας συστήνει τη «Mrs. Doubtfire». Ενδεχομένως, ο πιο τολμηρός και απαιτητικός του ρόλος, κερδίζει κοινό και κριτικούς με την κωμική περσόνα της νταντάς, την οποία υποδύεται προκειμένου να μπορεί να δει τα παιδιά του.

Το 1996 πρωταγωνιστεί στο «Φτερά και πούπουλα» και είναι απολαυστικότατος. Ένας ρόλος ακριβώς στα μέτρα του. Με τα «χαβανέζικα» πουκάμισα και τον πλουμιστό τρόπο συμπεριφοράς του, ως ιδιοκτήτης ενός gay nightclub είναι αβάσταχτα αστείος. Η ταινία είναι βασισμένη στο θεατρικό «Το κλουβί με τις τρελές» και όποιος δεν το έχει δει, καλά θα κάνει να το ψάξει επειγόντως.

Η στιγμή που θα καθιερωθεί και επίσημα πλέον είναι το 1997 με τον «Ξεχωριστό Will Hunting». Σε σενάριο των Matt Damon και Ben Affleck – οι οποίο κέρδισαν και το Oscar σεναρίου μάλιστα- ο Robin Williams μεγαλουργεί ως ψυχοθεραπευτής του Damon.

Και τότε έρχεται το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο, που τόσο αξίζει. Εννέα οι υποψηφιότητες για την ταινία, 2 τα Oscar τελικά και το φιλμ θεωρείται πλέον από τις καλύτερες ταινίες στο είδος του.

Η ταινία «Θα σε βρω στον παράδεισο» (1998) δεν είναι η πιο γνωστή του. Αλλά είναι υπέροχη. Πανέμορφη. Η φωτογραφία και τα οπτικά εφέ την κάνουν αξέχαστη (απέσπασε και Oscar εξάλλου για τα οπτικά εφέ της). Η ερμηνεία του Robin Williams είναι από τις πιο τρυφερές στην καριέρα του.

Βοηθά βέβαια και η ιστορία αλλά το ταλέντο του, πραγματικά την απογειώνει. Η ζωή μετά θάνατο, η προσπάθεια να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του μετά τον άδικο θάνατό του, μοιάζουν σήμερα σχεδόν προφητικά.

Το 2002 είναι η χρονιά που οι σκοτεινοί ρόλοι του θα προκαλέσουν επιφωνήματα θαυμασμού. «Insomnia» και «Σκοτεινός Θάλαμος» εξάλλου είναι χαρακτηριστικές στιγμές στην καριέρα ενός, στην ουσία, κωμικού ηθοποιού.

Η «Νύχτα στο Μουσείο» σίγουρα δεν είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες (ούτε το Jumanji (1995) είναι, γι' αυτό και δεν το ανέφερα πριν). Αλλά ακόμα και μια κακή ταινία, δε μπόρεσε ποτέ να μειώσει το πηγαίο του ταλέντο. Αυτό συμβαίνει με τους καλούς ηθοποιούς.

Όχι, ότι δεν έκανε κακές επιλογές. Εξάλλου, πολλοί ήταν εκείνοι που θεωρούσαν ότι οι οικογενειακές κωμωδίες που έπαιζε ήταν ακόμη και κάτω του μετρίου, αλλά εκείνος αποστομωτικά επέμενε ότι έτσι πληρώνονται οι λογαριασμοί. Επιστρέφοντας στο «Μια νύχτα στο Μουσείο», υποδύθηκε τον Teddy Roosevelt, έναν ρόλο στον οποίο επέστρεψε 3 φορές (το τελευταίο σίκουελ θα κυκλοφορήσει μάλιστα το Δεκέμβριο)  και τουλάχιστον στα δύο πρώτα είναι όσο καλός τον θέλαμε.

Είμαι σίγουρη ότι έχω αφήσει και άλλες πολύτιμες στιγμές της καριέρας του εκτός (εξαιρετικός και ως εξωγήινος Mork στην τηλεοπτική κωμωδία Mork & Mindy, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα) αλλά όταν έχεις να κάνεις με έναν ηθοποιό τέτοιας τεράστιας έκτασης, ίσως είναι καλό να αφήνεις κενά. Για να επιστρέφεις και να συμπληρώνεις κατά καιρούς. Για να μην αφεθείς και ξεχάσεις.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]