Οι περιπέτειες στη φύση είναι μια απόδραση που το φθινόπωρο λειτουργεί σε επίπεδο ονειροπόλησης για όσους έχουν τάσεις φυγής, όταν όμως γίνονται πραγματικότητα δεν είναι τόσο ελκυστικές. Το σινεμά έχει αποδείξει πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να επιβιώσει σε αντίξοες συνθήκες, είτε επιδεικνύοντας μεγαλείο ψυχής είτε καταρρίπτοντας την ίδια του την ανθρωπιά. Ας δούμε κάποια παραδείγματα.

Alive
Το σκληρό εδώ είναι ότι το «Alive» βασίζεται σε αληθινή ιστορία, και πιο συγκεκριμένα στην πτώση του αεροπλάνου της ομάδας ράγκμπι της Ουρουγουάης στις Άνδεις το 1972 όταν οι επιζώντες για να επιβιώσουν στράφηκαν στον κανιβαλισμό και άρχισαν να τρώνε τις σάρκες των νεκρών συνεπιβατών τους. Πρόκειται για σκοτεινό περιεχόμενο και δεν είναι τυχαίο που έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του. Η σκηνοθεσία του Frank Marshall μένει αρκετά πιο mainstream και «καθαρή» απ’ ό,τι έπρεπε, αλλά ακόμη και έτσι το φιλμ αποτελεί ένα ντοκουμέντο της ανθρώπινης φύσης και μέχρι που μπορεί να φτάσει σε ακραίες συνθήκες.

The Edge
Δύο άνδρες που επέζησαν από πτώση αεροπλάνου και βρίσκονται στις δύο άκρες ενός ερωτικού τριγώνου πρέπει να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους για να αντιμετωπίσουν μια άγρια αρκούδα που τους κυνηγά στη μέση του πουθενά. Δεν είναι κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή και μένει περισσότερο στην περιπέτεια παρά στη φύση της επιβίωσης, 17 χρόνια μετά όμως συνεχίζει να βλέπεται ευχάριστα και σε αυτό βοηθούν αρκετά και οι ερμηνείες των Anthony Hopkins και Alec Baldwin.

Ο Ναυαγός
«Ο Ναυαγός» του Robert Zemeckis είναι μια ταινία που έχει τα προβλήματά της και μια εύκολη ροπή προς το μελό, αποτελεί όμως τέτοια εμπειρία που δικαιολογείς τα πάντα. Εξερευνά τα όρια της επιβίωσης και της απομόνωσης και μας κάνει να ενδιαφερόμαστε για την τύχη μιας μπάλας του βόλεϊ σαν να ήταν άνθρωπος. Η σκηνοθεσία του Zemeckis βοηθάει στο να αναδείξει τα κρίσιμα σημεία, όλη η ταινία πάντως είναι ο Tom Hanks στην κορυφαία ίσως στιγμή της καριέρας του.

Into the Wild
Η ταινία-ορισμός της περιπέτειας τη φύση, το «Into the Wild» είναι μια κατηγορία από μόνο του. Άλλη μια αληθινή ιστορία, το απροετοίμαστο και αθώο ταξίδι χωρίς επιστροφή του Christopher McCandless στην αμερικανική άγρια φύση στα χέρια του Sean Penn μεταμορφώνεται σε μια απόλυτη περιπέτεια με ποιητικές προεκτάσεις. Ο χαρακτήρας του McCansless αναλύεται σε βάθος χωρίς διάθεση να κατακριθεί η αφέλειά του και παρά τη γνωστή τραγική κατάληξη η διάθεσή σου για μια περιπέτεια πέρα από τα όρια δε μειώνεται αλλά αυξάνεται κατακόρυφα. Εξαιρετικό το soundtrack του Eddie Vedder των Pearl Jam.

The Way Back
Και εδώ έχουμε να κάνουμε με αληθινή ιστορία, από αυτές που σχεδόν δεν πιστεύεις ότι έχουν συμβεί. Ο Peter Weir ακολουθεί την περιπέτεια επτά φυλακισμένων στα γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης του 1941 που το σκάνε και ξεκινούν ένα οδοιπορικό χιλιομέτρων μέχρι την Ινδία. Οι συνθήκες στο δρόμο που επιλέγουν είναι αντίξοες και δεν τα καταφέρνουν όλοι, και αν και η σκηνοθεσία του Weir δεν καταφέρνει να μας ταυτίσει με τους χαρακτήρες όσο θα μπορούσε, το «The Way Back» είναι μια πολύ δυνατή περιπέτεια με καταπληκτική φωτογραφία.

127 Ώρες
Ξανά αληθινή ιστορία, αυτή τη φορά όμως με happy end. Η ταινία του Danny Boyle ξεκινάει γεμάτη ζωντάνια, κλείνει με μια ευχάριστη νότα, και αν στο ενδιάμεσο βλέπουμε μόνο τον James Franco αντιμέτωπο με ένα βράχο που του έχει πλακώσει το χέρι, ποτέ δε νιώθουμε μιζέρια ή παραίτηση. Σίγουρα η ιστορία είναι δύσπεπτη και η σκηνή του ακρωτηριασμού σκληρή, ο Boyle τη μετατρέπει όμως σε ένα μνημείο στην ανθρώπινη θέληση και στο τέλος καταφέρνει να σε εμπνεύσει.

The Grey
Η επιβίωση στην πιο πρωτόλεια μορφή της. Είναι σαν η αναγέννηση της καριέρας του Liam Neeson να οδήγησε εδώ. Στέκεται τόσο ως περιπέτεια με την καταδίωξη από τους λύκους να κόβει την ανάσα, αλλά και ως υπαρξιακό και απρόσμενα φιλοσοφημένο δράμα που σε βάζει σε σκέψεις και σου μαυρίζει την ψυχή. Απίστευτα υποτιμημένη ταινία από όπου και αν το δεις.

Γιάννης Μόσχος