Όγδοο album για τη Λατίνα superstar, που προσπαθεί να χτυπήσει στα ίσια όλες τις καινούργιες pop stars, μένοντας πιστή στον ήχο της, και εμπλουτίζοντας τον ηχηρές συνεργασίες.

Η Jennifer Lopez, J.Lo ή Jenny From The Block, είναι και φέτος στο προσκήνιο. Με το διαζύγιό της με τον Marc Anthony, με τον καινούργιο της έρωτα με τον χορευτή της, με τις φωτογραφίσεις για το καταπληκτικό της σώμα, παρά τα 45 έτη της, η Jenny From The Block παίζει ακόμα καλά το παιχνίδι της δημοσιότητας.

Στον ενδιάμεσο όλων αυτών, έβγαλε και ένα album, προσπαθώντας να δώσει νέα πνοή στη μουσική της καριέρα, ως αναγεννημένη γυναίκα, σταρ και ύπαρξη γενικότερα, όπως θέλει να δηλώνει.

Το “A.K.A.”  προσπαθεί να ξεφύγει από το γνώριμο ύφος που θα περίμενε κανείς από τη sexy Λατίνα.  Για αυτό το λόγο βάζει λίγο από όλα, προσπαθώντας να κάνει ένα αποτέλεσμα ολοκληρωμένο, ταιριαστό της εικόνας της megastar που είναι. Τα τραγούδια είναι άκρως προσωποκεντρικά, είτε προορίζονται για τα dancefloors αυτού του κόσμου, είτε προσπαθούν να βγάλουν την ευαίσθητη πλευρά της.

Και πώς αλλιώς να ήταν άλλωστε, όταν μιλάμε για ένα κορίτσι που ξεκίνησε από το τίποτα, κατέκτησε τα πάντα, έβγαλε μερικά πολύ καλά pop albums, αλλά στη συνέχεια, άφησε τη φήμη της να επισκιάσουν την όποια καλλιτεχνική της αξία.

Στo εναρκτήριο, ομώνυμο  κομμάτι λοιπόν, η Jenny  μας δηλώνει ότι δεν είναι πια αυτή που ξέραμε και μάλλον αυτό είναι μια μπηχτή στον πρώην της Marc.  Δήλωση που δεν επαληθεύεται καθώς το album προχωράει. Το “First Love” που ακολουθεί δια χειρός Max Martin, είναι ένα πολύ καλό pop τραγούδι, σωστά δομημένο και αρκούντως κολλητικό, ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας της. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το πρώτο single “Ι Luh Ya Papi” με τον  rapper French Montana, στο οποίο δεν φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα της και τη φωνή της και να αποχωριστεί τον αέρα της ντίβας, για να θυμηθεί τις ρίζες της.  To aututune στο “ Acting Like That”, μαζί με την Iggy Azalea, δεν “κλωτσάει” κάνοντας το γυναικείο ντουέτο να ακούγεται πολύ ευχάριστα. 

Τα προβλήματα όμως έρχονται όταν η Jennifer καταπιάνεται με τις μπαλάντες, που φυσικά δεν είναι το φόρτε της και δεν είναι ο λόγος που την αγαπάμε όλα αυτά τα χρόνια. Στιγμές όπως το άνευρο “Emotions” και το αδιάφορο “Never Satisfied” θα μπορούσαν να λείπουν.  Στο “Booty”, μαζί με τον σταθερό της συνεργάτη τα τελευταία χρόνια, τον Pitbull, παρουσιάζει αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς, δηλαδή ένα χορευτικό χιτάκι, κομμένο και ραμμένο για τα clubs, και τίποτα παραπάνω από αυτό.

Φυσικά δε λείπει και το latin pop στοιχείο στο “Let It Be Me”, ένα κομμάτι πολύ κατώτερο αυτών που την έχουμε συνηθίσει. Μετά από αυτά, και αφού ο ακροατής έχει μπερδευτεί, και ίσως κουραστεί, ακολουθούν μερικές ακόμα μπαλάντες και μερικά ακόμα ξεψυχισμένα r&b / dance pop κομμάτια, με επιρροές από  τη ‘90’s χορευτική σκηνή, όπως στο “Tens” και το “Expertise”, με στόχο απλά να επιμηκύνουν τη συνολική διάρκεια του album. 

Το “A.K.A.”  προσπαθεί να μας συστήσει μια νέα J.Lo, που μένει πιστή στις ρίζες της αλλά προχωράει πάντα μαζί με τις εξελίξεις.  Το αποτέλεσμα όμως είναι άνισο, ένα συνονθύλευμα  όλων των καταβολών της και παρότι είναι αξιοπρεπές, δεν καταφέρει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.  Αυτό που μένει στο τέλος σαν συμπέρασμα, είναι ότι για μία ακόμα φορά η  Lopez φοβάται να κάνει την υπέρβαση, μένοντας στα σίγουρα, και προτιμά να ακκίζεται επαναλαμβάνοντας το ότι παρά το star status της, είναι ακόμα η Jenny from the Block. Το έχουμε εμπεδώσει αυτό, στα τελευταία πέντε albums της. Καιρός να πάει παρακάτω.

Album: «A.K.A.»

Καλλιτέχνης: Jennifer Lopez

Label: Capitol

Βαθμολογία: 4/10

Ροζίνα Αράπη