Με το Step up (το 5 μάλιστα) να μετρά αντίστροφα το χρόνο πριν βγει στις ελληνικές αίθουσες, τι λέτε να ρίξουμε μία «στροφή» στις ταινίες που γέμισαν τις οθόνες μουσική;

Ναι, ξέρω η ατάκα «να ρίξουμε μία στροφή» θυμίζει πολύ περισσότερο παλιό λαϊκό άσμα του Βασίλη Τερλέγκα πάρα μιούζικαλ αλλά ας το παραβλέψουμε προς το παρόν.

Σε ελληνικές παραγωγές δυστυχώς το μόνο που έχουμε ακόμη να θυμόμαστε είναι το «φσσσς μπόινγκ» και έναν Δαλιανίδη να χτίζει καριέρες με άριστες για την εποχή χορογραφίες (ένα ευχαριστώ στον Φώτη Μεταξόπουλο και τη Φοντάνα είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως λαός). Άρα ας πάμε στον παγκόσμιο κινηματογράφο (εκτός Bollywood φυσικά για να είμαστε δίκαιοι).

Μία ταινία και δύο ατάκες φτάνουν για να χαρακτηρίσουν μία ολόκληρη εποχή: «Oh Johnny you are so wild» και «No one puts Βaby in the corner». To Dirty Dancing είναι λατρεία. Ναι, ακόμα και σήμερα.

Σχεδόν τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του (1987) και η Jennifer Grey (προ πλαστικής) ως Baby στην αγκαλιά του ατίθασου πλην τίμιου Johnny (Patrick Swayze) , ενηλικιώνεται και επιβεβαιώνει ότι …she had the time of her life. Ανυπέρβλητη ταινία – επιμένω- με καμία φυσικά σεναριακή σοβαρότητα αλλά πλούσιο θέαμα και ρομάντζο.

Στο ίδιο πνεύμα αλλά λίγο πιο «πονηρή» το Flashdance. Εκείνη η σκηνή της audition προσωπικά με κάνει να ζηλεύω τόσο πολύ (γυναικεία ματαιοδοξία, βλέπετε). Η αλήθεια είναι ότι αν μπορείς να προφέρεις σωστά το «maniac» μπορείς και να το χορέψεις. Να χορέψεις σαν να μην υπάρχει αύριο, που λέει και μία φίλη.

Η πρωταγωνίστρια Jennifer Beals αν και συνεχίζει μέχρι σήμερα να παίζει ασταμάτητα σε ταινίες, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το ρόλο αυτό. Δεν την αδικώ.

Πριν σχεδόν 20 χρόνια, 6 άνεργοι μεταλλωρύχοι από τη Βρετανία σκέφτηκαν να αντιμετωπίσουν την ανεργία με….στριπτίζ. Ποιος είπε εξάλλου ότι πρέπει να είσαι ο Channing Tatum (αν και ως πρωταγωνιστής του Magic Mike, είναι ικανός να με κάνει να αναιρέσω πριν καν ανοιγοκλείσω τα μάτια μου) για να λικνιστείς στους ρυθμούς ενός αισθησιακού κομματιού. Τα κατάφεραν περίφημα και έτσι η ταινία The full Monty παραμένει μία κλασική, παλιά αγαπημένη κωμωδία με «αντρική» υπογραφή.

Και θα παραμείνω στη Βρετανία γιατί οι χορευτικές φιγούρες του Billy Elliot δε θα μπορούσαν φυσικά να παραμείνουν έξω από τη λίστα μου. Η ταινία αυτή είναι αγαπημένη αν και πάντα ξεχασμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Δεν ξέρω γιατί. Περίεργο πράγμα. Ο 14άχρονος τότε Jamie Bell ήταν συγκλονιστικός, απλός και ανθρώπινος σε μία σκληρή κατά βάση ιστορία που μπόρεσε να ισορροπήσει ιδανικά μεταξύ δράματος και κωμωδίας.

Η Οντίλ και η Οντέτ στα χέρια του Darren Aronofsky. Με απλά λόγια Ο μαύρος κύκνος (Black swan) με τη Natalie Portman και τη Mila Kunis σε μία διεστραμμένη σχέση υποταγής και κυριαρχίας για την καλύτερη χορεύτρια θα φέρει την πρώτη σε απόλυτη συνάφεια με το σκοτεινό της εαυτό. Και το Oscar Α΄ γυναικείου ρόλου ήταν η επιβράβευσή της.

Τελευταία και λιγότερο αγαπημένη μου ταινία η διαφυλετική Save the Last Dance του 2001. Χαζοδράμα εφηβικό με πυρήνα την αγάπη για το χορό. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι, ο πόλεμος των δύο τάξεων- ή καλύτερα των δύο χρωμάτων, καθώς εκείνη είναι λευκή και εκείνος μαύρος- και παρά το ό,τι βρισκόμαστε στο 2001, η Αμερική επιμένει να τονίζει ότι ο ρατσισμός ζει.

Η ταινία δεν είναι ούτε κατά διάνοια στο αντιρατσιστικό πνεύμα του κλασικού «Σκιές και Σιωπή» (To kill a mockingbird) αλλά δίνει ένα τέτοιο μήνυμα μέσα από σύγχρονες, υπέροχες χορογραφίες.

Όσο για την εγχώρια αγορά, τα ‘παμε. Ο τόπος αυτός αρνείται να ξεπεράσει την εποχή Δαλιανίδη, έστω και αν στο βάθος ακούγεται πλέον μόνο η …Χαρούλα Πεπονάκη.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]