Το 13ο album των Ιρλανδών ήρθε ξαφνικά στη ζωή μας μέσω του itunes, και εδώ και μερικές βδομάδες αποτελεί θέμα συζήτησης, με fans και μη να διχάζονται για το ηχητικό αποτέλεσμα.

Οι U2 επέστρεψαν δισκογραφικά με ένα album που όπως δηλώνουν οι ίδιοι είναι μια επιστροφή στις ρίζες τους, ένα άτυπο αφιέρωμα στην αγάπη τους για τους Ramones και τους Clash, περασμένο από τη ματιά και το άγγιγμα σύγχρονων παραγωγών, όπως ο Danger Mouse.

Η πιο ατυχής επιλογή όμως είναι η επιλογή του “The Miracle (of Joey Ramone)” ως πρώτο single, ένα κουρασμένο, γερασμένο stadium rock τραγούδι, που καμία συγκίνηση δεν προκαλεί, όσο και να προσπαθεί να μας μεταδώσει την αγάπη του Bono για το συγκρότημα, που ήταν από τις πρώτες επιρροές του.

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά.  Μένοντας σε αυτή την κακή αρχή ναι, σίγουρα  θεωρείς ότι το album είναι από αδιάφορο ως κακό. Το “Songs Of Innocence” όμως απαιτεί την προσοχή σου, καθώς ακούς τις επόμενες δέκα ιστορίες, βγαλμένες από την προσωπική ζωή του Bono, τις πολιτικές αναταράξεις, και τα σαράντα σχεδόν χρόνια τους ως megastars.  Το ακούς στο “Iris”, αφιερωμένο στη μητέρα του Bono, και συγκινείσαι εύκολα με το “Troubles”, στο οποίο θαυμάζεις την κρυστάλλινη ερμηνεία της Lykke Li.

Το εύπεπτο “California” διακρίνεται για τις επιρροές του από τους Beach Boys και το σχετικά χαρούμενο μοτίβο του, ενώ το “Every Breaking Wave” είναι ένα από τα κλασσικά U2 κομμάτια, με την ηχητική ταυτότητα που οι ίδιοι έχουν επιλέξει τα τελευταία χρόνια, με σκοπό την απήχηση στις μάζες.  Στο “Raised By Wolves” είναι η  μόνη στιγμή που αναφέρονται σε κάποιο κοινωνικό γεγονός, ενώ το “Cedarwood Road” μας γυρίζει χρόνια πίσω, στην αρχή μιας παιδικής φιλίας.

Παρά τον πόλεμο που δέχονται δικαίως ή αδίκως όλα αυτά τα χρόνια, και τις  όχι τόσο καλές σκέψεις που μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε το όνομα U2, για τις πομπώδεις φιλανθρωπικές δράσεις, τα επιβλητικά live shows, και την ξεπερασμένη αισθητική,  αυτοί συνεχίζουν να βρίσκονται ακόμα στο προσκήνιο και μπορούν ακόμα να μας απασχολούν. 

Το “Songs Of Innocence” είναι ένα album εσωστρεφές, γραμμένο για τις προσωπικές αναζητήσεις, με τον τρόπο που μόνο οι Ιρλανδοί ξέρουν να γράφουν. Αναφέρεται σε βιωματικές καταστάσεις, και απαιτεί από τον ακροατή πολλές ακροάσεις πριν το δεχτεί ή το απορρίψει.

Album: Songs of Innocence

Καλλιτέχνης: U2

Label: Island

Βαθμολογία: 6/10

Ροζίνα Αράπη