Παλαιότερα, οι ηθοποιοί που είχαν το ταλέντο να προκαλέσουν τον απόλυτο τρόμο με την τσιρίδα τους, θεωρούνταν στιγματισμένες ως πρωταγωνίστριες μόνο των b-movies. Σύντομα, η πορεία του σινεμά τις δικαίωσε ως «βασίλισσες» του είδους.

Μία «scream queen» πλέον δεν είναι μόνο μία ηθοποιός, που παίζει σε ταινίες τρόμου αλλά μία ερμηνεύτρια που αναδεικνύει τον τρόμο.

Η Fay Wray στο «King Kong» του 1933 ήταν από τις πρώτες διδάξασες. Η ταινία σε σκηνοθεσία Merian C. Cooper και Ernest B. Schoedsack παραμένει cult στο είδος της αναβιώνοντας την ιστορία της Ann Darrow (Fay Wray) και του πιο διάσημου κινηματογραφικού γορίλλα. Η ερμηνεία της σίγουρα αξεπέραστη.

Αρκετά χρόνια μετά, σε μία εποχή όπου ο τρόμος κυριεύει το σινεμά (70s-80s), όλοι μάθαμε να …τσιρίζουμε όπως ποτέ δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ένα όνομα που έρχεται αυτόματα στο μυαλό όταν σκεφτείς το τρίπτυχο τσιρίδα-τρόμος- σινεμά είναι σίγουρα αυτό της υπέροχης Jamie Lee Curtis. Η ερμηνεία της στο κλασικό «Halloween» (Η Νύχτα με τις Μάσκες, 1978) του Wes Craven συγκλονίζει, ανατριχιάζει. Ακόμα και σήμερα. Όσες φορές και αν έχεις δει την ταινία.

Κλασική αξία η Janet Leigh, που συνέβαλλε σημαντικά στο να δημιουργηθεί ίσως η πιο αναγνώσιμη σκηνή στην ιστορία του σινεμά. Έχει γίνει, μπλουζάκι, πίνακας σε τοίχο, κούπα για καφέ, ό,τι μπορείς να φανταστεί. Η τσιρίδα της στο διάσημο ντους του master του τρόμου Alfred Hitchcock λίγο πριν ο Anthony Perkins σηκώσει το μαχαίρι το και την σκοτώσει έκαναν το «Psycho» (Ψυχώ, 1960) αξία ανεκτίμητη.

Το’ χω ξαναπεί, ότι αυτή η ταινία με σημάδεψε. Εξάλλου, ήταν και το πρώτο θρίλερ, που είδα στη ζωή μου. Τα «Πουλιά» (The Birds, 1963) επίσης του Hitchcock με έμαθαν τι θα πει αριστοτεχνική ταινία τρόμου. Με έμαθαν να αγαπώ αυτόν τον τρόμο. Και αυτό μάλλον το οφείλω κατά πολύ και στην υπέροχη Tippi Hedren.

Σε πιο splatter ερμηνείες, η πιτσιρίκα τότε Linda Blair στον «Εξορκιστή» (The Exorcist, 1973). Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση οι ρόλοι αντιστρέφονται, καθώς το θύμα γίνεται θύτης και κόβει την ανάσα σε μάνα, παπά και σίγουρα σε όλους, όσοι έχουμε δει την ταινία. Και το περιστρεφόμενο κεφάλι βοήθησε αρκετά.

Κορυφαία «τσιρίδα» του παγκόσμιου σινεμά είναι αυτή που έβγαζε χωρίς ανάσα και επανειλημμένα η Shelley Duvall στη «Λάμψη» (The Shinning, 1973). Ένα τσεκούρι και ένας μανιακός Jack Nicholson που επιμένει «Here comes Johnny»; Και εγώ θα τσίριζα.

Μία ακόμα αγαπημένη ταινία. Μία ακόμα λατρεμένη «scream queen». Αν δεν της συμπεριφερθείς καλά, δε θα φταίει αυτή για τον τρόμο που θα σου προκαλέσει. Η Sissy Spacek ήταν απλά συγκλονιστική ως «Carrie» στην ομώνυμη ταινία του Brian De Palma το 1976. Έτσι, δίκαια απέσπασε και την υποψηφιότητά της για Oscar Α’ γυναικείου ρόλου.

Ο Roman Polanski σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο για το «Μωρό της Rosemary» (Rosemary's Baby, 1968), μία εκπληκτική ταινία που μετέφερε στον κινηματογράφο την ομώνυμη νουβέλα του Ira Levin. Πρωταγωνίστριά του η Mia Farrow. Απλή, αθώα, ήρεμη, σχεδόν σα πορσελάνινη κούκλα. Κι όμως όταν έφτασε ώρα, υπερασπίστηκε επάξια τον τίτλο της «scream queen».

Σίγουρα πιο άγνωστη ως όνομα αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο σημαντική. Η Heather Langenkamp κέρδισε μία θέση ανάμεσα στις καλύτερες τσιρίδες του παγκόσμιου σινεμά όταν βρέθηκε στα πλατό του πρώτου «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες» (Nightmare on Elm Street, 1984) του Wes Craven. Οι συμμετοχές της και στα επόμενα 2 σίκουελ, τη δικαίωσαν.

Ίδια και η περίπτωση της Marilyn Burns, που πρωτοστάτησε το 1974 στον «Δολοφόνο με το πριόνι» (The Texas Chainsaw Massacre). Η έκπληξη βέβαια ήρθε 20 χρόνια αργότερα το 1994, όταν επέστρεψε στην ενεργό δράση με το «The Return of the Texas Chainsaw Massacre» .

Η Daria Nicolodi είναι η Ιταλίδα ιέρεια του «screaming». Πρόκειται για την πρώην σύντροφο του Dario Argento και μητέρα της επίσης ηθοποιού Asia Argento. Σε μία τέτοια οικογένεια που ο τρόμος είναι τρόπος ζωής, η Nicolodi, πρωταγωνίστρια και συν-σεναριογράφος (μαζί με τον Argento) του επικού φιλμ «Suspiria» (1977), αλλά και των «Deep Red» (Βαθύ Κόκκινο, 1975), «Inferno» (Οι 3 Πύλες της Κολάσεως, 1980) «Tenebrae» (Σκιές ή Tenebre: Ο παρανοϊκός δολοφόνος σε ελληνική μετάφραση, 1982) και πολλών άλλων, είναι για μένα τουλάχιστον, ό,τι πιο τέλειο έχει να επιδείξει το ιταλικό original splatter.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]