Ο Christopher Nolan είναι μια ιδιότυπη περίπτωση σκηνοθέτη. Πριν τις μέρες του Σκοτεινού Ιππότη και του Inception πειραματιζόταν με ασπρόμαυρες νουάρ διαθέσεις στο Following, έπαιζε με τη ροή της αφήγησης στο Memento και διασκεύαζε Tarkovsky με πιο εμπορικές διαθέσεις.

Η αγάπη του Christopher Nolan για πολλούς από τους δασκάλους του ήταν εμφανής ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλούν για τις κιουμπρικικές του πινελιές. Η ώρα του Interstellar έφτασε, το σενάριο πολλά υποσχόμενο, οι δημιουργικές του δυνατότητές εμφανείς. Πως θα ‘ναι, τελικά το σύνολο;

Πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι στο μυαλό του απαιτητικού κοινού. Ο Nolan δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ο σκηνοθέτης που απευθύνεται αποκλειστικά στα σινεφίλ κυκλώματα, και αυτό επειδή είναι εμφανής η προτίμησή του στα «κατορθώματα» των μεγάλων στούντιο, πασπαλισμένα με μια κάπως πιο εξεζητημένη προβληματική (χωρίς αυτό να σημαίνει πως η συγκεκριμένη προβληματική είναι άρτια δομημένη ή δεν έχει κόκκους αφέλειας). Οπότε παίρνουμε απόφαση πως δεν πρόκειται περί μεγάλου στοχαστή και περιμένουμε μια διασκεδαστική εικαστική πρόταση. Την οποία εδώ μας παραδίδει.

Πρώτη φορά στη φιλμογραφία του ο σκηνοθέτης αντί για απλές υποσχέσεις επιδεικνύει τέτοια καλλιτεχνική δεινότητα. Εμφανώς σκεπτόμενος το 2001: Η Οδύσσεια Του Διαστήματος, μετατρέπει το έναστρο Άπειρο σε μια σιωπηλή θεατρική σκηνή πάνω στην οποία διαδραματίζεται ένα αργό χορόδραμα.

Μπορεί οι χορευτές να μην παραμένουν απόλυτα αντάξιοι των προσδοκιών (με βασικό ένοχο τον Matthew MacConaughey που δεν ανταποκρίνεται εξίσου καλά στις πιο εσωτερικές στιγμές του χαρακτήρα του) μα είτε με το επικολυρικό σιγοντάρισμα του Hans Zimmer, ο οποίος χρόνια έχει να επιδείξει τέτοιο οίστρο, είτε σε στιγμές εκκωφαντικής σιωπής, χορογραφεί ένα καθόλου φλύαρο –αν και δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για το σενάριο- αισθητικό δρώμενο, με πρωταγωνιστή το νάνο άνθρωπο που προσπαθεί να ξεφύγει από το γαργαντουικό πεπρωμένο του.

Κινείται τόσο σε λιτά, όσο και σε σαφώς πιο επιδειξιομανή (μα όχι άστοχα) περιβάλλοντα, προσπαθώντας να τα μπολιάσει με αρκετή επιστημονική θεωρία και να τα οδηγήσει σε πιο έγκυρα αποτελέσματα. Αν και η οποιαδήποτε υπαρξιακή αποστασιοποίηση γκρεμίζεται από το μελόδραμα το οποίο καθοδηγεί την τελική πράξη της ταινίας και σχεδόν εκμηδενίζει τις υποψίες βαθύτητας του σεναρίου, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τη μεγαλοπρέπεια της παρουσίασης.

Διακατέχεται μονίμως από μια παγωμένη στωικότητα, υπνωτιστικά τελετουργική που σε κάνει να λησμονείς τα όποια της σεναριακά κενά και να μετεωρίζεσαι προς το γοητευτικό άγνωστο, αγωνιώντας για την κάθαρση. Σαν ένα διαστημικό, ατμοσφαιρικό νανούρισμα.

Ένα ποιοτικότατο, μπλοκμπαστερίζον διαμαντάκι που θα ‘θελε να είναι πιο διανοουμενίστικο. Δεν πειράζει, και έτσι διεκδικεί τον τίτλο του διαμαντιού, όπως και αρκετές υποψηφιότητες βράβευσης στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ.

Δείτε το τρέλερ της ταινίας, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Christopher Nolan, πρωταγωνιστούν: Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Jessica Chastain, Casey Affleck, Michael Caine, Ellen Burstyn. H ταινία προβάλλεται από την Village Films.

Φοίβος Κρομμύδας