Είναι δύσκολο να μπορέσεις να πάρεις στα σοβαρά μια ταινία που ο κεντρικός πρωταγωνιστής, αν και άνθρωπος, έχει κέρατα. Ειδικά από τη στιγμή που τον συγκεκριμένο χαρακτήρα υποδύεται ο ταυτισμένος με το ρόλο του Harry Potter, Daniel Radcliffe.

Αλλά ας μην είμαστε άδικοι, επί του προκειμένου το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης δεν το φέρει ο πρωταγωνιστής, μα η ίδια η σύλληψη της ιδέας. Σαν να παίρνεις τον Φάουστ του Goethe και να τον μετατρέπεις σε ένα μισό θρίλερ-μισό κωμωδία φιλμ αμερικάνικης mainstream σχολής, μια ιδέα εκ των πραγμάτων εκκεντρική και επίφοβη ως προς τα αποτελέσματά της.

Αν τη δούμε, όμως, κάπως καλύτερα, θα παρατηρήσουμε ότι δεν αγγίζει τον αναμενόμενο πάτο. Για την ακρίβεια η συμβατική της σκηνοθεσία λειτουργεί περίφημα, χωρίς να κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις.

Απεικονίζει τα γεγονότα με απλό και κατανοητό τρόπο και παρουσιάζει το καστ με τα ιδιαίτερα (αλλά σε καμία περίπτωση βαθιά ή ουδέτερα) χαρακτηριστικά του. Και σεναριακές υπερβολές φυσικά έχει –αλίμονο, δηλαδή, είναι δυνατόν μια τέτοια ιδέα να μη θεωρείται στο ελάχιστο υπερβολική;- ενώ όταν δείχνει να μην παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά είναι που εμφανίζει τα χαρίσματά του.

Με camp χαρακτήρα, μετατρέπει τις κωμικές στιγμές σε ένα απολαυστικά παρατραβηγμένο ντελίριο, μετριάζοντας με αυτόν τον τρόπο το προηγηθέν μελόδραμα, όπως και αυτό που ακολουθεί, ενώ ο ίδιος ο Radcliffe δείχνει να έχει μελετήσει αρκετά το χαρακτήρα του, παράγοντας ανάλογα αποτελέσματα και διασκεδάζοντας με την ενίοτε στομφώδη, δαιμονική πλευρά του Ig.

Στα συν μπαίνει και η μουσική της ταινίας. Είτε πρόκειται για μια απόλυτα τυπική χρήση του Personal Jesus των Depeche Mode (διασκευασμένο από τον Marilyn Manson) και του Heroes του Bowie, είτε για αυτούσιο το αιθέριο soundtrack της ταινίας, παραμένει όχι κάτι το εξαιρετικό, μα από την άλλη τιμιότατο.

Έρχονται, όμως, και οι στιγμές που η ταινία προσπαθεί να δείξει ότι κρύβει έναν ευαίσθητο, λυρικό εαυτό. Δεν είμαι σίγουρος αν η συγκεκριμένη αντιμετώπιση αφορά αποκλειστικά σε μένα ή αν και άλλοι το εξέλαβαν έτσι, μα, αν και ευσυγκίνητος, είχα ένα κράτημα και μια αμφιβολία. Αφενός γιατί το ρομάντζο που απεικονίζει είναι πέρα για πέρα σαπουνοπερικό και χιλιοειπωμένο, αφετέρου λόγω του camp στοιχείου που προανέφερα.

Η όλη b-movie θεματολογία και σκοπιά δεν ξέρω αν γίνεται ηθελημένα και αν το συγκεκριμένο μελόδραμα είναι και αυτό ένα ειρωνικό κομμάτι, μα εν τέλει δε δίνει αυτήν την εντύπωση. Μάλλον φαίνεται να πιστεύει στα κλισέ που ακολουθεί και γι’ αυτό παραμένω επιφυλακτικός.

Ωστόσο, φανταζόμουν να το βλέπω με παρέα και χαλαρή διάθεση και δε μου φαινόταν τόσο άσχημο όσο θα περίμενα. Απλή ροή, απλό βασικό concept, παρατραβηγμένα σκηνικά, αποτέλεσμα διασκεδαστικό.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Alexandre Aja, Πρωταγωνιστούν: Daniel Radcliffe, Juno Temple, Max Minghella, Joe Anderson. Στους κινηματογράφους από τη Spentzos Films.

Φοίβος Κρομμύδας