Οι βασισμένες σε βιβλία ταινίες που βγαίνουν σε συνέχειες, σε γενικές γραμμές, έρχονται και παρέρχονται με τα χρόνια, αλλά πόσες ξεχωρίζουν στο τέλος;

Φέτος είχαμε την κινηματογραφική έναρξη της σειράς του Maze Runner, του χρόνου ξεκινούν οι 50 Αποχρώσεις Του Γκρι. Μέχρι πέρσι μετράγαμε franchises όπως τα Χάρι Πότερ, το Twilight, των Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και φέτος λήγει ο μαραθώνιος του Χόμπιτ.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, όμως, υπήρξαν και οι Αγώνες Πείνας (Hunger Games), οι οποίοι, αν και στην αρχή δεν ειδώθηκαν με καλό μάτι από την πλειοψηφία του κοινού (βαρεθήκαμε να ακούμε συγκρίσεις με το –αριστουργηματικό κατά τα’ άλλα- Battle Royale), κατέληξε ίσως το σημαντικότερο franchise εδώ και πολύ καιρό.

Ας αποδεχτούμε εξαρχής το ότι δεν πρόκειται περί πλήρως διανοουμενίστικης και βαθιάς ταινίας, η οποία θα θίξει μια φουτουριστική μα μεταφορικά απτή δυστοπία με πρωτόγνωρο μέσο, καθώς είμαστε στη σφαίρα του blockbuster, με την εμπορική έννοια του όρου. Και πως η πρώτη ταινία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Ναι, αλλά από πέρυσι που είδε το φως της κυκλοφορίας το δεύτερο μέρος, με το σαφώς γενναιότερο προϋπολογισμό του, τα πράγματα σαφώς έστρωσαν. Το σενάριο αφοσιώθηκε στο πολιτικό του ζητήματος, τα σκηνικά έγιναν εντυπωσιακά και η Jennifer Lawrence φαινόταν πιο σίγουρη στο ρόλο της Katniss. Και τώρα έρχεται ως προοίμιο του (αναμενόμενα εκρηκτικού) κλεισίματος το πρώτο μέρος του Επανάσταση να παίξει ρόλο γέφυρας. Με αργόσυρτο, μάλιστα τρόπο.

Δράση θα δείτε και εδώ, αλλά δε θα είναι ο κανόνας. Όλο το νόημα της παρούσας ταινίας είναι να δείξει το πολιτικό παρασκήνιο και να πραγματευτεί την επανάσταση ως προβαλλόμενο «εμπόρευμα». Υπάρχουν νύξεις σε σχέση με την ερωτική/συναισθηματική ζωή της πρωταγωνίστριας, αλλά και πάλι αποτελούν το εφαλτήριο της κεντρικής υπόθεσης.

Τα συμφέροντα της αστικής τάξης, η καταπάτηση των δίκιων των κατώτερων στην κοινωνική διαστρωμάτωση, τι πραγματικά σημαίνει αφοσίωση στην επανάσταση και στον κοινό σκοπό. Όλα αυτά μέσα από διαλόγους μακροσκελείς μα ενδιαφέροντες και με μια επική, μα συνάμα οργουελική εικονοποιία. Όλο το καστ βγάζει τον καλύτερο εαυτό του, η Lawrence αφομοιώνει πραγματικά το ρόλο που καλείται να παίξει, ο Liam Hemsworth παύει να ‘ναι ο επιφανειακός όμορφος νέος και ωριμάζει, ο Donald Sutherland φαντάζει το λιγότερο αποκρουστικός και ο Woody Harrelson παραμένει ο παρακμιακός σοφός που εξαρχής αγαπήθηκε. Αλλά αυτοί που «κεντάνε» με τις ερμηνείες τους είναι η άψογη Julianne Moore ως εκ πεποιθήσεως επαναστάτρια και ο ταλαντούχος εκλιπών Philip Seymour Hoffman στον πιο περίπλοκο ρόλο της ταινίας, αυτόν του αριβίστα/έμπορα της επανάστασης.

Ό, τι πρέπει για τη νεολαία που αρχίζει να αισθάνεται την ανάγκη για εξέγερση, ψάχνοντας κάτι προσιτό για να προσχωρήσει στα ενδότερα. Και για τους φαν των καλοστημένων σε βαθμό θαυμασμού υπερπαραγωγών.

Δείτε το τρέιλερ όπως αυτό κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Francis Lawrence. Πρωταγωνιστούν: Jennifer Lawrence, Liam Hemsworth, Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman, Donald Sutherland, Woody Harrelson. Στους κινηματογράφους από τη Seven Films.

Φοίβος Κρομμύδας