Πέρυσι, η ταινία που το κοινό είδε και απεφάνθη πως, παρά τα ελαττώματά της, έθετε σοβαρές υποψηφιότητες για Όσκαρ λόγω των ερμηνειών της ήταν το Dallas Buyers Club.

Αυτό ανέδειξε την αναγέννηση ενός μέτριου ηθοποιού σαν τον Matthew McConaughey σε κρυφό ταλέντο που περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να αναδυθεί, ενώ πολλοί παραμίλησαν με την φαντεζί ερμηνεία του Jared Leto στο συμπρωταγωνιστικό ρόλο. Φέτος το αντίστοιχο φαβορί για τα βραβεία της Ακαδημίας έμελλε να το βρούμε στο Foxcatcher.

Πριν πάμε, όμως, στις κεντρικές ερμηνείες, ας πούμε και κάποια επιπλέον πράγματα για το φιλμ. Οι «βασισμένες σε αληθινά γεγονότα» ταινίες σε γενικές γραμμές υποπίπτουν στη σιγουριά της απλής παράθεσης γεγονότων, θεωρώντας πολλές φορές ότι αυτά και μόνο αυτά διασφαλίζουν την πειθώ της ταινίας. Αυτή δεν είναι, ωστόσο, η περίπτωση του Foxcatcher.

Πρόκειται για μια ταινία άρτια σκηνοθετημένη, η οποία προτιμά να πιάσει τον παλμό πίσω από την προβολή των γεγονότων και να δώσει ένα στίγμα, μια ατμοσφαιρική καταγραφή των όσων συνέβησαν. Και η ατμόσφαιρα είναι η πιο καίρια λέξη απ’ όλες εδώ, καθώς ούτε λεπτό δεν ξεφεύγει από τη διαρκή οσμή σήψης (ηθικής και σωματικής), δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα συνεχές αίσθημα δυσανεξίας στο θεατή.

Ο Bennett Miller μέχρι στιγμής έχει δείξει ότι αυτό που τον γοητεύει είναι η αληθινή ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, αλλά εδώ αφήνει τη σκοτεινή φύση του ανθρώπου να πάρει τα ηνία. Αυτή που πηγάζει από τα κατεστραμμένα όνειρα, τα απωθημένα και ωθεί σε πράξεις αυτοκαταστροφικές και αποτρόπαιες, ενώ ταυτόχρονα ασκεί και μια πλάγια κριτική στη διαφθορά του συστήματος και πως αυτή επενεργεί στους ψυχικά αδύναμους, αυτούς που διατίθενται να κάνουν τα πάντα για να επανακάμψουν και να βρουν τη λύτρωσή τους.

Και, αναπόφευκτα, περνάμε στο κύριο προσόν της ταινίας, τις ερμηνείες. Δύο εξαιρετικές ερμηνείες που δεν πρόκειται επ’ ουδενί να περάσουν απαρατήρητες. Τον Steve Carell τον ξέρουμε χρόνια τώρα και αν τον λατρεύουμε για τους loser κωμικούς ρόλους που υποδύεται, αυτό γίνεται επειδή ξέρει πώς να το κάνει. Μα αυτός είναι ο ρόλος που αναδεικνύει το χάρισμά του.

Ούτε λεπτό δε σταματά να είναι ανατριχιαστικός, να αποπνέει αυτό το περίεργο συναίσθημα του πνευματικά ασταθούς που δύναται να βλάψει άμεσα ή έμμεσα κάποιον χωρίς ενδοιασμούς, προκαλώντας πηγαίο τρόμο μα και οίκτο εξαιτίας των προβλημάτων και των επιθυμιών του. Και, αν κάποιος από τους δευτεραγωνιστές κλέβει την παράσταση, αυτός είναι ο Channing Tatum. Ενώ η σωματική του ρώμη προκαλεί δέος, ο τρόπος που ισορροπεί μεταξύ αυτής και της ψυχολογίας του παιδιού που ψάχνει τη σωτηρία του, είναι μοναδικός.

Λίγο πριν τελειώσει το 2014, έχουμε ένα από τα πιο ιδιαίτερα φιλμικά γραπτά της χρονιάς, όπου αισθητική και συγγραφή συμβαδίζουν και επιτελούν με τιμιότητα τον επιθυμητό σκοπό.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Bennett Miller. Πρωταγωνιστούν: Steve Carell, Channing Tatum, Mark Ruffalo. Στους κινηματογράφους από τη Seven Films.

Φοίβος Κρομμύδας