Η κωμωδία, λένε οι ειδικοί, είναι δύσκολο είδος. Πιο δύσκολο από το δράμα. Είναι ευκολότερο να προκαλέσεις κλάμα παρά γέλιο.

Το 2014, είδα κάποιες- ελάχιστες- κωμωδίες που μου προκάλεσαν γέλιο. Κάποιες που μου προκάλεσαν κλάμα και μία που θα ευχόμουν να μου προκαλέσει εγκεφαλικές κακώσεις. Αλλά δυστυχώς ακόμα τη θυμάμαι.

Θεέ μου, τι σου κάναμε; Η υπέροχη αυτή κωμωδία του Philippe de Chauveron με καταβολές από τη Γαλλία εξιστορεί την περιπέτεια δύο γονιών, που ζουν στην επαρχία και οι τρεις μεγαλύτερες κόρες τους έχουν παντρευτεί, έναν μουσουλμάνο, έναν Εβραίο και έναν Κινέζο.

Τελευταία ελπίδα να μπει ένας καθολικός, Γάλλος και καθώς πρέπει τέλος πάντων γαμπρός είναι η μικρή τους κόρη. Ο γαμπρός που φέρνει σπίτι τηρεί όλες τις προϋποθέσεις, με τη μόνη διαφορά ότι είναι μαύρος. Οι διάλογοι είναι ευφυέστατοι, με κεντρικό σημείο το ρατσισμό. Ρατσισμός που προκύπτει από άτομα που δεν είναι ρατσιστές. Και αυτό το κάνει ακόμα πιο κωμικό.

Έρωτας αλά Ισπανικά του Emilio Martínez Lázaro: όταν μία νεαρή, φλογερή και γεμάτη άσβεστο πάθος Βάσκα κάνει ένα σχεδόν one night stand με έναν Σεβίλλιάνο και υπερήφανο Ανδαλουσιανό, εκείνος θα την ερωτευτεί παράφορα. Την επομένη, εκείνη θα επιστρέψει στην πόλη της και εκείνος θα την ακολουθήσει για να της δώσει την τσάντα της, που την ξέχασε αλλά και να την κάνει να τον ερωτευτεί.

Στη Χώρα των Βάσκων θα αναγκαστεί να παραστήσει τον αρχηγό των τοπικών ανταρτών- αναρχικών αλλά και τον μελλοντικό σύζυγο της νεαρής, μετά την απροσδόκητη επίσκεψη του πατέρα της. Η ταινία είναι πολύ ευχάριστη με ωραίο χιούμορ, φωτογραφία και ερμηνείες. Και φαντάζομαι ότι αν είσαι Ισπανός πιάνεις όλα τα αστεία. Ακόμα και αν δεν είσαι όμως, αυτός ο απαγορευτικός έρωτας είναι όσο πιο τραγελαφικός γίνεται.

Για τη The grand seduction (O αξέχαστος μήνας ελληνικά) σας έχω ξαναπεί. Πανέξυπνο σενάριο, πρωτότυπο, λιτό και απέριττο. Η φωτογραφία εξαιρετική και οι ερμηνείες όσο πιο καθημερινές γίνονται. Υπέροχη δουλειά σε μία προσπάθεια μίας ολόκληρης κοινότητας να επιβιώσει στο έλεος της οικονομικής κρίσης. Μικροαπατεωνιές από όλους τους κατοίκους, έρωτας, φιλία και ένα αισιόδοξο μήνυμα είναι χαρακτηριστικά στοιχεία, που σε κερδίζουν ως θεατή.

Στα πιο γνωστά και προβεβλημένα φιλμ της χρονιάς, το The Grand Budapest Hotel. Η ταινία είναι κωμωδία αλλά αλά Wes Anderson. Το οποίο σημαίνει σχεδόν καρτουνίστικη. Τις εντυπώσεις σίγουρα κλέβει ο 18άχρονος πρωταγωνιστής Zero κατά κόσμον Tony Revolori αλλά και η ερμηνεία του Ralph Fiennes ως καρικατούρα ενός γόη ζιγκολό με στιλ μόνο για ηλικιωμένες κυρίες, πλούσιες και… ξανθές.

Η ταινία έχει παραδειγματική φωτογραφία και σκηνοθεσία. Η μουσική είναι υπέροχη, στην οθόνη παρελάυνουν πληθώρα ηθοποιών a-list: ο Adrien Brody ως ψυχωτικός και αλκοολικός κληρονόμος, ο Willem Dafoe, ως ο πληρωμένος δολοφόνος και τσιράκι του, ο Jeff Goldblum, εκτελεστής της διαθήκης της υπέροχης και σχεδόν αγνώριστης Tida Swinton, η γοητευτική Léa Seydoux, ο αγαπημένος μου Harvey Keitel, ο Jude Law, o Bill Murray, o Edward Norton στο ρόλο του αστυνομικού, που προσωπικά η ερμηνεία του με ξένισε λίγο (αλλά το προσπέρασα), και άλλοι πολλοί.

Από την άλλη, το Chef του Jon Favreau, με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο και αμέτρητους πρωτοκλασάτους φίλους του (Sofía Vergara, John Leguizamo, Scarlett Johansson, Duston Hoffman, Robert Downey Jr.) ως κομπάρσους στην ουσία δίπλα του με απογοήτευσε οικτρά, χωρίς καν να έχω μεγάλες απαιτήσεις.

Ένας σεφ τσακώνεται με έναν blogger, κορυφή στην κριτική εστιατορίων και αναγκάζεται να παραιτηθεί απο το εστιατόριο που δουλεύει. Παράλληλα είναι χωρισμένος από τη Sofia Vergara, έχει και τα τυχερά του με τη Johansson - μα έλεος κύριε Favreau μου, δε γίνεται πιστευτό ακόμα και αν είστε ο σκηνοθέτης- έχει και έναν γιο που τον απογοητεύει επειδή δουλεύει πολύ.

Όταν απολύεται αγοράζει μία καντίνα, μαγειρεύει, γίνεται πάλι διάσημος και τα ξαναβρίσκει με γυναίκα και παιδί, το οποίο παρεμπιπτόντως τον μυεί και στο χώρο του twitter. Καμία έκπληξη σεναριακή, καμία ιδιαίτερη προσοχή σε ερμηνείες παντελώς αδιάφορες, σκηνοθετικά πιο αναμενόμενο πεθαίνεις και όχι- επιμένω- δεν είναι κωμωδία. Τώρα γιατί ο Jon Favreau είναι υποψήφιος για καλύτερος ηθοποιός σε κωμωδία στα Critics’ Choice Awards, ακόμα απορώ.

Αντίθετα, το St. Vincent του Theodore Melfi με τον Bill Murray, τη Naomi Watts, τη Melissa McCarthy και τον υπέροχο πιτσιρικά Jaeden Lieberher, είναι μία πολύ καλή ταινία χάρη στον Murray. Η ταινία δεν είναι καθαρή κωμωδία. Είναι κομεντί ναι, με μία δραματική σεναριακά βάση. Μία ανύπαντρη μητέρα, με ένα παιδί αναγκάζεται να προσλάβει ως baby sitter έναν τζογαδόρο, κατεστραμμένο γείτονα, που τον κυνηγούν οι τοκογλύφοι.

Ο ρόλος και φυσικά η ερμηνεία του Murray σίγουρα σώζουν το έργο. Η χημεία του με τον πιτσιρικά είναι πάρα πολύ καλή. Η McCarthy έχει πολύ μικρό ρόλο για να προλάβεις να δεις κάτι διαφορετικό από αυτό που περιμένεις, άρα περνά αδιάφορη και η Watts ως έγκυος, πόρνη από  την πρώην Σοβιετική Ένωση (αν θυμάμαι καλά), απλά υποδύεται έναν παρατραβηγμένο ρόλο. Όλο το σενάριο, στηρίζεται και επιβιώνει λόγω του Murray, ο οποίος είναι υπέροχος. Ωστόσο, αυτό που σου μένει από την ταινία δεν είναι σε καμία περίπτωση το γέλιο, αλλά μία γλυκόπικρη αίσθηση αδικίας και δικαίωσης πολύ αργά όμως, της ζωής.

Το 'χω πει και θα συνεχίζω να το λέω ότι η χειρότερη κωμωδία για το 2014 με σοβαρές πιθανότητες να είναι και η χειρότερη στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά είναι το απογοητευτικότατο Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις στην Άγρια Δύση. Το σενάριο θα μπορούσε να σταθεί – υπό πολλές, πάρα πολλές συνθήκες και προϋποθέσεις- και λέγοντάς το αυτό κάνω τεράστια υποχώρηση, πιστέψτε με.

Οι ηθοποιοί είχαν τα φόντα: Charlize Theron, Amanda Seyfried, Liam Neeson. Οk, δεν είναι και η επιτομή του γέλιου αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ωστόσο, ο Neil Patrick Ηarris με καταρράκωσε ως θεατή όχι για την ερμηνεία του αλλά για την επιλογή του να παίξει στην ταινία. Για την υποκριτική δεινότητα, ούτε μπάινω στον κόπο να ασχοληθώ, μετά από αυτό που είδα.

Και πιστέψτε με, δε γίνομαι καθόλου κακιά, ούτε καν υπερβολική. Ίσα ίσα και λίγα λέω για μία ντροπιαστική παραγωγή που υποσχόταν πολλά. Seth MacFarlane σε σκηνοθεσία, σενάριο και πρωταγωνιστικό ρόλο. Και το συμπερασμα είναι ένα: σίγουρα δε χωρούν 2 καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]