Ένατο album για τον βασιλιά της πρόκλησης, που υιοθετεί την περσόνα του “Χλωμού Αυτοκράτορα” και έχοντας πλέον σοκάρει όσο περισσότερο μπορούσε, αλλάζει μουσική κατεύθυνση και παρουσιάζεται ώριμος και χαμηλών τόνων.

Από έναν από τους πιο μισητούς ανθρώπους στις συντηρητικές τάξεις των Η.Π.Α. τις περασμένες δεκαετίες, και αποδιοπομπαίος τράγος για τη “διαφθορά” της άβουλης νεολαίας, ο Marilyn Manson αποτελεί έναν καλλιτέχνη που δε φοβήθηκε να χτυπήσει τις βάσεις της θρησκείας, της οικογένειας και της εθνικής ταυτότητας των συμπατριωτών του, να τους δείξει το πρόσωπο του τρόμου και του γκροτέσκου, μέσα από albums και videoclips που πλέον έχουν περίοπτη θέση στο industrial rock κίνημα.

Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας όμως, η έμπνευση έμοιασε να στερεύει, και οι οπαδοί φαίνονταν να παραδέχονται ότι ο άλλοτε “God Of Fuck” παρέδωσε τα όπλα, και πως ότι ήτανε να κάνει το έκανε.

Μάλλον αυτό κατάλαβε και ο ίδιος, και στα 46 του χρόνια πλέον, αποφάσισε να μας γνωρίσει μια νέα πλευρά του. Με έμπνευση από τη dark folk, τους αργούς ρυθμούς και τους κατεβασμένους τόνους, αφήνει πίσω τις μεταλλικές κιθάρες και τα ηχητικά σφυροκοπήματα.

Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα είναι και το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε από αυτό το album, το “Third Day of A Seven Binge”, ίσως το καλύτερο κομμάτι του που έχουμε ακούσει τελευταία, ένα εφιαλτικό ταξίδι σε μια προσωπική κάθοδο, όπως μόνο ο Manson μπορεί να το περιγράψει. Το δεύτερο single “Deep Six” θυμίζει τις παλιές εποχές, είναι σαφώς πιο “μπιτάτο” και προορίζεται για να γίνει hit.

Οι  καλές στιγμές είναι όμως φυσικά αυτές που ο Manson μας συστήνει την αγάπη του για τα blues, όπως στο εναρκτήριο “Killing Strangers”.  Υπάρχουν και άλλες καλές στιγμές όπως το “The Mephistopheles of Los Angeles”,  ή το ατμοσφαιρικό “Odds Of Even”  που κλείνει τον δίσκο. Τα υπόλοιπα όμως περνάνε μάλλον αδιάφορα, από το “Cupid Carries A Gun”, που στις παλιές εποχές θα το ακούγαμε ως ένα b-side σε κάποιο single του, ή το “Warship My Wreck”, που το ξεχνάς με το που το έχεις ακούσει.

Σε γενικές γραμμές ο Marilyn Manson, είναι ένας καλλιτέχνης που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα. Το “Pale Emperor” δεν αποτελεί την κορυφαία του στιγμή, μπορεί μάλιστα να ξενίσει ή να “ξενερώσει” το πιστό του κοινό.  Η πιο “ώριμη” στροφή στη μουσική του όμως μας αρέσει, και παρότι οι δόξες του παρελθόντος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί,  μας έκανε να τον αγαπήσουμε ξανά.

Album: The Pale Emperor

Καλλιτέχνης: Marilyn Manson

Label: Hell, etc

Βαθμολογία: 6/10

Ροζίνα Αράπη