Δε μιλάω για ταινίες, που κατέληξαν (αχ, γιατί;) να γίνουν τηλεοπτικές σειρές. Μιλάω δυστυχώς για επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές που έζησαν μέρες δόξας και έμελλε να αμαυρωθούν από κάποιο remake (ή και spin off), που κάποιοι βρήκαν καλή ιδέα. Αλλά φυσικά…δεν ήταν.

Παράδειγμα πρώτο: The Love Boat: The Next Wave. Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνεις για τι «πατάτα» μιλάμε. Εάν δεν το γνωρίζετε, μη στενοχωριέστε. Το αντίθετο μάλιστα. Να χαίρεστε που δεν πέσατε θύμα (μακάρι να είχαμε όλοι την τύχη σας) της άσκοπης σπατάλης του αδυσώπητου χρόνου. Να φανταστείτε ότι ούτε καν το επεισόδιο Reunion, όπου εμφανίστηκε όλο το original cast του πραγματικού Love Boat δεν κατάφερε να κρατήσει τη σειρά. Και κάπως έτσι ευτυχώς το πλοίο αυτό ναυάγησε. Απορίας άξιο, πώς κατάφερε να κλείσει 2 σεζόν.

Ιεροσυλία. Αυτό ακριβώς ήταν ο Ιππότης της Ασφάλτου του 2008. Άντεξε μία σεζόν και πολύ ήταν. Μα σε ποιο τηλεοπτικό σύμπαν θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιος άλλος τον Κιτ παρά ο David Hassellhoff;

Το Joey δεν ήταν ακριβώς remake. Ήταν ένα spin off, όπου ένας χαρακτήρας μίας σειράς συνεχίζει δηλαδή την πορεία του και μετά το τέλος της με δική του ιστορία. Μόνο που η ιστορία του Joey ήταν ολότελα απογοητευτική. Τόσο που σε εκνεύριζε. Σε θύμωνε και σίγουρα δε σου θύμιζε τον κλασικό, αστείο Joey από τα Φιλαράκια, παρά τις καταπιεστικές σεναριακές απόπειρες των ίδιων, επαναλαμβανόμενων υποτίθεται αστείων. Κοινώς, το πολύ το Κύριε Ελέησον, το βαριέται και ο …θεατής.

Το 90210, remake του πρωτότυπου Beverly Hills 90210, της Donna, της Brenda και των άλλων παιδιών (ναι και της κυρία Walsh) αν και προσωπικά δεν άντεξα να δω ολόκληρο …επεισόδιο, κράτησε 7 σεζόν. Αυτό το λες και επιτυχία. Με αυτό δεδομένο κάποια κεφάλια της παραγωγής είπαν «δεν κάνουμε και το καινούριο Melrose;». Πολύ κακή ιδέα. Πάρα πολύ κακή ιδέα. Που όμως υλοποίησαν. Μία σεζόν κράτησε που ούτε η κυρία Heather Locklear, η ίδια δηλαδή η ιδιοκτήτρια των bungalows δε μπόρεσε να αναστήσει.

Η σειρά που θα σας πω αμέσως κράτησε μόλις 4 επεισόδια. Για τέτοια επιτυχία μιλάμε. Κι όμως είναι το remake του Charlie’s Angles, δηλαδή οι Άγγελοι του Τσάρλι το 2011. Το να βάλεις μία μελαχρινή, μία ξανθιά και μία καστανομάλλα να πρωταγωνιστούν, δε σημαίνει ότι μπορούν να προκαλέσουν την επιτυχία των Kate Jackson, Farrah Fawcett και Jaclyn Smith.

Και φτάσαμε στα δικά μας. Την απόλυτη ντροπή της ελληνικής τηλεόρασης, που ακόμα με στοιχειώνει. Θυμάστε μια σειρά που την έλεγαν «Άνω Κάτω»; Πολύ παιδεύτηκα μέχρι να θυμηθώ τον τίτλο, παρεμπιπτόντως. Αυτή η κωμική – όπως διαφήμιζαν- σειρά του Αντένα προβλήθηκε το δύστυχο έτος 2000. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε ως λαός δηλαδή την αλλαγή του νομίσματος από δραχμή σε ευρώ (ξεπούλησαν τα κομπιουτεράκια στην τρίτη ηλικία τότε) είχαμε και να αντιμετωπίσουμε την ελληνική εκδοχή από τα Φιλαράκια. Που το άνω κάτω  ως τίτλος περισσότερο παραπέμπει στις επιδράσεις που είχε η σειρά στο στομάχι του θεατή, παρά σε μία ατυχέστατη και ανέμπνευστη προειδοποίηση για κωμικές καταστάσεις.

Οϊμέ! Γιατί αν δεν πάει εδώ ένα επιφώνημα τραγωδίας, που πάει; Η σειρά αυτή έλεγε στην περίληψη «Έξι κεφάτοι νέοι, τρεις άντρες και τρεις γυναίκες ζουν στην ίδια πολυκατοικία, έχουν τα ίδια στέκια και βιώνουν μαζί τα αισθηματικά, τα επαγγελματικά αλλά και τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας νέος άνθρωπος στη σημερινή Αθήνα». Μπούρδες έχω να πω και συγνώμη κιόλας.

Αν οι δημιουργοί από τα original Φιλαράκια ήξεραν ότι θα πάθαιναν τέτοια συμφορά χιλιάδες μίλια μακριά, ούτε που θα σκεφτόταν να πάρουν την Aniston και την παρέα της τηλέφωνο. Η σειρά ήταν το λιγότερο ντροπιαστική, η κωμωδία παρερμηνεύτηκε ως αβάσταχτη ελαφρότητα της βλακείας και οι έξι νέοι περιστρέφονταν γύρω από έναν μίζερο και αφόρητο για τα ανθρώπινα μάτια έρωτα του Χρήστου Πλαϊνη για τη Μαρί Κωνσταντάτου τότε, Κυριακού πλέον. Όπου Μαρί βλέπε Aniston. Έλεος. Λυπηθείτε μας.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]