Χθες είπα να παρακολουθήσω την πρεμιέρα του The slap. Είχε πολυδιαφημιστεί (έκανε και κρύο πού καιρός για βόλτες), ό,τι πρέπει δηλαδή για λίγη τηλεόραση.

Αλλά πολύ χλιαρό ήταν το χαστούκι αυτό και δεν τρελάθηκα κιόλας για να πω την αλήθεια. Θα αρχίσω όμως χωρίς γκρίνια και διεκρινίζοντας ότι μιλάω για τη σειρά και μόνο. Για το πρώτο επεισόδιο, χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο. Τα θετικά στοιχεία λοιπόν. Πολύ καλό καστ ηθοποιών, με την Uma Thurman ως κράχτη (που φαντάζομαι θα διαδραματίσει πιο σημαντικό ρόλο από κάποια που λιγουρεύεται τον συμπρωταγωνιστή της), όμορφη φωτογραφία και συμπαθητική σκηνοθεσία. Η ιστορία από το βραβευμένο βιβλίο του Χρήστου Τσιόλκα, είναι ένα…χαστούκι στην κοινωνία της Αμερικής/ Αυστραλίας (Δυτικού κόσμου να το πούμε) και τις αντιθέσεις της με την πιο ανατολίτικη – δική μας- οπτική στη διαπαιδαγώγηση και στη συμπεριφορά αλλά μέχρι εκεί.

Αυτά ήταν τα καλά (λέμε τώρα). Και αυτά που με πείραξαν: πρώτον, και φαντάζομαι πολλούς τους ενόχλησαν, τα άθλια ελληνικά τριτοτέταρτης γενιάς μεταναστών, που έπρεπε να διαβάσω τη μετάφραση για να καταλάβω τι λένε. Η υπερβολή της Ελληνίδας μάνας με τα φαγητά. Ναι, υπάρχει ως φαινόμενο αλλά όχι και τόσα τάπερ από το πορτ παγκάζ πια. Έχουν αλλάξει οι εποχές και η διαιώνιση ενός τέτοιου στερεότυπου περισσότερο εξυπηρετεί τις ανάγκες μίας ξεχειλωμένης κωμωδίας τύπου My Big Fat Greek Wedding παρά  μιας κοινωνικής (και καλά) βραβευμένης νουβέλας/ τηλεοπτικής μεταφοράς.

Στα κατά και ο υπερβολικός ρόλος του επιτιθέμενου Zachary Quinto στο κακομαθημένο όπως παρουσιάζεται πιτσιρίκι, ο οποίος μόνο που δεν άρπαξε το ρόπαλο για να χτυπήσει τον μικρό. Ακόμη και η δραματικότητα της σκηνής δε σε άφηνε να ανατριχιάσεις. Και αν αυτή η σκηνή –κλειδί σε έκανε να είσαι σχεδόν αδιάφορος (εντάξει το περιμέναμε κιόλας το χαστούκι) τότε πότε θα συγκλονιστώ;

Virginia Sherwood/NBC / Photo courtesy NBC

Και για να είμαι πιο σαφής, η προβολή του χαρακτήρα αυτού, ενός υλιστή μετανάστη τρίτης γενιάς, που φαίνεται εριστικός, αγροίκος, προκλητικός, επιδειξιομανής, εξυπνάκιας, με μόνη αξία το χρήμα (ύφος "που παρκάρω το όχημα;") και υπονοούμενα για το ποιόν του δε μου έκανε καμία αίσθηση. Ούτε καν κακή. Σαν μία επανάληψη παλαιότερων χρόνων, με καλύτερη όμως ερμηνεία αλλά χωρίς εκπλήξεις.

Στον αντίποδα, η περίπτωση της παράνομης φαντασιακής σχέσης του πολύ καλού αν και αδυνατισμένου πρωταγωνιστή Peter Sarsgaard με την ανήλικη baby sitter. Μπορεί να εξυπηρετεί την ιστορία στη συνέχεια αλλά για πρώτες εντυπώσεις μιλάμε τώρα. Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο μάλιστα, η σκηνοθέτις απέτυχε να μεταφέρει αυτό το πάθος της ονειροπόλησης και της επιθυμίας για παράνομη σχέση. Το φαντασιακό ούτε καν είχε την ευκαιρία να υπονοηθεί.

Ωστόσο, ο ίδιος στο ρόλο του καλού οικογενειάρχη, συζύγου, γιου και ελληνοαμερικανού είναι αρκετά καλός. Πράος, αμέτοχος, ένας σχεδόν κοιμισμένος Kevin Spacey του American Beauty, αρκετά πριν την έκρηξη. Σε αυτόν τον χαρακτήρα ποντάρω την ανατροπή. Γιατί η μόνη ανατροπή που είδα, ήταν ότι το χαστούκι τους χάλασε το πάρτι. Σιγά το πράγμα.

Για ανατροπή ποντάρω και στην καλλιτέχνη τύπου NuWave χίπη, υπερπροστατευτική μάνα, που υποδύεται η Melissa George και ομολογουμένως περίμενα μία πιο επιθετική αντίδραση. Όσο για τη σύζυγο της υπόθεσης την Thandie Newton, το μόνο θέμα που αναδείχτηκε είναι ότι δεν τα πάει καλά με την πεθερά της. Χιλιοειπωμένο και κουραστικό.

Τέλος, από τα ενοχλητικά της σειράς ήταν και ο αφηγητής. Γιατί χρειάζεται να μου λες πράγματα που μπορώ να καταλάβω; Ή ακόμα χειρότερα γιατί χρειάζεται να με προϊδεάζεις και να μου δίνεις σερβιρισμένο spoiler; Η αφήγηση μου θύμισε παλιές καλές εποχές που δεν ήξερα ανάγνωση και γραφή και μου διάβαζαν παραμύθι. Αλλά πλέον ξέρω και να διαβάζω και να γράφω, μη μου το χαλάς. Και δώσε μου κάτι παραπάνω στο δεύτερο επεισόδιο. Γιατί αν είναι σαν το πρώτο (εισαγωγή στην εισαγωγή με λίγο από φαγοπότι) δεν θα αντέξω. Οι τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια με έχουν καλομάθει βλέπεις.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]