Η Julianne Moore, αναντίρρητα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του αμερικάνικου κινηματογράφου σε ερμηνευτικό επίπεδο ενώ, προσωπικά μιλώντας, ίσως είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός και πάντα το να βλέπω το όνομά της στο καστ μιας ταινίας με χαροποιεί.

 Αλλά κατά τη γνώμη μου, φέτος το Όσκαρ δεν έπρεπε να της δοθεί, από τη στιγμή που κοντραριζόταν με τη μεγαλύτερη -μέχρι αυτή την ώρα- στιγμή της Rosamund Pike. Όχι επειδή στο Still Alice δεν καταθέτει μια απόλυτα ρεαλιστική ερμηνεία  που αποδεικνύει για μια ακόμα φορά το εκτόπισμά της, αλλά επειδή το να σε θυμούνται ως ταλέντο σε μια κακή ταινία δε λέει τίποτα για τη «μεγαλειότητά» σου.

Το Still Alice είναι μια από αυτές τις «ευαίσθητες» ταινίες που στοχεύουν στη συγκίνηση μέσω ενός προβλήματος και όχι στην ευαισθητοποίηση. Για μια ακόμα φορά, αυτοί που δείχνουν να υποφέρουν από την-υπαρκτή και πλήρως σοβαρή-  ασθένεια είναι άτομα της ανώτερης τάξης, με τα προνόμια που το κοινωνικό τους στάτους προσφέρει. Που όλοι καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα του ζητήματος τους και κανείς δεν τα κάνει πέρα αλλά εξακολουθούν να τα σέβονται και φροντίζουν για την καλύτερη δυνατή περίθαλψη τους.

Άγιο το υγειονομικό σύστημα, άγια η αγορά εργασίας, άγιος ο θεσμός της οικογένειας που δεν εγκαταλείπει ποτέ τον πάσχοντα, όσο και να τον πικραίνει το πρόβλημά του. Θέτω μια καίρια ερώτηση: εφόσον όλα τα παραπάνω δείχνουν να βαίνουν καλώς και όλοι καταπίνουν αυτό το «χάπι» χωρίς νερό, πόσο ρεαλιστικό και ευγενές στο σκοπό του μπορεί να θεωρηθεί το φιλμ; Όταν όλη την ώρα άπαντες βουρκώνουν με την προσπάθεια και κανένας δεν εγκαταλείπει το πλήρωμα, όταν δεν υπάρχει (πλην της συναισθηματικής) καμία απολύτως επίδραση στην κατάσταση των μελών της οικογένειας, τα οποία συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα apple laptop τους, πόσο κοινωνική μπορεί να θεωρείται;

Όταν στο παρελθόν έχουμε δει τη Bjork στο Χορεύοντας Στο Σκοτάδι να θυσιάζει εαυτόν και να μαστιγώνεται από τη μισαλλοδοξία; Όταν στο Amour του Haneke είναι εμφανής η φθορά που προκαλείται μέσω ενός σοβαρού προβλήματος; Και όχι, με το να πλαισιώνεται από την αταλαντοσύνη των φρικτών Alec Baldwin και Kristen Stewart δε δείχνει την ικανότητα της Moore, αλλά το τι σημαίνει ηθοποιός και τι μαϊντανός. Ένα Όσκαρ που φαίνεται σα να κλέβεις εκκλησία.

Εκβιαστικό και μέτριο στην εκτέλεση, αποδεικνύει για μια ακόμα φορά την προτίμηση της Ακαδημίας στη βράβευση του ηθικού «φαίνεσθαι» και όχι του «είναι», την απαρέγκλιτη θέση της στα γρανάζια του συστήματος, γεγονός που καμία Moore δεν μπορεί να το απαλείψει.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε από το youtube.

Σκηνοθεσία: Richard Glatzer, Wash Westmoreland. Πρωταγωνιστούν: Julianne Moore, Alec Baldwin, Kristen Stewart. Στους κινηματογράφους από τη Feelgood Entertainment.

Φοίβος Κρομμύδας