Πίσω από το γλυκό της πρόσωπο και το «ζεστό» της χαμόγελο, η Χίλαρι Σουάνκ κρύβει πλέον μια καταξιωμένη ηθοποιό που έχει σφραγίσει την καριέρα της και το ταλέντο της και με την επιβράβευση της Ακαδημίας.

Με επώνυμο γερμανικής... καταγωγής, η Χίλαρι Σουάνκ γεννήθηκε στη Νεμπράσκα, στις 30 Ιουλίου 1974. Η μητέρα της ήταν γραμματέας και πρώην χορεύτρια, ενώ ο πατέρας της αξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία και αργότερα πωλητής.

Μεγάλωσε σε ταπεινή οικογένεια, ενώ όταν ήταν ακόμη παιδί, οι γονείς της ζούσαν σε τροχόσπιτο, στην Ουάσιγκτον. Σε μικρή ακόμη ηλικία, όπως έχει δηλώσει η ίδια, ένιωθε ότι αυτό το επάγγελμα της ταίριαζε, αφού αισθανόταν παρείσακτη σε οποιαδήποτε δραστηριότητα δεν περιλάμβανε κάποια προβολή ταινίας ή ανάγνωση βιβλίου. Στα 9 της μάλιστα, έκανε την πρώτη της εμφάνιση ως πρωταγωνίστρια στη θεατρική παράσταση «The Jungle book», ενώ σε όλα τα σχολικά της χρόνια, φάνηκε πολύ δραστήρια όσον αφορά τα θεατρικά δρώμενα.

Μαζί με τις υπόλοιπες δραστηριότητές της, η Σουάνκ ήταν επίσης καλή κολυμβήτρια, λαμβάνοντας μέρος σε διαγωνισμούς και κερδίζοντας διακρίσεις. Στα 13, όμως, οι γονείς της χώρισαν και η μητέρα της, η οποία τη στήριζε στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός, μετακόμισε στο Λος Άντζελες προκειμένου να βοηθήσει την κόρη της να πετύχει. Τα πράγματα βέβαια δεν ήταν εύκολα, αφού πέρασε καιρός μέχρι η μητέρα της να μαζέψει αρκετά χρήματα και να νοικιάσει ένα διαμέρισμα. Αργότερα παράτησε το λύκειο, προκειμένου να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική, ενώ η ίδια περιγράφει την μητέρα της ως έμπνευση τόσο στην καριέρα της, όσο και στη ζωή της.

Η προ… Όσκαρ εποχή

Από το 1990 ως το 1992 η Σουάνκ πήρε μέρος σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές, προκειμένου να μπει με μικρά και σταθερά βήματα στο χώρο. Το 1992 ήρθε και ο πρώτος της κινηματογραφικός ρόλος στην teen movie «Μπάφι, κυνηγός βρικολάκων» και μετά από κάποια περάσματα σε τηλεοπτικές σειρές και πάλι, κατέκτησε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο το 1994 στο «The next Karate Kid», παίρνοντας κατά μία έννοια τη θέση του Ραλφ Μάτσιο, ως μαθητευόμενη του κυρίου… Μιγιάγκι (Πατ Μορίτα). Η ταινία ήταν η τέταρτη της σειράς «Karate Kid» που μεσουράνησε στα ‘80s και η Σουάνκ βρήκε ευκαιρία να αναδείξει το πλούσιο παρελθόν της στη γυμναστική και τον αθλητισμό.

Το 1995 έχει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στην κομεντί «Quiet days in Hollywood», ενώ μετά πρωταγωνιστεί σε τηλεταινίες, μέχρι το 1997 και το «Kounterfeit», πλάι στον Βρετανό ηθοποιό Μπρους Πέιν.

Ακολουθούν και πάλι κάποιες τηλεοπτικές σειρές, ανάμεσά τους και η πασίγνωστη στην Ελλάδα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς», όπου η Χίλαρι μπαίνει για λίγο στην παρέα του Μπράντον και της Κέλυ ως ανύπαντρη μητέρα. Με το τέλος της συνεργασίας της με τη σειρά η Χίλαρι δήλωσε ότι ήταν απογοητευμένη, καθώς αρχικά η συμφωνία ήταν για 2 χρόνια, αλλά έληξε μετά από 16 επεισόδια και η νεαρή ηθοποιός πίστεψε ότι αν δεν είναι καλή για τα «Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς», τότε δεν είναι καλή για τίποτα. Δεν ήξερε, όμως, ακόμη την επόμενη χρονιά θα κέρδιζε το Όσκαρ καλύτερης ηθοποιού και μάλιστα ως… αγόρι.

Το Όσκαρ και η συνέχεια

Η αποδέσμευσή της από τον τηλεοπτικό της ρόλο στο Μπέβερλι Χιλς της έδωσε την ευκαιρία το 1999 να περάσει από οντισιόν για την ταινία «Boys don’t cry» ως Μπράντον Τίνα. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που αφορούν ένα αγόρι -το οποίο όμως γεννήθηκε κορίτσι- και βιάστηκε και δολοφονήθηκε από γνωστούς του άντρες, όταν μαθεύτηκε η πραγματικότητα. Η Χίλαρι στο ρόλο του αγοριού ήταν συγκλονιστική και η Ακαδημία την βράβευσε με το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου, ενώ κέρδισε επίσης και Χρυσή Σφαίρα. Για τις ανάγκες του ρόλου η ίδια μείωσε το ποσοστό λίπους του σώματός της κατά 7% κι απ’ ότι αναφέρεται, η ίδια πληρωνόταν μόνο 75 δολάρια την ημέρα, κερδίζοντας τόσο λίγα χρήματα από αυτή την ταινία, που δεν την έφταναν ούτε για να κάνει ιατροφαρμακευτική ασφάλεια.

Το 2000 την βρίσκουμε με την Κέιτ Μπλάνσετ, την Κέιτι Χολμς και τον Κιάνου Ριβς στην ταινία μυστηρίου «Το χάρισμα», ενώ το 2002 συντροφεύει τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπιν Ουίλιαμς στο καστ του «Insomnia» του Κρίστοφερ Νόλαν.

Επόμενη σημαντική στάση στην καριέρα της είναι το 2004, το οποίο τη βρίσκει να συνεργάζεται με τον Κλιντ Ίστγουντ σε ρόλο πρωταγωνιστή, αλλά και σκηνοθέτη και την ίδια να επιδίδεται πάλι σε ένα πιο άγριο σπορ αυτή τη φορά, στο μποξ. Η ταινία της χάρισε το δεύτερό της Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου, ενώ Όσκαρ κέρδισε και ο Κλιντ Ίστγουντ ως σκηνοθέτης, αλλά και ο συμπρωταγωνιστής της Μόργκαν Φρίμαν. Για τις ανάγκες του συγκεκριμένου ρόλου, η Σουάνκ αυτή τη φορά προπονήθηκε σκληρά και πήρε περίπου 10 κιλά μυϊκού ιστού, ενώ η ίδια δεν μπορούσε να πιστέψει ότι και τις δύο φορές που προτάθηκε για Όσκαρ, τελικά το κέρδισε. Διατήρησε, όμως, το χαμηλό της προφίλ και συνέχισε να δουλεύει ως επαγγελματίας.

Το 2006 παίρνει μέρος σε ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ του Μπράιαν Ντε Πάλμα, τη «Μαύρη ντάλια» στο πλευρό του Τζος Χάρτνετ, του Άαρον Έκχαρτ και της Σκάρλετ Γιόχανσον και το 2007 πρωταγωνιστεί σε 3 ταινίες, με πιο σημαντική τη δραματική κομεντί «P.S. I love you» στο πλευρό του Τζέραρντ Μπάτλερ, δείχνοντας το πιο συμπαθητικό της πρόσωπο και συγκινώντας κάθε νεαρή κοπέλα – κι όχι μόνο – απανταχού, καθώς γίνεται χήρα μόλις στην ηλικία των 30. Οι κριτικές είναι ευνοϊκές και η ταινία αποτελεί εμπορική επιτυχία.

Λίγο πριν φύγει η δεκαετία, το 2009, πρωταγωνιστεί στο «Amelia» μαζί με τον Ρίτσαρντ Γκιρ και τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, ερμηνεύοντας την συγγραφέα, πρωτοπόρο της αεροπορίας και υπέρμαχο των δικαιωμάτων των γυναικών, Αμέλια Έρχαρτ, κερδίζοντας βραβείο καλύτερης ηθοποιού από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Χόλιγουντ.

Το 2010 την βρίσκουμε στο «Τεκμήριο ενοχής» ως μόνη μητέρα που προσπαθεί να εκπροσωπήσει στο δικαστήριο τον αδερφό της, ο οποίος κατηγορείται για δολοφονία.

Η τελευταία της ταινία είναι το θρίλερ «The resident» με τον Τζέφρι Ντιν Μόργκαν, ενώ έχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματα και για το «New year’s eve» με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, τον Άστον Κούτσερ, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο κ.ά., το οποίο θα προβληθεί στη μεγάλη οθόνη από τον Δεκέμβριο του 2011.

Σήμερα, η Χίλαρι Σουάνκ διατηρεί σχέση με τον ατζέντη της, Τζον Καμπίσι, μετά από το γάμο της με τον Τσαντ Λόου το 1997, ο οποίος διήρκησε μέχρι το 2006 και πιστεύει ότι στη ζωή, η έννοια της οικογένειας είναι η πιο σημαντική. «Αν δεν είμαστε εκεί για τους δικούς μας ανθρώπους, τότε ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής μας;» δηλώνει η ίδια.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Buffy the vampire slayer» (1992), «The next karate kid» (1994), «Quiet days in Hollywood» (1995), «Kounterfeit» (1997), «Heartwood» (1998), «Boys don’t cry» (1999), «The gift» (2000), «The affair of the necklace» (2001), «Insomnia» (2002), «The core» (2003), «11:14» (2003), «Red dust» (2004), «Million dollar baby» (2004), «The black Dahlia» (2006), «Freedom writers» (2007), «The reaping» (2007), «P.S I love you» (2007), «Birds of America» (2008), «Amelia» (2009), «Conviction» (2010), «The resident» (2011).