Αν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο από το να μιλήσεις για μια καλή ή μια κακή ταινία προσπαθώντας να μεταφέρεις την πλήρη εικόνα, αυτό είναι το να μιλήσεις για μια μέτρια ταινία. Γενικώς.

 Όχι απλά να τεκμηριώσεις γιατί είναι μέτρια, μα να πεις κάτι εν γένει για αυτή, καθώς το νοητό της αποτύπωμα στα αυλάκια του εγκεφάλου παραείναι αχνό για να αποκρυσταλλωθεί μια συγκεκριμένη άποψη. Αυτό συμβαίνει και με τη Γυναίκα Από Χρυσό, μια ταινία που ναι μεν έχει τα καλά της, μα παραείναι άχρωμη προκειμένου να ειπωθεί γι’ αυτήν το κάτι παραπάνω.

Κινούμενη σε ασφαλή μονοπάτια, σε μια προβλέψιμη και σίγουρα πολιτικώς ορθή πορεία, δεν καταφέρνει να περάσει στη σφαίρα του αξιομνημόνευτου, παρά μόνο από αυτούς που θα περιορίσουν τις κινηματογραφικές τους επιλογές στο ελάχιστο και κατά τύχη θα επιλέξουν να τη δουν. Τα θετικά της δεν είναι λίγα, μα κι αυτά δεν είναι αρκετά έντονα προκειμένου να της ανεβάσουν το επίπεδό της. Φερ’ ειπείν, η Helen Mirren για μια ακόμα φορά αποδεικνύει πως τα καλά κρασιά με τον καιρό αποκτούν μια ακόμα πιο μεστή γεύση, η ερμηνεία της παραμένει αξιολογότατη στο ρόλο που καλείται να πλαισιώσει. Η σκηνογραφία της ταινίας παραμένει απόλυτα πειστική και έχει κάτι από το πνεύμα των ημερών που απεικονίζει, έστω και αν αυτό συνεπάγεται το κυνήγι της σκιάς του ναζισμού με τρόπο παλαιακό και παραπάνω συναισθηματικό απ’ όσο θα έπρεπε να γίνεται εν έτει 2015. Και, συνολικά, παρά την ασφάλειά της, ικανοποιεί τους λάτρεις των ταινιών που διαδραματίζονται εκείνη την εποχή.

Robert Viglasky

Παρά τα συγκεκριμένα προτερήματά της, δεν παύει να είναι και μια ταινία με παρούσα την πληθώρα αχρείαστα τραβηγμένων σε διάρκεια σκηνών, από την άλλη. Το σενάριο δε δημιουργεί τις απαραίτητες κορυφώσεις και παραμένει σε μέτρια επίπεδα ενδιαφέροντος, διατηρώντας μόνο τα στοιχειώδη κίνητρα προκειμένου να συνεχίσει και να μην «παραιτηθεί» ποιοτικά. Και, όπως προείπαμε, αν και αληθινή ιστορία, η ανώτερη τάξη, σε όποια φυλή και να ανήκει, δεν είναι η κατάλληλη για να μιλήσει για τα δεινά της ανθρωπότητας, διότι άλλο να μιλήσει κανείς για τα χαμένα δικαιώματα κατά τα φυλετικά πογκρόμ και άλλο για έναν πίνακα του Κλιμτ που χάθηκε από την αστική οικογένειά του κατά τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Όσοι σκελετοί και αν κρύβονται πίσω από μια τέτοια ιστορία, η ισχύς της συναισθηματικής πρόσκρουσης δεν είναι η ίδια.Οι προαναφερθέντες λάτρεις των εν λόγω ταινιών (ή της Mirren) δεν έχουν λόγο να την αγνοήσουν. Οι υπόλοιποι, όμως –η πλειοψηφία, δηλαδή- ενδέχεται να τη βρουν έως και πληκτική.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Simon Curtis. Πρωταγωνιστούν: Helen Mirren, Ryan Reynolds, Katie Holmes. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας