Ο Κουέντιν Ταραντίνο μπαίνει στα λημέρια των χιονισμένων γουέστερν και εμείς εξετάζουμε πώς οδηγήθηκε εκεί.

Ο Κουέντιν Ταραντίνο επιμένει στα «πειραγμένα» γουέστερν. Μετά το «Django, ο τιμωρός» συνεχίζει να καταθέτει την ανατρεπτική ματιά του πάνω στο είδος. Φέτος τα Χριστούγεννα περιμένουμε το «The Hateful Eight» (κεντρική φωτό), με το οποίο ο σκηνοθέτης θα μπει στα λημέρια των γουέστερν στο χιόνι. Πάντα το καλύτερο κομμάτι στις ταινίες του Ταραντίνο είναι να αναζητάς τις επιρροές του, ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις ταινίες πάνω στις οποίες βασίστηκε αυτή τη φορά.

«Track of the Cat» (1954)

Μια δεκαετία πριν τη χρυσή εποχή των σπαγκέτι γουέστερν, ο Γουίλιαμ Γουέλμαν είχε φανταστεί πώς θα ήταν να έπαιρνε το είδος και να το τοποθετούσε στο χιόνι. Και δεν έμεινε απλά εκεί, αλλά εκμεταλλεύεται στο έπακρο το τοπίο τοποθετώντας τον άνθρωπο απέναντι στη φύση. Γιατί εχθρός εδώ δεν είναι κάποιος αδίστακτος κακοποιός αλλά ένας θρυλικός πάνθηρας. Ο Ρόμπερτ Μίτσαμ κουβαλάει στις πλάτες του αυτό το γουέστερν που εξελίσσεται σε ένα ερευνητικό οικογενειακό δράμα.

«Day of the Outlaw» (1959)

Ο Αντρέ ντε Τοθ πήρε όλα τα συστατικά ενός καλού γουέστερν και τα τοποθέτησε στα χιονισμένα βουνά, αποδεικνύοντας ότι η επιλογή της τοποθεσίας μπορεί να είναι το παν. Μια ομάδα παρανόμων αποφασίζει να περάσει το βράδυ της σε μια ήσυχη πόλη και όταν αρχίζουν τα μπλεξίματα, οι καουμπόι και οι απλοί χωριάτες θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν την απειλή. Ο Ρόμπερτ Ράιαν και ο Μπερλ Άιβς προσφέρουν δύο «ψαρωτικές» πρωταγωνιστικές ερμηνείες και παρά το ότι δεν ξεφεύγει από την κλασική φόρμα του είδους, μνημονεύεται μέχρι και σήμερα.

«The Great Silence» (1968)

Το αριστούργημα του Σέρτζιο Κορμπούτσι κατέχει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα υπόλοιπα σπαγκέτι γουέστερν, τοποθετώντας την υπόθεση όχι σε κάποια έρημο αλλά στο χιόνι. Είναι αρκετά πιο εγκεφαλικό από τα υπόλοιπα του είδους του και παίρνει το χρόνο του για να χτίσει την κορύφωσή του. Η ατμόσφαιρα είναι φανταστική και το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Κλάους Κίνσκι και Ζαν-Λουί Τρεντινιάν (ως ένας μουγγός χαρακτήρας με το όνομα Silence, δίνοντας διττή σημασία στον τίτλο του φιλμ) προκαλεί δέος ακόμη και σήμερα. Το στοιχειωτικό μουσικό θέμα του Ένιο Μορικόνε συγκαταλέγεται μέσα στις καλύτερες συνθέσεις του. Πολύ απλά: το «The Great Silence» είναι εικόνισμα για κάθε γουέστερν που έκτοτε επιλέγει τα παγωμένα τοπία.

«McCabe & Mrs. Miller» (1971)

Ο Ρόμπερτ Όλτμαν είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που κατανόησαν τόσο ριζικά και εις βάθος την αμερικανική κουλτούρα και νοοτροπία και το «McCabe & Mrs. Miller» συγκαταλέγεται μέσα στις κορυφές του. Πολύ στρυφνή και παράξενη ταινία, αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της. Ξεχωρίζει για τον αργό ρυθμό της που χτίζει την ατμόσφαιρα ώστε να οδηγήσει σε ένα αλησμόνητο φινάλε, για το ωμό χιούμορ, για τη χημεία των σπουδαίων Γουόρεν Μπίτι και Τζούλι Κρίστι, καθώς και για τα τραγούδια του Λέοναρντ Κοέν που συνοδεύουν την ιστορία. Ο Όλτμαν έχτισε το απόλυτο αντι-γουέστερν που την ίδια στιγμή συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφές του είδους. Όχι και λίγο, έτσι;

«Seraphim Falls» (2006)

Περισσότερο βραδυφλεγές θρίλερ παρά γουέστερν, το «Seraphim Falls» έφερε αντιμέτωπους τους Πιρς Μπρόσναν και Λίαμ Νίσον σε μια ανηλεής και σκληρή μονομαχία με έπαθλο του νικητή το θάνατο του ηττημένου. Η ωμή βία της ταινίας έρχεται σε αντίθεση με τα πανέμορφα τοπία και ειδικά οι σκηνές στα χιόνια είναι σκέτη ποίηση. Αδικημένη ταινία, με τους δύο πρωταγωνιστές να δίνουν ρεσιτάλ.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]