Μια τρυφερή περιπέτεια ενηλικίωσης με την Κάρα Ντελεβίν είναι η πρότασή μας από αυτή την κινηματογραφική εβδομάδα.

Αυτή τη στιγμή ο Τζον Γκριν πουλάει. «Το λάθος αστέρι» έλαμψε στο box office και έκανε τη Σέιλιν Γούντλεϊ πρώτο όνομα εν μια νυκτί. Εντελώς λογικά λοιπόν, έρχεται στην οθόνη μια ακόμη κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου του. Σειρά έχουν λοιπόν οι «Χάρτινες πόλεις», μια ακόμη ιστορία εφηβικού έρωτα, αυτή τη φορά λιγότερο δακρύβρεχτη και περισσότερο νοσταλγική. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Τζακ Σράιερ (Robot & Frank) και φυσικά η ατραξιόν της ταινίας είναι η Κάρα Ντελεβίν, με το μοντέλο να κάνει το μεγάλο άνοιγμα στο σινεμά.

Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, η υπόθεση κλείνει το μάτι στους λάτρεις των περιπετειών ενηλικίωσης. Ο 17χρονος Κουέντιν Τζέικομπσον πιστεύει ότι στον κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί ένα θαύμα και το δικό του είναι η γειτόνισσά του, Μάργκο Ροθ Σπίγκελμαν. Έκαναν παρέα ως παιδιά, στην πορεία όμως η Μάργκο έγινε το πιο δημοφιλές κορίτσι του σχολείου και ο Κουέντιν ένας ρομαντικός αλλά ανασφαλής έφηβος που παρακολουθεί τη ζωή από μακριά, παρέα με τους δύο εξίσου ντροπαλούς φίλους του. Ένα βράδυ, όμως, λίγες εβδομάδες πριν την αποφοίτησή τους, η Μάργκο εμφανίζεται στο παράθυρο του Κουέντιν για να τον οδηγήσει σε μια ολονύχτια μυστική αποστολή έξω από τη ζώνη ασφάλειάς του. Το επόμενο πρωί η Μάργκο εξαφανίζεται και η ζωή του Κουέντιν δεν είναι πια η ίδια.

Οι «Χάρτινες πόλεις» δε συστήνουν κάτι πρωτοποριακό. Για την ακρίβεια η ταινία διαχειρίζεται όλα τα κλισέ του είδους, αλλά το κάνει με τέτοιον τρόπο που δεν μπορείς να την κατηγορήσεις. Οι προθέσεις είναι τίμιες και η αθωότητα που χαρακτηρίζει το πρωτότυπο υλικό του Γκριν λειτουργεί εξίσου καλά και στο σινεμά. Από τη μια βρίσκονται τα ντροπαλά αγόρια του περιθωρίου και από την άλλη τα «άπιαστα» κορίτσια και αυτή η συνάντηση -αν και χιλιοειπωμένη- εδώ προσεγγίζεται με έναν πιο ανθρώπινο τρόπο, μακριά από μη ρεαλιστικές ακρότητες τύπου «American Pie». Παρουσιάζονται αληθινοί έφηβοι με αληθινά συναισθήματα.

Ένας από τους λόγους που οι «Χάρτινες πόλεις» σε κερδίζουν, είναι η ικανότητα της ταινίας να σου υπενθυμίζει πώς ήσουν στα 17 σου και ποια όνειρα και φοβίες είχες. Αυτό είναι άλλωστε και το ατού του Γκριν ως συγγραφέα. Είναι αξιοθαύμαστο πόσο έντονα θυμάται τα συναισθήματα της εφηβείας και διαθέτει την απαραίτητη μεταδοτικότητα ώστε να σε βάλει κι εσένα στο κλίμα. Ο Κουέντιν και η Μάργκο συνειδητοποιούν την παροδικότητα του χρόνου, ότι κάθε στιγμή είναι μοναδική και δε θα ξαναγυρίσει και πως αντί να περιμένουν τα όνειρά τους να έρθουν σε αυτούς, είναι πιο σωστό να τα κυνηγήσουν οι ίδιοι. Ο καθένας το πράττει με διαφορετικό τρόπο, η ουσία πάντως είναι πως βρίσκονται στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης και μιας χάρτινης ζωής μέσα σε μια χάρτινη πόλη. Και αυτό τους κινητοποιεί να δράσουν εδώ και τώρα για να ξεφύγουν.

Ο πόλος έλξης είναι η Κάρα Ντελεβίν και μπορούμε να πούμε πως μαγνητίζει με την παρουσία της. Ίσως για αυτό το λόγο νιώθεις πως η ταινία κάνει κοιλιά από τη στιγμή που εξαφανίζεται (θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος πιο χαρισματικός πρωταγωνιστής από τον Νατ Γουλφ). Δε διαθέτει μεγάλη ερμηνευτική γκάμα, ο ρόλος πάντως της ταιριάζει πολύ και η μεγάλη αυτοπεποίθηση που διαθέτει σε συνδυασμό με το άστρο της, εγγυώνται ότι με σωστές επιλογές μπορεί να χτίσει ένα όνομα και στο σινεμά. Η Μάργκο είναι το κορίτσι «θαύμα», το όνειρο κάθε αγοριού, αλλά στην τελική είναι και άνθρωπος. Και είναι αναζωογονητικό που στο τέλος παρουσιάζεται απογυμνωμένη από όποια μαγική ιδιότητα, ως ένα απλό προβληματισμένο κορίτσι. Πολύ όμορφο μεν, μοναχικό κορίτσι σε ένα μεγάλο κόσμο δε. Και μέσα σε έναν ωκεανό από κλισέ αυτό το τέλος είναι καλοδεχούμενο. Αποδέχεται τους χαρακτήρες όπως είναι, χωρίς να προσπαθεί να τους αλλάξει για να γίνουν ευτυχισμένοι.

Το πιθανότερο είναι με την πάροδο του χρόνου οι «Χάρτινες πόλεις» να ξεθωριάσουν, αλλά όπως είναι μια ιστορία που μιλάει για τη στιγμή, ακριβώς έτσι υπόσχεται να ικανοποιήσει όσους την προτιμήσουν αυτό το καλοκαίρι, με το θερινό να προκρίνεται ως ο ιδανικότερος χώρος. Προφανώς δε μιλάμε για κάποιο αριστούργημα, ωστόσο ο συγκερασμός ρετρό και μοντέρνου γίνεται με γούστο και παρά την επίπεδη και κατά γράμμα απόδοση του βιβλίου, είναι ωραίο ενίοτε να επιστρέφεις στην πραγματικότητα και τις σπαζοκεφαλιές της εφηβείας. Και για τη συγκεκριμένη «χαμηλών πτήσεων» κινηματογραφική εβδομάδα αυτό είναι αρκετό.

Η ταινία «Χάρτινες πόλεις» κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]