"Κάποτε αγάπησα κι εγώ, πολύ παλιά, ένα κορίτσι, όσο ξέρω ν’ αγαπάω… Μα αντί να τρέξω να το πάρω αγκαλιά, άρχισα πάλι ο δειλός να τραγουδάω…". Δειλός δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε, αν είναι ο Παύλος Παυλίδης, όπως αναφέρει και στο ομώνυμο τραγούδι του. Γνωρίζουμε όμως, πολύ καλά πως μόλις άρχισε να τραγουδάει, μας ταξίδεψε ως εκεί που ούτε ο νους δεν φτάνει.

«Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα...», κι εμείς ζήσαμε το δικό μας μέσα από της ερμηνείες του.

Απόγευμα Παρασκευής 4 Σεπτεμβρίου σταδιακά ο συναυλιακός χώρος στο Γκάζι αρχίζει να γεμίζει. Και λίγο πριν το ρολόι δείξει 21.30 στην κατάμεστη πλέον Τεχνόπολη, ο Παύλος Παυλίδης παρέα με τους Β - Movies γεμίζει με την παρουσία του τη σκηνή και το πλήθος τον αποθεώνει.

click@life

Πιστός στο καθιερωμένο του καλοκαιρινό ραντεβού με το αθηναϊκό κοινό, προσέφερε μια δυνατή κι αυθεντική rock ‘n’ roll συναυλία με αναδρομή στις αγαπημένες και πολυτραγουδισμένες επιτυχίες από την εποχή των «Ξύλινων Σπαθιών», αλλά και με έντονη αναφορά στις νέες από τον «Διπλανό ουρανό».

Και μπορεί να μην έβαλε κυριολεκτικά «φωτιά στο λιμάνι», έβαλε όμως, φωτιά στις καρδιές μας με τις ανατριχιαστικές του ερμηνείες, θυμίζοντας κάτι από τη ρομαντική… ροκ δεκαετία των 90’s.

click@life

Το καυτό αυτό βράδυ του Σεπτέμβρη έκανε εκατοντάδες ανθρώπους να χοροπηδάμε ουρλιάζοντας στίχους που έχουν χαραχθεί βαθιά μέσα μας και, όπως ομολόγησε κι ο ίδιος που επίσης χόρευε αδιάκοπα επί σκηνής, ίσως και αυτή να ήταν η καλύτερη συναυλία της ζωής του.

Το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού το έλαβε όταν αφιέρωσε «το επόμενο τραγούδι σε όλους τους πρόσφυγες κι όλα τα προσφυγόπουλα, είτε διασχίζουν τα εξωτερικά σύνορα αυτού του κόσμου, είτε τα εσωτερικά μέσα τους». Τότε ερμήνευσε το «Σαν εσένα».

click@life

Μεταξύ άλλων μάς ευχήθηκε «σαν ταινία η ζωή μας να κυλά», εξήγησε πως «έγινε βροχοποιός, γιατί τα δάκρυα στερέψανε», υπενθύμισε ότι «αλλάζει πρόσωπα η θλίψη», τόνισε πως «αν το πιστέψεις στα αλήθεια, η αγάπη μπορεί…» και ζήτησε να τον «πάρουμε στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα...».

Και μπορεί «ο χρόνος να είναι παιδί, να κλωτσάει μια μπάλα και να τρέχει από πίσω της», αλλά κι «ο κόσμος είναι αυτός που είναι, ζήτημα δικό σου, αν θα βουτήξεις στα βαθιά ή αν θα κοιτάς από μακριά».

click@life

Κλείνοντας με το «Παράξενο τραγούδι» ευχαρίστησε τον κόσμο που έδωσε το «παρών» για τη γιορτή και είπε: «Μοιάζουνε μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε, όμως εμείς βλέπουμε χρώματα κι ακόμα πάνω στο Boundy λένε… αντέχουμε!». Υποκλίθηκε κι αποχώρησε.

Γιατί έτσι είναι ο Παύλος… «αερικό»!

Μαρία Πορτοκαλάκη
[email protected]

Photos: click@life