Μεταξύ Διογένη (όπου εμφανίζεται με τον Αντώνη Ρέμο και το Χρήστο Νικολόπουλο) και Θεάτρου Τζένη Καρέζη (όπου πρωταγωνιστεί στον Πλούτο), συναντήσαμε τη Φωτεινή Δάρρα και μιλήσαμε για τον διπλό καλλιτεχνικό της ρόλο, τις δυσκολίες και την εμπειρία της, τη νυχτερινή Αθήνα και τα επόμενα βήματά της.

Μιλήστε μας για την εμπειρία σας από τη συμμετοχή στον Πλούτο;
Επιστρέφω στο θέατρο μετά από χρόνια με ένα έργο που σήμερα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ, εφαρμόζοντας και τις δυο τέχνες που σπούδασα και αγαπώ: το θέατρο και τη μουσική, Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική διασκευή του «Πλούτου» του Αριστοφάνη για μεγάλους και παιδιά, σε μια παράσταση που απευθύνεται στ’ αλήθεια σε όλη την οικογένεια. Χαίρομαι τόσο πολύ που επιστρέφω στο θεατρικό σανίδι! Χαίρομαι που ξαναζώ τη μαγεία της ενσάρκωσης ενός ρόλου μέσα στο σώμα και την ψυχή μου. Με συνεπαίρνει και με ξαφνιάζει ο αυθορμητισμός των παιδιών όταν γελάνε με την ψυχή τους, όταν σωπαίνουν για να καταλάβουν την πλοκή του έργου και τα νοήματα. Αλλά και οι μεγάλοι, όταν συγκινούνται με τα νοήματα του έργου και την θλιβερή ομοιότητα με τη σημερινή πραγματικότητα.

Τα παιδιά ή οι ενήλικες είναι πιο απαιτητικό κοινό;
Αναμφίβολα τα παιδιά. Είναι όμως και πιο αθώα στις αντιδράσεις τους και αυτό συμπαρασύρει και τους μεγάλους, όταν παρακολουθούν την παράσταση και τους κάνει να εκδηλώνουν την κρυμμένη παιδικότητά τους.

Τι σας δυσκόλεψε στον ρόλο σας στο Θέατρο;
Με ιντριγκάρισε ο συνδυασμός αντιφατικών πραγμάτων όπως του κωμικού και του δραματικού στοιχείου. Επίσης η συνύπαρξη πεζού λόγου και τραγουδιού. Θέλησα να δέσω το τραγούδι και τον πεζό λόγο του ρόλου μου με τρόπο που να μην ξεχωρίζει το κοινό την ώρα που τραγουδάω με την ώρα που μιλάω. Να είναι σαν κάτι πολύ φυσικό, το τραγούδι συνέχεια του πεζού λόγου. Αυτό που με δυσκόλεψε στην αρχή ήταν η αποστήθιση…αλλά μετά ανέσυρα από τη μνήμη μου τον μηχανισμό που είχα για να θυμάμαι, όταν μάθαινα τους ρόλους στη Δραματική Σχολή και τα ξεκινήματά μου στο θέατρο.

Ταυτόχρονα εμφανίζεστε με τον Αντώνη Ρέμο και τον Χρήστο Νικολόπουλο στο Διογένης Studio. Πώς προέκυψε αυτή η  συνεργασία και πώς την αξιολογείτε μέχρι τώρα;
Με τον Χρήστο Νικολόπουλο είχαμε συνεργαστεί ξανά σε συναυλιακό επίπεδο κυρίως. Ήρθε η πρόταση για συνεργασία μαζί  με τον Αντώνη Ρέμο να τραγούδησουμε τα σπουδαία τραγούδια του συνθέτη. Μου φάνηκε από την αρχή πολύ ενδιαφέρον το σχήμα ως μη αναμενώμενο. Η ανταπόκριση του κόσμου στο σχήμα μάς δείχνει ότι ο συνδυασμός τόσο διαφορετικών καταρχήν συστατικών, αρέσει πολύ.
Στο πρώτο μέρος του προγράμματος ξεκινάω με τραγούδια από το προσωπικό μου ρεπερτόριο αλλά και από την ελληνική έντεχνη σκηνή. Συνυπάρχουμε επί σκηνής με τον Αντώνη στα τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου σε ένα κοινό πρόγραμμα που συμμετέχει κυριολεκτικά όλος ο κόσμος και ολοκληρώνω το δεύτερο μέρος του προσωπικού μου προγράμματος με τραγούδια παλιά λαϊκά (Άκη Πάνου, Ζαμπέτα και  Μίμη Πλέσσα) που έχω τραγουδήσει δισκογραφικά σε επανεκτέλεση και τα αγαπώ πολύ.

Πόσο διαφορετικό είναι πια τα κοινό της νυχτερινής Αθήνας; Βρίσκετε να υπάρχει μεγαλύτερη συγκράτηση ή ο Έλληνας εξακολουθεί να διασκεδάζει από καρδιάς;
Ο έλληνας θέλει να διασκεδάσει και να λυτρωθεί μέσα από τον συνδυασμό της διασκέδασης με την αληθινή ψυχαγωγία. Θεωρώ στην εποχή μας πολύ βασικό το να μπορέσουμε να δώσουμε στον κόσμο στιγμές τέτοιες.

Φέτος η χρονιά είναι απαιτητική, μιας και κάνετε ετερόκλητα πράγματα ταυτόχρονα. Τι είναι αυτό που σας κινητοποιεί και σας δίνει ενέργεια;
Αυτή η διαφορετικότητα για μένα είναι κινητήριος δύναμη. Τελματώνω στην ιδέα του “σετ” στην τέχνη. Αν το καλοσκεφτείς βέβαια ο Αριστοφάνης απευθύνεται στο λαό όπως ακριβώς και το λαϊκό τραγούδι και λέγοντας λαϊκό εννοώ κάθε τι που έχει τη δυναμική να απευθυνθεί στο σύνολο του λαού.
Δένουν μεταξύ τους λοιπόν μέσα από αυτή τη λαϊκότητα αλλά και το διονυσιακό στοιχείο τα δυο αυτά πράγματα, που φαίνονται καταρχήν ετερόκλητα.

Έχετε σπουδάσει ηθοποιία και τραγούδι. Πιστεύετε ότι οι δυο αυτές τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία που σας τροφοδοτούν εξίσου στη σκηνή;
Φυσικά. Στο αρχαίο Δράμα, την Τραγωδία και την Κωμωδία, ο λόγος και το τραγούδι συνυπήρχαν (χορικά). Οι αρχαίοι έλληνες τα θεωρούσαν ένα. Όταν αποφάσισα να σπουδάσω ηθοποιος, το έκανα γιατί πίστευα ότι μέσα στη Δραματική Σχολή θα μάθουμε υποκριτική, μουσική και χορό ως ισότιμες τέχνες. Στην Ελλάδα αν θες να τα μάθεις όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις ξεχωριστά. Πιστεύω πως ο ηθοποιός πρέπει να γνωρίζει και τις τρεις αυτές τέχνες ακόμα κι αν σε όλη του τη ζωή παίξει μόνο σε έργα πρόζας. Η μουσικότητα υπάρχει ακόμα και στην απλή εκφορά του λόγου, η ρυθμολογία είναι βασικό σοιχείο της ερμηνείας και η κίνηση βοηθάει στο να περάσει ο ρόλος στο σώμα σου και να γίνει ένα με αυτόν.

Ποια ή ποιες συνεργασίες σας ξεχωρίζετε ως τώρα και θα θέλατε να επαναλάβετε;
Τι να πρωτο θυμηθώ;…τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Rolando Villazon, τον χιλιανό αγωνιστή Angel Parra, τους West end Stars,τη Βίκυ Μοσχολιού, το Νίκο Μαμαγκάκη και την πολύχρονη συνεργασία μου με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Βρίσκομαι στην προετοιμασία της επόμενης δισκογραφικής δουλειάς. Μόλις πριν ένα μήνα κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι “Διατάζω το Σεπτέμβρη” και θα ακολουθήσει σε λίγο καιρό και ένα δεύτερο που θα κυκλοφορήσει διαδικτυακά. Μετά τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη  θα υπάρξει και θεατρική συνέχεια καθώς φαίνεται.