Έβδομο album για τους Βρετανούς που πλέον έχουν αφήσει για τα καλά πίσω το indie παρελθόν τους και τις εποχές που μας δημιουργούσαν ανατριχίλες με κομμάτια όπως το “Yellow” ή το “Viva la Vida”, και οδεύουν προς mainstream μονοπάτια, δυστυχώς χωρίς έμπνευση.

Από το προηγούμενο album “Ghost Stories” είχε αρχίσει το κακό, όπου με συνθέσεις αδιάφορες για τα πιο απαιτητικά αυτιά καταφέρανε να κερδίσουν ζηλευτό airplay με χορευτικά, εύπεπτα κομμάτια, αλλά αποχαιρέτησαν για πάντα τις κιθάρες, την ευχή του Μπράιαν Ίνο και την αποδοχή των παλιότερων fans. Τώρα, ο Κρις Μάρτιν και η παρέα του, έχουν εξελιχθεί σε mega stars και σκοπεύουν να πράξουν ανάλογα.

Στο “A Head Full of Dreams” τα πράγματα είναι πιο αισιόδοξα σε σχέση με το προηγούμενο, που είχε γραφτεί την περίοδο χωρισμού του Μάρτιν από την Γουίνεθ Πάλτροου. Τώρα, η πρώην γυναίκα του συνδράμει με τα φωνητικά της στην μπαλάντα “Everglow”, έτσι για να μας δείξουν ότι όλα καλά τελικά μεταξύ τους. Οι Coldplay λοιπόν είναι πλέον χαρούμενοι και αγαπάνε το φως και τα χρώματα. Απόδειξη το πρώτο single “Adventure of A Lifetime”, ένα κομμάτι ιδανικό για ραδιόφωνα που θα ξεχωρίσει, όπως και το “Hymn for the Weekend”, στο οποίο η Μπιγιονσέ χαρίζει λίγη από τη λάμψη της. Δυστυχώς τα υπόλοιπα κομμάτια είναι λίγο εώς πολύ αδιάφορα, με σαφή την ηλεκτρονική οδό να προτιμάται από τις κιθάρες. Είναι τόσο αφελές και παιδικό το αποτέλεσμα που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι μιλάμε για την ίδια μπάντα που μας παρέδωσε το “Clocks”, το “Spies”, και το επικό “Viva la Vida”.

Είναι σαφής η κατεύθυνση που έχουν πάρει οι Coldplay πλέον. Από χαμηλών τόνων και ντροπαλοί, χτίσανε μια βαθιά προσωποκεντρική μπάντα που στοχεύει στο εύκολο hit από τα μεστά και ουσιώδη τραγούδια, μια μπάντα που τα τελευταία χρόνια μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Οπότε, δεν θα πάρουμε μέρος σε αυτό το πάρτυ που στήνουν, προτιμάμε να ανατρέξουμε στα παλιά τους και να τους θυμόμαστε έτσι. 

Άλμπουμ: Head of dreams
Καλλιτέχνης: Coldplay
Label: Parlophone/Atlantic

Ροζίνα Αράπη