Το «Vinyl» είναι η νέα πολυσυζητημένη σειρά του HBO και αν είστε λάτρης του τρίπτυχου «σεξ, ναρκωτικά και ροκ εν ρολ», μόλις βρήκατε τη νέα σας λατρεία.

Αν πριν από μια δεκαετία κάποιος μας έλεγε πως θα φτάσει κάποια στιγμή που θα δούμε μια τηλεοπτική σειρά που θα σηματοδοτούσε τη σύμπραξη του Μάρτιν Σκορσέζε με τον Μικ Τζάγκερ, ας πούμε πως δε θα τον πιστεύαμε καθόλου. Να όμως που η τηλεόραση αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως έχει φτάσει στο πικ της, με το HBO να κάνει επίδειξη δύναμης, λίγο πριν την έναρξη της έκτης σεζόν του «Game of Thrones».

Μιλάμε φυσικά για το «Vinyl», τη νέα πολυσυζητημένη σειρά για χάρη της οποίας σχηματίστηκε μια φανταστική τετρανδρία. Εκτός από τους Σκορσέζε και Τζάγκερ, στην παραγωγή συνεισφέρουν ο αρθρογράφος των Vanity Fair και Rolling Stone, Ριτς Κοέν, καθώς και ο δημιουργός του «Boardwalk Empire» και σεναριογράφος του «Λύκου της Wall Street», Τέρενς Γουίντερ. Όταν λοιπόν έχει μαζευτεί όλος αυτός ο κόσμος, τότε δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από ένα αριστούργημα. Είναι λοιπόν ένα τέτοιο το «Vinyl»; Όχι ακριβώς ή, μάλλον, όχι ακόμη και δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό.

Όπως μαρτυρά η παρουσία του Τζάγκερ, η μουσική έχει κεντρικό ρόλο στο πρότζεκτ. Βέβαια, δεν πρόκειται ακριβώς για μια μουσική σειρά. Πιο πολύ μοιάζει με ένα office drama τύπου «Mad Men» που απλώς σχετίζεται έντονα με τη μουσική. Βρισκόμαστε λοιπόν στο 1973 και παρακολουθούμε την ιστορία του Ρίτσι Φινέστρα, διευθυντή της δισκογραφικής American Century καθώς προσπαθεί να αναστήσει την εταιρεία του. Το πρώτο δίωρο επεισόδιο είναι σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον Σκορσέζε και λειτουργεί εισαγωγικά στον κόσμο της σειράς. Ξεκινά με τον Φινέστρα παρατημένο από τα πάντα, να κάνει χρήση κοκαΐνης στο αυτοκίνητό του και στη συνέχεια παρακολουθούμε τι τον οδήγησε σε αυτό το σημείο σαν ένα μεγάλο flashback. Στο τέλος έχουμε νιώσει την απελπισία του Φινέστρα και βιώνουμε μαζί του τη λύτρωση της στιγμής σε ένα επεισοδιακό live των New York Dolls (που όπως τα περισσότερα στη σειρά είναι κατά το ήμισυ βασισμένα σε αληθινά γεγονότα, αφού το συγκεκριμένο κτίριο είχε μεν γκρεμιστεί το 1973, όχι όμως σε συναυλία των New York Dolls).

Τον Ρίτσι Φινέστρα υποδύεται ο Μπόμπι Καναβάλε. Εδώ και χρόνια έχει αποδείξει ότι είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός που μπαίνει μέσα στους ρόλους του και γενικά το νιώθει, οπότε αυτός ο ρόλος είναι μια δικαίωση. Ταιριάζει πάρα πολύ στα στάνταρ του Σκορσέζε και εύκολα θα μπορούσε να απορείς πώς δεν έχει συμμετάσχει ακόμη σε κάποια ταινία του. Γύρω του βρίσκεται ένα πολύ καλό καστ, από το οποίο ξεχωρίζουμε την Ολίβια Γουάιλντ στο ρόλο της γυναίκας του Φινέστρα, την Τζούνο Τεμπλ ως μια φιλόδοξη βοηθό στην American Century και τον… Τζέιμς Τζάγκερ, γιο του Μικ, ο οποίος δε γινόταν να λείπει από το πάρτι και τον συναντάμε στο ρόλο του frontman των Nasty Bits, της μπάντας δηλαδή που την πορεία της θα δούμε στη σειρά.

Κάπου εδώ έχει ενδιαφέρον να μιλήσουμε για την ιστορία των Nasty Bits. Το όνομά τους δημιουργήθηκε για χάρη της σειράς, αλλά τα τραγούδια τους ανήκουν στην proto-punk μπάντα των 70s Jack Ruby. Ποτέ δεν έγιναν γνωστοί και η μουσική τους ήταν αρκετά ωμή για την εποχή, μέσω της σειράς όμως να που σαράντα χρόνια αργότερα θα γίνουν γνωστοί από το πουθενά. Την εκ νέου ηχογράφηση τραγουδιών τους ανέλαβε ο ειδικός Λι Ρανάλντο των Sonic Youth και τραγούδια όπως το «Bored Stiff» αναπνέουν ξανά και ακόμη και αν δεν αγαπηθούν από το κοινό που θα δει το «Vinyl», σημασία έχει ότι θα ακουστούν.

Φυσικά οποιαδήποτε κουβέντα γύρω από το «Vinyl» είναι καταδικασμένη να επιστρέφει στη μουσική του. Είναι ελάχιστα τα λεπτά της πρεμιέρας που περνούν χωρίς μουσική και δε γινόταν αλλιώς. Η συνδρομή του Τζάγκερ στη μουσική επένδυση είναι τεράστια και ανακαλύπτουμε τραγούδια και συγκροτήματα που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστά, από εκείνη την εποχή που το ροκ εν ρολ και τα μπλουζ τέμνονταν με το πρώιμο πανκ και την ποπ που σταδιακά θα μας σύστηνε την ντίσκο. Υπάρχουν οι Led Zeppelin την εποχή που κατακτούσαν τον κόσμο και υπάρχει και η ιστορία του φανταστικού χαρακτήρα Λέστερ Γκράιμς, ενός μπλουζ και R&B μουσικού που εξαπατήθηκε κάποτε από τον Φινέστρακαι χρησιμοποιήθηκε στυγνά από τη μουσική βιομηχανία.

Η πρεμιέρα του «Vinyl» είναι καθόλα διασκεδαστική για κάθε μουσικόφιλο και διαθέτει μια κινηματογραφική ποιότητα που σε κερδίζει κατευθείαν. Το αν θα γίνει σπουδαίο, αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Προσπαθεί να χτίσει διάφορες πλοκές –κάποιες λίγο απότομα, κάποιες άλλες πιο μετρημένα- και μπορεί να γίνει κάτι πολύ καλό όσο εύκολα θα θεωρηθεί χαμένη ευκαιρία. Όσο βέβαια ο πυρήνας της μουσικής του παραμένει τόσο μα τόσο ενθουσιώδης, θα είναι μια σειρά που θα τη βλέπουμε ακούγοντάς τη δυνατά και θα αποτελεί την τονωτική ένεση που χρειαζόμαστε στην αρχή της κάθε εβδομάδας. Και μετά, με το που τελειώσει, θα έρθει το «Game of Thrones». Καθόλου άσχημη δεν προβλέπεται αυτή η άνοιξη, έτσι;

Γιάννης Μόσχος

[email protected]