Για πολλούς αποτελεί έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της περιόδου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με φιλμογραφία που ξεπερνάει τους 150 τίτλους και το ότι δεν έχει ακόμη Όσκαρ στην κατοχή του, δεν πτοεί ούτε τους θαυμαστές του, ούτε τον ίδιο.

Άρθουρ Κρίστοφερ Ορμ Πλάμερ είναι το ολοκληρωμένο όνομα του διάσημου ηθοποιού, ο οποίος ήρθε στον κόσμο στις 13 Δεκεμβρίου 1929. Ο τόπος γέννησής του ήταν το Τορόντο του Καναδά, μεγάλωσε όμως στο Κεμπέκ, αφού οι γονείς του λίγο μετά τη γέννησή του χώρισαν και ο μικρός Κρίστοφερ έφυγε με τη μητέρα του, ως μοναχοπαίδι. Ο προπάππος του από την πλευρά της μητέρας του ήταν ο Καναδός πρωθυπουργός Σερ Τζον Άμποτ, αλλά πέρα απ’ αυτό, δεν υπάρχει κάποιο άλλο διάσημο όνομα στην οικογένειά του.

Μελέτησε πιάνο με σκοπό να γίνει πιανίστας κονσέρτου, αλλά σε μικρή ακόμη ηλικία η αγάπη του για το θέατρο είχε αρχίσει να διαφαίνεται και ξεκίνησε από το σχολείο κι όλας να ασχολείται με την υποκριτική. Εκείνο, όμως, που τον ώθησε στο να ακολουθήσει αυτό στη ζωή του, ήταν η ταινία «Henry V» (1944) με τον Λόρενς Ολίβιε, για την ιστορία του Ερρίκου του 5ου, του βασιλιά της Αγγλίας. Ο Πλάμερ, μάλιστα, θέλοντας να κερδίσει εμπειρίες και να μπει στον... χορό, ταξίδεψε με το τρένο με το Καναδέζικο Θέατρο Ρεπερτορίου στην Οτάβα. Και κάπως έτσι έγινε η αρχή για τον ηθοποιό που σήμερα έχει καριέρα στην υποκριτική εδώ και 6 δεκαετίες, έχει λάβει τιμητικό τίτλο για τη συνεισφορά του στις δραματικές τέχνες από τη βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ και από το κράτος του Καναδά, ενώ το 1986 μπήκε στο θεατρικό Hall of Fame.

Η θεατρική του πλευρά

Ο Πλάμερ έχει ερμηνεύσει τους περισσότερους ρόλους του κλασσικού ρεπερτορίου ξεκινώντας ως αντικαταστάτης του Τάιρον Πάουερ το 1953 στη θεατρική παράσταση «The dark is light enough».

Το 1971 σκηνοθετείται από τον Λόρενς Ολίβιε στην παράσταση «Amphitryon 38» του Εθνικού Θεάτρου και το 1973 βρίσκεται στο Μπρόντγουεϊ ως Σιρανό Ντε Μπερζεράκ κερδίζοντας βραβείο Tony καλύτερου ηθοποιού σε μιούζικαλ μεταξύ άλλων.

Στις αρχές του 2000 περνάει από το Φεστιβάλ Σαίξπηρ και τον «Βασιλιά Ληρ» με σκηνοθέτη τον Τζόναθαν Μίλερ, ενώ το 2004 βρίσκεται για 6η φορά υποψήφιος για Tony, όταν η ίδια παραγωγή μεταφέρεται στη Νέα Υόρκη, στο κέντρο Λίνκολν.

Το 2007 επιστρέφει στο Μπρόντγουει σε ηλικία σχεδόν 80 ετών κερδίζοντας την έβδομη υποψηφιότητα για Tony με την παράσταση «Inherit the wind» και το βραβείο Drama Desk, ενώ το 2008 στο Φεστιβάλ Σαίξπηρ και πάλι, δίνει την παράστασή του στο «Καίσαρας και Κλεοπάτρα» του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω ως Ιούλιος Καίσαρας, κερδίζοντας για άλλη μια φορά το χειροκρότημα. Ο Πλάμερ βρέθηκε και το 2010 στο Φεστιβάλ, στην «Τρικυμία» ως Πρόσπερο.

Η κινηματογραφική του καριέρα μέχρι το ‘80

Οι ταινίες του είναι πάμπολλες και οι ρόλοι του αμέτρητοι, το ξεκίνημα, όμως, έγινε με τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη μέσα στη δεκαετία του ’50. Το 1958 είναι η πρώτη χρονιά που βρίσκεται στο καστ κινηματογραφικής ταινίας, στο «Stage struck» με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα, πατέρα της διάσημης, σήμερα, ηθοποιού, Τζέιν Φόντα. Η ίδια χρονιά τον βρίσκει και σε έναν από τους πρώτους ρόλους της ταινίας «Οι πειρατές της πράσινης λίμνης», ενώ η δεκαετία του ’50 φεύγει και η δεκαετία του ’60 έρχεται με πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές, που τον βοηθούν να γίνει αναγνωρίσιμος τόσο ως προς το όνομά του, όσο και ως προς το ταλέντο του.

Στο μεταξύ ο Πλάμερ έχει κάνει ήδη έναν γάμο το 1956 με την ηθοποιό Τάμι Γκράιμς, ο οποίος λήγει άδοξα μετά από 4 μόλις χρόνια, με τον διάσημο ηθοποιό να γίνεται πατέρας της Αμάντα Πλάμερ, το 1957. Η κόρη του είναι σήμερα επίσης ηθοποιός, ακολουθώντας τα χνάρια των γονιών της. Το 1962 παντρεύεται τη δημοσιογράφο Πατρίσια Λιούις, με την οποία χωρίζει το 1967.

Το 1964 μπαίνει στο ρόλο του αυτοκράτορα Κόμμοδου, του γιου του Μάρκου Αυρήλιου, στην ταινία «The fall of the Roman Empire», όπου συναντά και τη Σοφία Λόρεν, ενώ το 1965 έρχεται ίσως ο πιο διάσημος ρόλος του ως ο αυστηρός αριστοκράτης χήρος, βαρόνος Φον Τραπ, που γίνεται... αρνάκι πλάι στην Τζούλι Άντριους στη «Μελωδία της Ευτυχίας» του Ρόμπερτ Γουάιζ. Η ταινία κερδίζει 5 Όσκαρ και το όνομα του Πλάμερ ταξιδεύει και γίνεται γνωστό ανά τον κόσμο. Την ίδια χρονιά βρίσκεται μαζί με τη Νάταλι Γουντ και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο υποψήφιο για 3 Όσκαρ «Έρωτες που σβήνουν την αυγή», ενώ το 1967 συμπρωταγωνιστεί με 2 σπουδαίους ηθοποιούς, τον Πήτερ Ο’ Τουλ και τον Ομάρ Σαρίφ στη «Νύχτα των Στρατηγών».

Ο Οιδίποδας το 1968 παίρνει τη μορφή του Πλάμερ στο «Oedipus the King», ενώ την επόμενη χρονιά βρίσκεται στην πολεμική ταινία «Η μάχη της Αγγλίας» του Γκάι Χάμιλτον και κλείνει τη δεκαετία του ’60 με το «The Royal hunt of the sun» (1969).

Η επόμενη δεκαετία ξεκινά με... «Βατερλώ», όπου πρωταγωνιστεί με τον Όρσον Γουέλς και τον Ροντ Στάιγκερ. Μόνο Βατερλώ, όμως, δεν είναι η ζωή του ταλαντούχου ηθοποιού, ο οποίος την ίδια χρονιά παντρεύεται την μεγάλη του αγάπη, τη βρετανίδα χορεύτρια και ηθοποιό Ελέιν Ρεγγίνα Τέιλορ, με την οποία παραμένει μαζί ακόμη και σήμερα, σε μια φάρμα ηλικίας...100 χρόνων στο Κονέκτικατ.

Όπως αρκετοί ηθοποιοί, έτσι και ο ίδιος έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το αλκοόλ, σε μεταγενέστερη συνέντευξή του, όμως, το 2005 αναφέρει ότι δεν έπινε γιατί είχε προβλήματα, αλλά γιατί από μικρός έπινε κρασί με την οικογένειά του και ήταν κάτι που είχε πλέον συνηθίσει στη ζωή του.

Η δεκαετία κυλάει με ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και το 1975, ο Πλάμερ βρίσκεται στο πλευρό του Πίτερ Σέλερς στην «Επιστροφή του Ροζ Πάνθηρα» σκορπώντας το γέλιο παντού πλάι σε έναν ανυπέρβλητο κωμικό.

Την επόμενη χρονιά ενώνει τις υποκριτικές του δυνάμεις με τον Μάλκολμ Μακ Ντάουελ στο πολεμικό δράμα «Aces high», ενώ το 1977 στη γνωστή σε όλους μας τηλεοπτική σειρά «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», ο Πλάμερ ενσαρκώνει τον Ηρώδη Αντύπα. Λίγο πριν αποχαιρετήσει τη δεκαετία του ’70 μεταμορφώνεται σε Σέρλοκ Χολμς στο «Murder by Decree» κερδίζοντας βραβείο Genie α΄ αντρικού ρόλου.

Τα «ώριμα» κινηματογραφικά και τηλεοπτικά του χρόνια

To 1980, ο Πλάμερ βρίσκεται στο υποψήφιο για Όσκαρ «Somewhere in time» μαζί με τον αξέχαστο Κρίστοφερ Ριβ και την Τζέιν Σέιμουρ, ενώ η δεκαετία αυτή τον βρίσκει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κάποιες εκ των οποίων υπήρξαν διάσημες και στη χώρα μας όπως «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» (1983) με τον Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν και την Ρέιτσελ Γουόρντ. Εκεί ο Πλάμερ έχει τον ρόλο αρχιεπισκόπου και βρίσκεται υποψήφιος για Emmy, ενώ το 1987 κάνει μια στάση και στο επιτυχημένο «Cosby show» με τον Μπιλ Κόσμπι.

Γενικότερα ο Πλάμερ αυτή τη δεκαετία βρίσκεται κυρίως στην τηλεόραση, ενώ κάποιες κινηματογραφικές του εμφανίσεις που έκαναν αίσθηση ήταν το «Ordeal by innocence» με τη Φέι Ντάναγουεϊ και τον Ντόναλντ Σάδερλαντ, στη μεταφορά του μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι, η κωμωδία «Dragnet», με τον Τομ Χανκς και τον Νταν Ακρόιντ, το «Shadow dancing» (1988) κ.ά.

Η επόμενη δεκαετία του επιφυλάσσει διάφορες εκπλήξεις, καθώς το 1991 βρίσκεται στο καστ της έκτης ταινίας της επιτυχημένης σειράς επιστημονικής φαντασίας «Σταρ Τρεκ VI: Η άγνωστη χώρα», με τους χιλιάδες «trekkies» εκεί έξω να ζουν και να αναπνέουν με την κάθε ταινία. Ο Πλάμερ ζήτησε λιγότερο μακιγιάζ για να υποδυθεί το ρόλο του μιας και ήθελε να έχει ένα πιο «ανθρώπινο» λουκ.

Την επόμενη χρονιά συμπρωταγωνιστεί με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον στο «Malcolm Χ», ενώ οι τηλεοπτικές σειρές στις οποίες εμφανίζεται δεν έχουν τελειωμό («Counterstrike», «Madeline» κ.ά.). Το 1995 βρίσκεται μαζί με την Κάθι Μπέιτς και την Τζένιφερ Τζέισον Λέι στο βασισμένο στο μυθιστόρημα του Στήβεν Κινγκ, «Dolores Claiborne» και την ίδια χρονιά υποδύεται τον επιστήμονα πατέρα του... Μπραντ Πιτ στους «12 Πίθηκους» του Τέρι Γκίλιαμ. Μετά από πολλές τηλεοπτικές ταινίες και αρκετά θρίλερ, το 1999 ο Πλάμερ δίνει αισιόδοξο «κλείσιμο» στα 90s, πρωταγωνιστώντας στο υποψήφιο για 7 Όσκαρ «The insider» του Μάικλ Μαν, μαζί με τον Ράσελ Κρόοου και τον Αλ Πατσίνο.

Με τον Κρόου συνεργάζεται ξανά το 2001 στο «Ένας υπέροχος άνθρωπος» του Ρον Χάουαρντ, ερμηνεύοντας τον γιατρό του σε ψυχιατρική κλινική, ενώ μέσα στη δεκαετία τον βλέπουμε πλάι σε διάσημους ηθοποιούς της εποχής, όπως τον Ντένις Κουέιντ και τη Σάρον Στόουν στο «Cold Creek manor» (2003), τον Νίκολας Κέιτζ, τη Νταιάν Κρούγκερ και τον «Σον Μπιν» στα «Ίχνη του χαμένου θησαυρού» (2004), τον Κόλιν Φάρελ, την Αντζελίνα Τζολί και τον Άντονι Χόπκινς στον «Μέγα Αλέξανδρο» να υποδύεται τον Αριστοτέλη κ.ά.

Το 2005 συμπεριλαμβάνεται στο καστ του ευφυούς και πολύπλοκου πολιτικού θρίλερ «Syriana» με τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τον Ματ Ντέιμον, ενώ ο «Άγνωστος κόσμος» του Τέρενς Μάλικ, τον φέρνει ξανά κοντά στον Κόλιν Φάρελ. Ένα χρόνο μετά συνεργάζεται και πάλι με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον στον «Υποκινητή» και το 2009 «δανείζει» τη φωνή του στο επιτυχημένο animation της Pixar «Ψηλά στον ουρανό». Λίγο αργότερα, ο Τέρι Γκίλιαμ τον μεταμορφώνει σε Δρ. Παρνάσους στην περιπέτεια φαντασίας «Ο φανταστικός κόσμος του Δρ. Παρνάσους» ενώ την ίδια χρονιά ο Πλάμερ θα κερδίσει την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ, για την ταινία «Ο τελευταίος σταθμός», όπου υποδύεται έναν από τους μεγαλύτερους Ρώσους συγγραφείς (Λέων Τολστόι), στο πλευρό της Έλεν Μίρεν. Το χρυσό αγαλματίδιο, όμως, δεν θα έρθει στα χέρια του, καθώς θα το κερδίσει ο Κρίστοφερ Βαλτζ για το ρόλο του στο «Inglourious Basterds» του Κουέντιν Ταραντίνο.

Ο μεγάλος αυτός ηθοποιός, όμως, δεν πτοήθηκε. Συνεχίζει να κάνει αυτό που λάτρευε όλη του τη ζωή, ακόμη και τώρα, στα 83 του χρόνια και μάλιστα μετά την ταινία τρόμου/επιστημονικής φαντασίας «Priest» που βγήκε στις αίθουσες την άνοιξη, τον απολαμβάνουμε αυτή την περίοδο και στην αμερικανική εκδοχή του θρίλερ «Το κορίτσι με το τατουάζ» σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Φίντσερ, πλάι στον Ντάνιελ Κρεγκ και τη Ρούνεϊ Μάρα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο Πλάμερ υποδύεται το βιομήχανο Χένρικ Βάνγκερ, ο οποίος ψάχνει τη χαμένη του ανιψιά...

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Stage struck» (1958), «Wind across the Everglades» (1958), «The fall of the Roman Empire» (1964), «The sound of music» (1965), «Inside Daisy Clover» (1965), «Triple Cross» (1966), «The night of the generals» (1967), «Oedipus the King» (1968), «Nobody runs forever» (1968), «Lock up your daughters!» (1969), «Battle of Britain» (1969), «The Royal hunt of the sun» (1969), «Waterloo» (1970), «The Pyx» (1973), «The spiral staircase» (1975), «The return of the Pink Panther» (1975), «Conduct unbecoming» (1975), «Sarajevski atentat» (1975), «The man who would be King» (1975), «Aces high» (1976), «International velvet» (1978), «The silent partner» (1978), «Starcrash» (1978), «Murder by Decree» (1979), «Hanover street» (1979), «Somewhere in time» (1980), «Eyewitness» (1981), «The amateur» (1981), «Highpoint» (1982), «Dreamscape» (1984), «Lily in love» (1984), «Ordeal by innocence» (1985), «The boy in blue» (1986), «The boss’ wife» (1986), «The Gnomes’ great adventure» (1987), «I love N.Y.» (1987), «Dragnet» (1987), «Nosferatu a Venezia» (1988), «Shadow dancing» (1988), «Souvenir» (1989), «Red blooded American girl» (1990), «Firehead» (1991), «Star Trek VI: the undiscovered country» (1991), «Liar’s edge» (1992), «Malcolm X» (1992), «Wolf» (1994), «Crackerjack» (1994), «Dolores Claiborne» (1995), «Twelve monkeys» (1995), «Blackheart» (1998), «The clown at midnight» (1999), «Hidden agenda» (1999), «The insider» (1999), «Dracula 2000» (2000), «A beautiful mind» (2001), «Ararat» (2002), «Nicholas Nickleby» (2002), «Cold creek manor» (2003), «National treasure» (2004), «Alexander» (2004), «Syriana» (2005), «The new world» (2005), «Inside man» (2006), «The lake house» (2006), «Man in the chair» (2007), «Closing the ring» (2007), «Emotional arithmetic» (2007), «Already dead» (2007), «Caesar and Cleopatra» (2009), «The imaginarium of doctor Parnassus» (2009), «The last station» (2009), «The beginners» (2010), «Priest» (2011), «Barrymore» (2011), «The girl with the dragon tattoo» (2011).