Το έκαναν πάλι το θαύμα τους οι πρώην συμμαθητές Tariq «Black Thought» Trotter και Ahmir «Questlove» Thompson και η παρέα τους. Το καινούργιο άλμπουμ των Αμερικανών The Roots με τίτλο «Undun» φαίνεται πως δεν είναι μόνο νότες και σκόρπιοι στίχοι. Θέλει να μας πει μια ιστορία…

Πίσω στο 2003 το τραγούδι τους «The seed 2.0», μέσα από το άλμπουμ «Phrenology», έκανε όλες τις κορασίδες να λικνίζονται στο άκουσμά του και τους djs να το μιξάρουν το ίδιο άνετα με Χατζηγιάννη όσο και με David Guetta. Τα πράγματα, όμως, είναι λίγο διαφορετικά στην καινούργια δουλειά των Αμερικανών The Roots, στην οποία δεν υπάρχουν προδιαγραφές για τέτοιου είδους «σουξεδάκια» – πράγμα καλό για κάποιους, κακό για κάποιους άλλους. Εμείς είμαστε με τους κάποιους.

Ο λόγος που ενδεχομένως συμβαίνει κάτι τέτοιο, ίσως να είναι ότι το 11ο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο «Undun» που κυκλοφόρησε από την Def Jam Records, διαφέρει σε κάτι βασικό από τη συμβατική μορφή των περισσότερων άλμπουμ: θέλει να πει μια ιστορία κι όχι απλώς να παραθέσει το ένα κομμάτι μετά το άλλο.

Η ιστορία αφορά ένα φανταστικό χαρακτήρα, τον Redford Stephens, ο οποίος ευρισκόμενος στο σταυροδρόμι «πάλη για επιβίωση» ή «γρήγορο χρήμα κι έγκλημα» επιλέγει το δεύτερο και μέσα από τις συνθέσεις και τις εξιστορήσεις του «Undun» ζούμε κι εμείς μαζί τους προβληματισμούς του, τη ζωή του, το θάνατό του, με στίχους που δίνουν έμφαση στη μάχη για επιβίωση, στον εθισμό στο «πράσινο» (χρήμα, όχι χρώμα), στο θάνατο… Ναι, ακούγεται λίγο μελαγχολικό. Και είναι – οπότε αν σας πετυχαίνει εν μέσω της 8ης μείωσης του μισθού σας, το ακούτε με δική σας ευθύνη.

Από την άλλη πάλι, αν δεν διαβάζατε ποτέ δισκοκριτικές, δεν ψάχνατε τα κομμάτια στο youtube και δεν διαβάζατε πληροφορίες για το εν λόγω άλμπουμ, πιθανότατα να μην αντιλαμβανόσασταν ποτέ ότι διαφέρει με αυτό τον τρόπο, τουλάχιστον σίγουρα όχι στα πιο επιφανειακά ακούσματα.

Το άλμπουμ κάνει μια instrumental εισαγωγή με το «Dun» το οποίο είναι μόλις ενός λεπτού και κάτι. Λόγω του concept του άλμπουμ, μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον flatline ήχο του που πιθανόν συμβολίζει το τέλος της ζωής (η ιστορία ξεκινάει αντίστροφα, με το «ζήσαμε εμείς κακά κι αυτοί χειρότερα»), αλλά όσοι δεν δώσουν σημασία στην ιστορία που ξετυλίγεται, το προοίμιο αυτό θα τους θυμίσει λίγο σκηνή σε κινηματογραφική ταινία όπου η απατημένη σκέφτεται τον πρώην της λίγο πριν κρεμαστεί από τον πολυέλαιο κι όχι σύνθεση του γκρουπ από τη Φιλαδέλφεια.

Ο κορμός του άλμπουμ διατηρεί στα περισσότερα κομμάτια τις neo-soul μελωδίες (όπως π.χ. στο «One time» με τους Phonte και Dice Raw στην… εξιστόρηση, στο «Kool» όπου αν αφαιρέσουμε τους Greg Porn και Truck North θα μπορούσε να μοιάζει με δημιουργία του Gramatik, στο «On the other side»), ενώ κάθε κομμάτι επικεντρώνεται σε κάτι διαφορετικό: το «Make my» σε πιο νανουριστικές και easy listening μελωδίες κάνει απολογισμό της ζωής του Redford μέσω του Big K.R.I.T. και του Dice Raw, το «Stomp» με τα κιθαριστικά riffs και την προσθήκη πιάνου ξετυλίγεται σε πιο επιθετικούς ρυθμούς εκφράζοντας τους προβληματισμούς του, ενώ το «Lighthouse» ανεβάζει τους τόνους μελωδικά, αλλά όχι και στιχουργικά, αφού μιλάει για τον νεαρό Redford που βρίσκεται σε αδιέξοδο και αναζητά μια πορεία ζωής.

Το «I remember» έχει ήδη ξεχωρίσει από το άλμπουμ και ακούγεται αρκετά στο ραδιόφωνο αν και, υποκειμενικά πάντα μιλώντας, δεν είναι από τα καλύτερά του, ενώ το «Tip the scale» οδηγεί ομαλά προς το κλείσιμο σε πιο πεσιμιστικό μοτίβο, περιγράφοντας τον αγώνα για επιβίωση («Some think life is living hell, some live life just living well, I live life tryna tip the scale»).

Το τελείωμα του άλμπουμ είναι ορχηστρικό και χωρίζεται σε 4 μέρη: το «Redford (for yiayia & pappou)» -και ναι, είμαστε ο μόνος λαός που καταλαβαίνει τι θέλει να πει στην παρένθεση-, το ανοιξιάτικο «Possibility_2nd movement», το αγχωτικό «Will to power_3rd movement» και το «Finality_4th movement» που αποτελεί την κατακλείδα. Σίγουρα έχει να προσφέρει κάτι σαν επίλογος της ιστορίας, αλλά το κοινό των Roots το πιθανότερο είναι να πατάει μανιασμένα το κουμπί για το επόμενο κομμάτι, περιμένοντας τα hip hop beats και τους MCs να δώσουν και πάλι το γνώριμο ρυθμό.

Παρ’ όλο, όμως, που τα ορχηστρικά μέρη ίσως μοιάζουν με περιττές ιδιομορφίες σε αρκετούς fan, το «Undun» καταφέρνει να πετύχει το σκοπό του και να περάσει έναν πολύ συναισθηματικό χαρακτήρα στον ακροατή, απογοητεύοντας ίσως αυτούς που περίμεναν τον χαρούμενο ρυθμό του «How I got over» με νέες εμπνεύσεις, για να το κάνουν δώρο του Αγίου Βαλεντίνου στο ταίρι τους, μαζί με μια σοκολάτα κι ένα τριαντάφυλλο. Αν θέλετε να το δωρίσετε σε κάποιον, προτιμήστε έναν απολυμένο που παλεύει για επιβίωση…

Καλλιτέχνης: The Roots

Album: «Undun»

Label: Def Jam Recordings

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ