Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πρόσφατα μια έκτη γεύση που εξηγεί την αδυναμία μας στους υδατάνθρακες.

Τη γλυκιά, αλμυρή, πικρή και ξινή γεύση τη γνωρίζουμε όλοι. Μετά ήρθε το umami, το οποίο ουσιαστικά θεωρείται η καλή γεύση, η νοστιμιά. Πλέον, ήρθε η ώρα το umami να δώσει τη θέση του (θεωρητικά) σε μια νέα γεύση, την έκτη κατά σειρά, που είναι το ίδιο απολαυστική και εθιστική και εξηγεί την αγάπη όλων προς τους υδατάνθρακες.

Η γεύση αυτή είναι η γεύση του άμυλου και σύμφωνα με τη μελέτη της καθηγήτριας Juyun Lim του Πανεπιστημίου του Όρεγκον, που δημοσιεύτηκε στο Journal Chemical Senses, οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να ανιχνεύουν το άμυλο στις τροφές, που σημαίνει ότι μπορεί να αξίζει μια θέση στην παλέτα των γεύσεων. Μπορεί, όμως, να μπει στις γεύσεις μας, μαζί με το πικρό, το γλυκό, το ξινό, το αλμυρό και το umami;

Οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να ανιχνεύουν το άμυλο στις τροφές, που σημαίνει ότι ίσως να αξίζει μια θέση στις γεύσεις μας

Στο πλαίσιο της μελέτης, αφού δόθηκαν διαφορετικά διαλύματα υδατάνθρακα στους εθελοντές, η Lim κατέληξε ότι οι εθελοντές μπορούσαν να διακρίνουν τη γεύση του άμυλου, χαρακτηρίζοντάς την «αμυλώδη». Οι Ασιάτες ανέφεραν πως τους θύμιζε το ρύζι, ενώ οι Καυκάσιοι το περιέγραψαν σαν γεύση ψωμιού ή ζυμαρικού, κάπως σαν να έτρωγαν αλεύρι.

Όπως αναφέρει η ερευνήτρια, κάθε κουλτούρα έχει μια μεγάλη πηγή σύνθετων υδατανθράκων και τονίζει ότι δεν έχει νόημα να μην μπορούμε να γευόμαστε αυτό που τρώμε.

Παρ’ όλο που η Lim απέδειξε ότι το άμυλο είναι αναγνωρίσιμο γευστικά, μέχρι να ταυτοποιήσει με τους υπόλοιπους ερευνητές ποιοι ακριβώς είναι οι αισθητήρες της γλώσσας που πυροδοτούν την αντίδραση του εγκεφάλου μετά την κατανάλωση υδατανθράκων, η γεύση αυτή δεν μπορεί να καταχωρηθεί ως έκτη.