Η άποψή μας για μια από τις ενδιαφέρουσες ασιατικές προσθήκες στο φετινό πρόγραμμα των Νυχτών Πρεμιέρας.

Με την τηλεοπτική επιτυχία του «The Walking Dead» τα ζόμπι έχουν γίνει ξανά της μόδας. Έχουμε δει αρκετές ταινίες τα τελευταία χρόνια που προσπαθούν να εξαργυρώσουν αυτή την επιτυχία. Όταν όμως μιλάμε για το ασιατικό σινεμά, τότε η κουβέντα περνά σε άλλη βάση. Έχουμε άλλωστε εκφράσει πολλάκις την αγάπη μας στον κινηματογράφο της Άπω Ανατολής. Η προοπτική λοιπόν των ζόμπι μέσα από το φακό της Ασίας είναι κάτι που μας εξιτάρει. Μιλάμε για το «Train to Busan», μια από τις φετινές ταινίες των Νυχτών Πρεμιέρας που ξεχωρίζεις ήδη από την πρώτη ματιά στο πρόγραμμα.

Το «Train to Busan» είναι η πρώτη live-action ταινία του Νοτιοκορεάτη Σανγκ-Χο Γιέον, ο οποίος είναι γνωστός περισσότερο στο χώρο του anime. Το φιλμ χαρακτηρίζεται ως μια μίξη του «Snowpiercer» με το «World War Z», αλλά αυτή είναι μια επιφανειακή προσέγγιση και ας είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα. Η πλοκή διαδραματίζεται μέσα σε ένα τρένο που ταξιδέυει από την Σεούλ στην Μπουσάν εν μέσω ζόμπι αποκάλυψης. Πρωταγωνιστές είναι ένας τραπεζίτης μαζί με το κορίτσι του που πηγαίνουν για να δουν τη χωρισμένη σύζυγό του. Μαζί τους μεταξύ άλλων βρίσκονται ένας τραχύς άνδρας της εργατικής τάξης μαζί με την έγκυο γυναίκα του (η Jung Yu-mi του «Our Sunhi»), μια ομάδα μπέιζμπολ Λυκείου, δύο ηλικιωμένες αδερφές, ένας άστεγος και ένας πλούσιος και εγωιστής CEO.

Έχει ενδιαφέρον να εστιάσουμε στη σύνθεση των επιβατών που παρουσιάζονται σε πρώτο ρόλο γιατί ο τρόπος που δρουν στην ταινία δημιουργεί ένα ταξικό σχόλιο εφάμιλλο με αυτό που ήθελε να πετύχει και το «Snowpiercer». Φυσικά η ταινία του Μπονγκ Τζουν-χο λειτουργεί καλύτερα σε αυτό το κομμάτι ακριβώς επειδή έχει χτιστεί πάνω του και το αξιοποιεί αλληγορικά, αλλά και η προσπάθεια του «Train to Busan» είναι αξιέπαινη και ας είναι πιο προφανής.

Από εκεί και πέρα, αφήνοντας στην άκρη το στόρι, τα ζόμπι της ταινίας είναι πραγματικά από τα καλύτερα που έχουμε δει εδώ και αρκετό καιρό. Μοιάζουν με αυτά του «World War Z» ως προς την ταχύτητα, αλλά το πρόβλημα με την ταινία του Μαρκ Φόρστερ ήταν ότι έμεινε περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε σε αδιάφορα μακρινά πλάνα, ενώ το μυστικό της επιτυχίας μιας παραγωγής με ζόμπι βρίσκεται στην κλειστοφοβία. Φανταστείτε λοιπόν ορδές από ταχύτατα και αιμοβόρα ζόμπι που κυνηγούν για τη λεία τους μέσα στα βαγόνια ενός τρένου που κινείται. Τι πιο κλειστοφοβικό από αυτό;

Αν έχετε συνηθίσει τις ταινίες με ζόμπι να τοποθετούνται σε κάποιο γκρίζο και μουντό μέρος, τότε θα εκπλαγείτε ευχάριστα με την προσέγγιση του Σανγκ-χο Γιέον. Το παρελθόν του στο anime είναι εμφανές, με τα χρώματα να μην είναι καθόλου σκοτεινά και τη χρήση του φωτός να είναι καταλυτική στην πορεία. Μπορεί η έμφαση να δίνεται στους χαρακτήρες και όχι στα ζόμπι και το δράμα δεν είναι κακό, αλλά με την πολύ καλή χρήση των εφέ και με την ταχύτητα που συμβαίνουν όλα, πολύ δύσκολα θα βαρεθείς παρά το αχρείαστο μελό καθώς οδεύουμε προς το φινάλε.

Ο λόγος που θέλουμε μεγαλύτερη παρουσία του ασιατικού σινεμά στις Νύχτες Πρεμιέρας είναι ακριβώς ταινίες σαν το «Train to Busan». Το κοινωνικό σχόλιο που επιχειρεί είναι σοβαρό και το οικογενειακό δράμα που βρίσκεται στο επίκεντρο είναι δυνατό, την ίδια στιγμή όμως το κομμάτι των ζόμπι είναι αφάνταστα διασκεδαστικό και παραδίδει μερικά μαθήματα στο αμερικανικό σινεμά. Από τις ταινίες που τις βλέπεις και σου μένουν εντυπωμένες.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]